Μερικές παρατηρήσεις για το Συνέδριο του ΚΙΝ.ΑΛ.
Που θα πει, για όσους δεν το κατάλαβαν: Κίνημα Αλλαγής…
Λοιπόν, κάτι που ίσως δεν μάθατε, γιατί δεν προβλήθηκε καθόλου, είναι πως ανεξαρτήτως τι είπαν διάφοροι ηγετικοί παράγοντες στις ομιλίες τους, από τους 100 «συνέδρους» (όλους διορισμένους) που μίλησαν εκεί, 9 στους 10 περίπου εκφράστηκαν κατηγορηματικά κατά του ΣΥΡΙΖΑ!
Που σημαίνει ότι αυτός ο «ενδιάμεσος» χώρος, είναι πια αντί-ΣΥΡΙΖΑ!
Και ο Βαγγέλης Βενιζέλος το συνόψισε σωστά στο λόγο του: Προϋπόθεση για να ανορθωθεί η Ελλάδα, πλέον, είναι η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ!
Κάτι που κι από δω έχω υποστηρίξει πολλές φορές…
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είπε, βέβαια, και κάτι ακόμα:
Πώς σε μια νέα κυβέρνηση, που θα ανορθώσει η Ελλάδα, θα έπρεπε, λέει, να συμμετάσχει και ο ηττημένος ΣΥΡΙΖΑ – αφού υποστεί στρατηγικής κλίμακας ήττα προηγουμένως…
Ας μη σχολιάσουμε αυτό το σημείο...
Δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε γι’ αυτό σήμερα.
Είναι ένα από τα πολλά που λέγονται, για να δικαιολογήσει το ΚΙΝΑΛ την «αυτόνομη» πορεία του…
Ας δούμε, πρώτα τι σημαίνει «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα στο οποίο συμφωνούμε:
Σημαίνει πάνω απ’ όλα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάρει χαμηλά ποσοστά! Τόσο χαμηλά, ώστε να συμβούν τα εξής τέσσερα πράγματα αμέσως μετά:
--Πρώτον, να μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση χωρίς αυτόν.
--Δεύτερον, να μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση εναντίον του - που θα διερευνήσει τα σκάνδαλά του. Ώστε να ξεκινήσει η «Κάθαρση του Άγους», που λέγεται «πρώτη φορά Αριστερά»…
--Τρίτον, να μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση, που θα αλλάξει το εκλογικό νόμο και θα παραμερίσει την απλή αναλογική, έστω και για τη μεθεπόμενη φορά, ώστε να μην «κλειδώσει» η Ελλάδα σε μόνιμη ακυβερνησία…
Γιατί αυτό σημαίνει απλή αναλογική:
Μόνιμη ακυβερνησία και ματαίωση κάθε μεταρρύθμισης στο μέλλον!
--Τέταρτον, να μπορεί να προκληθεί αλλαγή ηγεσίας στον ηττημένο στρατηγικά ΣΥΡΙΖΑ. Κι ίσως διάσπαση και κατακερματισμός του. Γιατί μόνον τότε θα ολοκληρωθεί η «Κάθαρση του Άγους» που λέγεται «πρώτη φορά Αριστερά»…
Αν προκύψει μόνο το πρώτο, σίγουρα ΔΕΝ θα είναι «στρατηγική ήττα».
Κι αν προκύψουν και τα τέσσερα θα είναι συντριβή κανονική!
Ας τα δούμε, λοιπόν, ένα-ένα:
* Το να χάσει στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν βέβαιο αυτή τη στιγμή. Το να κερδίσει αυτοδυναμία η ΝΔ δεν είναι καθόλου σίγουρο, αλλά δεν αποκλείεται καθόλου. Και πάντως, η σύμπραξή της με το ΚΙΝΑΛ είναι εξαιρετικά πιθανή πλέον.
Άρα κυβέρνηση θα σχηματιστεί χωρίς το ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα.
