Πατριάρχης και Αρχιεπίσκοπος προσέφυγαν στη δικαιοσύνη με "μήλον της έριδος" τον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο κτήμα Προμπονά, όπου πατριαρχικός επίσκοπος τέλεσε Θεία Λειτουργία χωρίς άδεια. Στην όλη διαμάχη εμπλέκεται βεβαίως βεβαίως και ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου. Και έπεται συνέχεια στις δικαστικές αίθουσες...
Extra Eclesia Nula Salus ( εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία). Κι αυτή είναι μια διαχρονική αλήθεια, που γνωρίζουν αμφότεροι οι εικονιζόμενοι ιεράρχες. Οπως θα έπρεπε να γνωρίζουν, ότι δεν αντέχει στην πίεση της αμφισβήτησης το γεγονός ότι και εντός της Εκκλησίας, μέσα στην άγρια παλίρροια των καιρών, δεν μπορούν να προσδοκούν τη σωτηρία κάποιοι...γραβατωμένοι άγιοι με τα πάθη, τις μωροφιλοδοξίες, το άλογο πείσμα και τον υπερτροφικό εγωισμό που τους συνοδεύουν...
Ρασοφόροι επίσκοποι, έρμαια των ατομικών πλεγμάτων και συμπλεγμάτων. Ασθμαίνοντες επιδίδονται στην αναζήτηση της...οριακής αλήθειας και στην υπέρβαση της συντριπτικής καθημερινότητας. Ταυτόχρονα όμως χτυπάνε τους "τενεκέδες" τους, για να χορέψουν "τσιφτετέλι" τα πάθη τους, βολεψίες που του περιβάλλουν.
Ρασοφόροι δεσποτάδες, φεουδάρχες της ανοχής. Αιχμάλωτοι μέσα σε γλωσσικές συμβατικότητες. Αυτοπαγιδευμένοι από αναπροσάρμοστες στα δρώμενα προτροπές αβέλτερων εν πολλοίς συνεργατών τους. Από αβλεπτήματα των οποίων το αιτιατό βρίσκεται σε κάποια στιγμιαία αδρανοποίηση της κρίσης ή σε μια παράλογη ή υπέρλογη ερμηνεία των γεγονότων και των καταστάσεων.
Και το χειρότερο. Ολοι αυτοί οι "εν Χριστώ αδελφοί", ολισθαίνοντες στον κατήφορο του εγωισμού και του πείσματος, εμφανίζονται τελικά αδύναμοι. Χωρίς να διαθέτουν τη ρώμη και την ευστροφία για να απεγκλωβιστούν από τον εγωισμό τους. Χωρίς να μπορούν να διακρίνουν τα όρια της σοβαρότητας και της αξιοπρέπειας.
Χρειάζονται μεγάλη "φυλακή" για να αμπαρώσουν τις αδυναμίες τους! Η εξουσιομανία τους συνοδεύει πάντα. Το φοβερό μυστήριο του θανάτου, τα απογυμνωμένα οστά και η δυσωδία των σκουληκιών, δεν τους εδραίωσαν την πίστη στη ματαιότητα των ανθρωπίνων επιτηδευμάτων, ώστε το μόνο που θα έπρεπε να αναζητούν να είναι ένας τόπος χλόης, για να κατασκηνώσουν το πνεύμα τους.
Κι ας το έχει πει χιλιάδες φορές τούτος ο θυμόσοφος λαός: Οτι το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Από τα ποδάρια δεν βρομάει τίποτα. Μόνο τα ποδάρια του λαού από το τρέξιμο για την καθημερινότητα!..
Ο Πατριάρχης βαρθολομαίος, σ' ένα πλαίσιο υποκριτικής ευλάβειας, δεν είναι η πρώτη φορά που προκαλεί με τις απαιτήσεις του...Πριν 12 περίπου χρόνια προκάλεσε τη βαθιά κρίση στις σχέσεις μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδας. Και ο γράφων τότε είχε ενεργό δράση, ως επίσημος διαμεσολαβητής της κυβέρνησης και συνέβαλε στην πρόσκαιρη έστω "επίλυση" του ακανθώδους και εξόχως λεπτού ζητήματος.