* Και τα σκάνδαλά του θα διερευνηθούν πλέον! Πρώτον, διότι θα τα φέρουν οι άμεσα θιγόμενοι στην Βουλή (Σαμαράς, Βενιζέλος, Λοβέρδος κλπ.)…
Δεν μπορεί κανείς να τους σταματήσει και όπως τα κατάφερε ο Τσίπρας, όλοι οι αντίπαλοί του έχουν λόγους πια να τον καθίσουν στο σκαμνί. Μετά τη σκευωρία Novartis τα Ειδικά Δικαστήρια ξεσκονίζουν τα «γουνάκια»…
Αλλά δεν θα είναι μόνον για τη Novartis. Διότι πέρα από άλλα καραμπινάτα σκάνδαλα - που θα δούμε και θα φρίξουμε – πέρα κι από τις σχέσεις του με τους κουκουλοφόρους και τα «τάγματα εφόδου» που δημιούργησε, υπάρχουν και οι Εξεταστικές Επιτροπές που θα γίνουν αναπόφευκτα (για το πόσο στοίχισε το πρώτο εξάμηνο του 2015, γιατί το τι συνέβη όταν άνοιξαν τα σύνορα και ποιος έλεγχε τα hot spots κλπ.)
Κι όλα αυτά, η νέα κυβέρνηση θα είναι αναγκασμένη να τα ανοίξει, ακριβώς για να εξουδετερώσει την «επιθετικότητα» του ΣΥΡΙΖΑ από την αντιπολίτευση: να αρχίσει πάλι να ξεσηκώνει τον κόσμο, εναντίον όσων πάνε να μαζέψουν τα ερείπια που άφησε πίσω του.
Άρα τα δύο πρώτα που συνιστούν τη «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πιθανό πια να γίνουν: νέα κυβέρνηση ΧΩΡΙΣ το ΣΥΡΙΖΑ, και νέα κυβέρνηση ΕΝΑΝΤΙΟΝ του ΣΥΡΙΖΑ και αποφασισμένη να διερευνήσει τα σκάνδαλά του.
* Το τρίτο, αλλαγή του εκλογικού νόμου, έστω και με 151 ψήφους, ώστε να ισχύσει από τις μεθεπόμενες εκλογές θα είναι από τα πρώτα νομοσχέδια της νέας κυβέρνησης. Αν η ΝΔ έχει αυτοδυναμία δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα. Αν δεν έχει, πρέπει να υπάρξει συμφωνία με το ΚΙΝΑΛ - κι αυτό θα συμβεί.
Μόνο που όσο μεγαλύτερη δύναμη έχει η ΝΔ τόσο πιο καθαρή λύση θα υπάρξει. Γιατί μας χρειάζεται οπωσδήποτε ένα σύστημα που να δημιουργείται κοινοβουλευτική αυτοδυναμία με 38-39% (του πρώτου κόμματος ή του πρώτου με ένα ακόμα). Αλλιώς οι οργανωμένες μειοψηφίες που θίγονται από κάθε μεταρρύθμιση χωριστά, θα μπορούν να ακυρώνουν ή να νοθεύουν όλες τις μεταρρυθμίσεις…
Το καλύτερο βέβαια, θα ήταν να προέκυπτε κυβερνητική πλειοψηφία 200 εδρών. Και να άλλαζε ο εκλογικός νόμος αμέσως…
Αλλά αυτό είναι αδύνατο. Οπότε αρκεί να ψηφιστεί ένα εκλογικό σύστημα κοντά στο σημερινό, να βγαίνει αυτοδυναμία με κάτω από 40%, κι ύστερα να χρειαστούν δύο αλλεπάλληλες εκλογικές μάχες – ή μία κοντά στην άλλη – για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση. Οψέποτε ξαναγίνουν εκλογές.
Αν στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί «στρατηγική ήττα», δύο αλλεπάλληλες εκλογές, μετά από ενάμιση χρόνο, δεν είναι «μεγάλο το κακό».
Κι αυτό λοιπόν, η τρίτη προϋπόθεση, δεν είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Αν και δεν είναι και… «σιγουράκι» από τώρα.
* Πάμε στην τέταρτη προϋπόθεση στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ: να διασπαστεί μετά τις εκλογές.
Γι’ αυτό δεν μπορεί κανείς να πει πολλά από τώρα. Ούτε να το προεξοφλήσει ούτε να το αποκλείσει. Γενικά εξαρτάται από τα προηγούμενα:
--Όσο λιγότερες ψήφους πάρει (σε συνδυασμό και με τη διαφορά του από την πρώτη ΝΔ), δηλαδή όσο μεγαλύτερο είναι το εύρος της ήττας του,
--κι όσο περισσότερα «άπλυτα» του βγουν στη φόρα μετά (από τα σκάνδαλα που θα αποκαλυφθούν), τόσο πιθανότερο είναι να διασπαστεί τελικά.
Η Αριστερά, όσο συμπαγής είναι όταν βρίσκεται στην «επίθεση» (για να πάρει την εξουσία) κι όσο συμπαγής είναι όταν βρίσκεται στην «άμυνα» (για να κρατήσει την εξουσία), άλλο τόσο εύθραυστη γίνεται μετά από μια ήττα – και κυρίως μετά από μια στρατηγική ήττα.
Κάποιοι πιστεύουν αφελώς, ότι «δεν πρέπει να τους βγάλουμε τα σκάνδαλα για να μη τους συσπειρώσουμε»…
Αυτό είναι λάθος! Ολέθριο λάθος…
Αν δεν αποκαλυφθούν τα σφάλματά τους, τότε θα αντεπιτεθούν αδίστακτα.
Κι αν δεν τιμωρηθούν για τα σφάλματά τους, τότε θα τα επαναλάβουν ανενδοίαστα.
Το ερώτημα είναι πώς θα γίνει η «Κάθαρση του άγους»…
Πρέπει να γίνει με τρόπο αυστηρό (να φανεί ότι με αυτά η Ελληνική Δημοκρατία ΔΕΝ παίζει πλέον…), αλλά όχι εκδικητικό!
Αυτό όμως, δεν είναι θέμα για σήμερα. Είναι για τότε…
Υπάρχουν βέβαια, δύο τελικές παρατηρήσεις:
* Πρώτον, η προϋπόθεση να ηττηθεί στρατηγικά ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί πρωτίστως υπέρ της ΝΔ και της αυτοδυναμίας της!
Γιατί όσοι αυτό θέλουν, ωθούνται να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές ΝΔ…
Ανεξαρτήτως του τι ψήφισαν παλαιότερα, ανεξαρτήτως του αν συμπαθούν ή όχι τον Κυριάκο, η μόνη σίγουρη ψήφος που οδηγεί σε στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ψήφος στη ΝΔ – όχι στο ΚΙΝΑΛ!
Κι αντιστρόφως: όσοι δεν έχουν ως προτεραιότητα να ηττηθεί στρατηγικά ο ΣΥΡΙΖΑ, και βρίσκονται πιο κοντά στις «ίσες αποστάσεις», μπορεί τελικά – ακόμα κι αν δεν τους αρέσει καθόλου – σε συνθήκες πόλωσης να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ – όχι ΚΙΝΑΛ!
Μ’ άλλα λόγια, σε συνθήκες πόλωσης, το ΚΙΝΑΛ κινδυνεύει να χάσει κι από τις δύο πλευρές: Όσοι θέλουν στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσουν ΝΔ (κι ας νιώθουν «ενδιάμεσοι»), κι όσοι θέλουν «ίσες αποστάσεις» να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ (κι αν νιώθουν απογοητευμένοι από τον Τσίπρα).
Η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τις υπαρξιακές ανάγκες της κοινωνίας, αλλά όχι του ΚΙΝΑΛ.
Οι ίσες αποστάσεις δεν εκφράζουν ούτε τις υπαρξιακές ανάγκες της κοινωνίας ούτε τις υπαρξιακές ανάγκες του ΚΙΝΑΛ.
Οι «ισαποστάκηδες» λειτουργούν τελικά μόνον υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ…
Σήμερα στην κοινωνία ενισχύεται συνεχώς μια έντονη «κόπωση» με το ΣΥΡΙΖΑ που συχνά γίνεται αποστροφή προς το ΣΥΡΙΖΑ!