Οι δύο Εκκλησίες είχαν φτάσει πολύ κοντά στο "σχίσμα", με την εκβιαστική απειλή εκ μέρους του Πατριάρχη για αφορισμό του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες και δεν θα μείνω στο νομικό ζήτημα που ανακύπτει από το Εκκλησιαστικό Δίκαιο. Θα μείνω στην εθνική διάσταση του θέματος, τιμώντας τη μνήμη του μακαριστού Χριστόδουλου, με τον Πατριάρχη τότε να επιμένει και να επιδιώκει και να παρεμβαίνει στα της Εκκλησίας της Ελλάδας με τρόπο απροκάλυπτο, μολονότι πρόκειται για αυτοκέφαλη Εκκλησία.
Δεν ήταν απλώς μια σύγκρουση μεταξύ δύο φιλόδοξων ιεραρχών, όπως κάποιοι θέλησαν να διοχετεύσουν στην κοινή γνώμη. Δύο ιεραρχών, οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους είχαν δημιουργήσει ένα "αλαλάζον κύμβαλον" και ένα "δωδωνιαίον χαλκείον" , που αναπαρήγαγε τους ήχους μιας ψυχοφθόρας υπεροψίας. Ηταν και εξακολουθεί να είναι ένα πρόβλημα με εκκλησιαστική διάσταση, αλλά και εθνική.
Γι' αυτό δεν μπορεί η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, ακόμη και τώρα, να το αντιμετωπίζει με πιλάτια λογική. Γιατί θα προκύψει και πάλι το πρόβλημα. Αυτό είναι βέβαιον. Και οι πολιτικοί "μαντρωμένοι" στην άγνοια, τη μωρία και τη δειλία τους να αδρανοποιούν αρνούμενοι να εκφράσουν άποψη.
Κι όταν το θέμα θα έρθει πάλι στην επιφάνεια, που θα έρθει αναμφίβολα,γιατί το θέμα του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου είναι απλώς η αφορμή, θα καταδειχθεί για μια ακόμη φορά ότι στις όχθες της πολιτικής έχουν καταφύγει πολλοί Φιλισταίοι και άλλοι τόσοι φαρισαίοι...
Το πρόβλημα με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο είναι ότι ως ο Πρωτόθρονος της Ορθοδοξίας δεν γνωρίζει ότι πρέπει να αγωνίζεται για τη διαφύλαξη των παρακαταθηκών του μείζονος και ελάσσονος Ελληνισμού. Και να επιδιώκει αδιάκοπα την οικουμενικοποίηση της Ορθοδοξίας. Ο εκάστοτε Πατριάρχης είναι το μέγιστο και το ελάχιστο. Είναι το πρόσωπο δίχως πρόσωπο μέσα στη συμπαντική απειρότητα.
Είναι ένα υποζύγιο φορτωμένο μ' όλη την εκκλησιαστική ιστορία της Ανατολής. Και ο γράφων δεν μπορεί να δεχθεί ένα Πατριάρχη να εμφανίζεται αδιάλλακτος και επιθετικός κατά του προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας, τότε και τώρα, έστω κι αν τώρα το θέμα της διένεξης έχει πολλά στοιχεία γκροτέσκο.
Ο Πατριάρχης δεν μπορεί να οδηγείται από πάθη και εμπάθεια ή τα συμφέροντα που συγκεντρώνονται στο παγκάρι της Εκκλησίας, θυμίζοντας αρχάγγελο με πύρινη ρομφαία ή άγιο "στρατηλάτη" με πανοπλία, έτοιμο να κατατροπώσει τους υπεναντίους.
Αρχοντας ταπεινός, πλην πολύπειρος ο Πατριάρχης, πρέπει να κουβαλάει στις πλάτες του τον ασήκωτο σάκο της μεγαθυμίας, μ' όλους έστω τους κωδικούς της βυζαντινής διπλωματίας. Δεν μπορεί να κουβαλάει φαρέτρα με βέλη και να υπερηφανεύεται γι' αυτό. Δεν μπορεί να δίνει την εντύπωση του δοξοφάγου, που απολαμβάνει εν εκστάσει ευρισκόμενος αναστενάρης το οργουέλειο όνειρο της ενός ανδρός αρχής και έμπλεος ημερησίας και νυχτερινής ηδυπάθειας "οίστρον πίμπλαται".
Και ο νοών νοείτω!