--Όσο το ΚΙΝΑΛ κρατάει την αντί – ΣΥΡΙΖΑ προτεραιότητα, μένει μέσα στο πλειοψηφικό ρεύμα της κοινωνίας και μπορεί να παίρνει ψήφους. Ακόμα κι αν το αντί-ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα ευνοεί πρωτίστως τη ΝΔ. Κάτι θα πάρει, όμως, και το ΚΙΝΑΛ.
--Αν αντίθετα, κυριαρχήσει στο ΚΙΝΑΛ η πολιτική των «ίσων αποστάσεων», αυτό εκτός του ό,τι ευνοεί μόνο το ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόχρονα βγάζει και το ΚΙΝΑΛ από το «πλειοψηφικό ρεύμα» της κοινωνίας. Και το συντρίβει…
* Κι αν δούμε τώρα, τις εξελίξεις στα εθνικά θέματα, αλλά και στον εξωτερικό περίγυρο: υπάρχει ροπή «στροφής προς τα δεξιά» σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες! Και στην Ελλάδα περισσότερο, λόγω παροξυσμού των εθνικών απειλών. Αυτό σημαίνει ότι κοινωνικές δυνάμεις παντού στρέφονται σε συντηρητικές-εθνικές προτεραιότητες.
Το ΚΙΝΑΛ με τη γραμμή «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να μείνει στο πλειοψηφικό ρεύμα και να κερδίσει κάτι – ενώ υιοθετώντας «ίσες αποστάσεις μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς» θα συνθλιβεί στις μυλόπετρες…
Ο Βενιζέλος κάτι πήγε να πει επ’ αυτού προχθές:
Να αναρωτηθούμε, ανέφερε σε μια αποστροφή του λόγου του, γιατί συντρίβονται τα κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ακόμα κι εκεί που δεν χρειάστηκε να υλοποιήσουν μνημόνια, όπως στη Γαλλία. Ακόμα κι εκεί που εφάρμοσαν επιτυχείς μεταρρυθμίσεις, όπως στην Ιταλία…
Γιατί άραγε; Πολύ σωστή η ερώτηση. Αλλά δεν την απάντησε…
Η απάντηση είναι προφανής, αλλά ανομολόγητη:
Γιατί οι κοινωνίες κινούνται πια παντού: δεξιότερα, και συντηρητικότερα!
Το που θα οδηγήσει αυτό δεν τον ξέρουμε Το τι ακριβώς σημαίνει το νέο «πάντρεμα» συντηρητικών προταγμάτων με φιλελεύθερες ιδέες δεν είναι σαφές ακόμα. Αλλά το τι σημαίνει «σοσιαλδημοκρατία» οι κοινωνίες το ξέρουν και το έχουν απορρίψει! Γιατί έχει χρεοκοπήσει…
Η για να το πω αλλιώς:
--Ακόμα και όταν η Πατρίδα ταπεινώνεται, τα πατριωτικά ιδανικά επιστρέφουν. Ή μάλλον ακριβώς τότε…
--Ακόμα κι όταν ο κρατισμός εξακολουθεί να ξεσαλώνει, οι φιλελεύθερες ιδέες δυναμώνουν. Η μάλλον ακριβώς τότε...
--Ακόμα κι όταν ο δικαιωματισμός οργιάζει, τα συντηρητικά ανακλαστικά των κοινωνιών ενισχύονται. Ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό…
Τους ανθρώπους που έχουν καταλάβει ότι πρέπει να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τους αγκαλιάσουμε. Και να είμαστε πολύ… υπομονετικοί μαζί τους.
Αντίθετα, όσους εξακολουθούν να έχουν «αντιδεξιά ανακλαστικά» πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε με επιφυλακτικότητα. Δεν χρειάζεται ούτε να τους «πείσουμε» ούτε να τους «μεταπείσουμε». Έτσι κι αλλιώς πάνε «κόντρα στο ρεύμα».
Στην Ελλάδα και διεθνώς…
Και το ιστορικό ρεύμα λειτουργεί πια υπέρ της δικής μας παράταξης, των δικών μας ιδεών και της δικής μας δικαίωσης.
Φτάνει να μη τις προδώσουμε εμείς οι ίδιοι…
Που θα πει, για όσους δεν το κατάλαβαν: Κίνημα Αλλαγής…
Λοιπόν, κάτι που ίσως δεν μάθατε, γιατί δεν προβλήθηκε καθόλου, είναι πως ανεξαρτήτως τι είπαν διάφοροι ηγετικοί παράγοντες στις ομιλίες τους, από τους 100 «συνέδρους» (όλους διορισμένους) που μίλησαν εκεί, 9 στους 10 περίπου εκφράστηκαν κατηγορηματικά κατά του ΣΥΡΙΖΑ!
Που σημαίνει ότι αυτός ο «ενδιάμεσος» χώρος, είναι πια αντί-ΣΥΡΙΖΑ!
Και ο Βαγγέλης Βενιζέλος το συνόψισε σωστά στο λόγο του: Προϋπόθεση για να ανορθωθεί η Ελλάδα, πλέον, είναι η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ!
Κάτι που κι από δω έχω υποστηρίξει πολλές φορές…
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είπε, βέβαια, και κάτι ακόμα:
Πώς σε μια νέα κυβέρνηση, που θα ανορθώσει η Ελλάδα, θα έπρεπε, λέει, να συμμετάσχει και ο ηττημένος ΣΥΡΙΖΑ – αφού υποστεί στρατηγικής κλίμακας ήττα προηγουμένως…
Ας μη σχολιάσουμε αυτό το σημείο...
Δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε γι’ αυτό σήμερα.
Είναι ένα από τα πολλά που λέγονται, για να δικαιολογήσει το ΚΙΝΑΛ την «αυτόνομη» πορεία του…
Ας δούμε, πρώτα τι σημαίνει «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα στο οποίο συμφωνούμε:
Σημαίνει πάνω απ’ όλα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάρει χαμηλά ποσοστά! Τόσο χαμηλά, ώστε να συμβούν τα εξής τέσσερα πράγματα αμέσως μετά:
--Πρώτον, να μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση χωρίς αυτόν.
--Δεύτερον, να μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση εναντίον του - που θα διερευνήσει τα σκάνδαλά του. Ώστε να ξεκινήσει η «Κάθαρση του Άγους», που λέγεται «πρώτη φορά Αριστερά»…
--Τρίτον, να μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση, που θα αλλάξει το εκλογικό νόμο και θα παραμερίσει την απλή αναλογική, έστω και για τη μεθεπόμενη φορά, ώστε να μην «κλειδώσει» η Ελλάδα σε μόνιμη ακυβερνησία…
Γιατί αυτό σημαίνει απλή αναλογική:
Μόνιμη ακυβερνησία και ματαίωση κάθε μεταρρύθμισης στο μέλλον!
--Τέταρτον, να μπορεί να προκληθεί αλλαγή ηγεσίας στον ηττημένο στρατηγικά ΣΥΡΙΖΑ. Κι ίσως διάσπαση και κατακερματισμός του. Γιατί μόνον τότε θα ολοκληρωθεί η «Κάθαρση του Άγους» που λέγεται «πρώτη φορά Αριστερά»…
Αν προκύψει μόνο το πρώτο, σίγουρα ΔΕΝ θα είναι «στρατηγική ήττα».
Κι αν προκύψουν και τα τέσσερα θα είναι συντριβή κανονική!
Ας τα δούμε, λοιπόν, ένα-ένα:
* Το να χάσει στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν βέβαιο αυτή τη στιγμή. Το να κερδίσει αυτοδυναμία η ΝΔ δεν είναι καθόλου σίγουρο, αλλά δεν αποκλείεται καθόλου. Και πάντως, η σύμπραξή της με το ΚΙΝΑΛ είναι εξαιρετικά πιθανή πλέον.
Άρα κυβέρνηση θα σχηματιστεί χωρίς το ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα.
* Και τα σκάνδαλά του θα διερευνηθούν πλέον! Πρώτον, διότι θα τα φέρουν οι άμεσα θιγόμενοι στην Βουλή (Σαμαράς, Βενιζέλος, Λοβέρδος κλπ.)…
Δεν μπορεί κανείς να τους σταματήσει και όπως τα κατάφερε ο Τσίπρας, όλοι οι αντίπαλοί του έχουν λόγους πια να τον καθίσουν στο σκαμνί. Μετά τη σκευωρία Novartis τα Ειδικά Δικαστήρια ξεσκονίζουν τα «γουνάκια»…
Αλλά δεν θα είναι μόνον για τη Novartis. Διότι πέρα από άλλα καραμπινάτα σκάνδαλα - που θα δούμε και θα φρίξουμε – πέρα κι από τις σχέσεις του με τους κουκουλοφόρους και τα «τάγματα εφόδου» που δημιούργησε, υπάρχουν και οι Εξεταστικές Επιτροπές που θα γίνουν αναπόφευκτα (για το πόσο στοίχισε το πρώτο εξάμηνο του 2015, γιατί το τι συνέβη όταν άνοιξαν τα σύνορα και ποιος έλεγχε τα hot spots κλπ.)
Κι όλα αυτά, η νέα κυβέρνηση θα είναι αναγκασμένη να τα ανοίξει, ακριβώς για να εξουδετερώσει την «επιθετικότητα» του ΣΥΡΙΖΑ από την αντιπολίτευση: να αρχίσει πάλι να ξεσηκώνει τον κόσμο, εναντίον όσων πάνε να μαζέψουν τα ερείπια που άφησε πίσω του.
Άρα τα δύο πρώτα που συνιστούν τη «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πιθανό πια να γίνουν: νέα κυβέρνηση ΧΩΡΙΣ το ΣΥΡΙΖΑ, και νέα κυβέρνηση ΕΝΑΝΤΙΟΝ του ΣΥΡΙΖΑ και αποφασισμένη να διερευνήσει τα σκάνδαλά του.
* Το τρίτο, αλλαγή του εκλογικού νόμου, έστω και με 151 ψήφους, ώστε να ισχύσει από τις μεθεπόμενες εκλογές θα είναι από τα πρώτα νομοσχέδια της νέας κυβέρνησης. Αν η ΝΔ έχει αυτοδυναμία δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα. Αν δεν έχει, πρέπει να υπάρξει συμφωνία με το ΚΙΝΑΛ - κι αυτό θα συμβεί.
Μόνο που όσο μεγαλύτερη δύναμη έχει η ΝΔ τόσο πιο καθαρή λύση θα υπάρξει. Γιατί μας χρειάζεται οπωσδήποτε ένα σύστημα που να δημιουργείται κοινοβουλευτική αυτοδυναμία με 38-39% (του πρώτου κόμματος ή του πρώτου με ένα ακόμα). Αλλιώς οι οργανωμένες μειοψηφίες που θίγονται από κάθε μεταρρύθμιση χωριστά, θα μπορούν να ακυρώνουν ή να νοθεύουν όλες τις μεταρρυθμίσεις…
Το καλύτερο βέβαια, θα ήταν να προέκυπτε κυβερνητική πλειοψηφία 200 εδρών. Και να άλλαζε ο εκλογικός νόμος αμέσως…
Αλλά αυτό είναι αδύνατο. Οπότε αρκεί να ψηφιστεί ένα εκλογικό σύστημα κοντά στο σημερινό, να βγαίνει αυτοδυναμία με κάτω από 40%, κι ύστερα να χρειαστούν δύο αλλεπάλληλες εκλογικές μάχες – ή μία κοντά στην άλλη – για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση. Οψέποτε ξαναγίνουν εκλογές.
Αν στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί «στρατηγική ήττα», δύο αλλεπάλληλες εκλογές, μετά από ενάμιση χρόνο, δεν είναι «μεγάλο το κακό».
Κι αυτό λοιπόν, η τρίτη προϋπόθεση, δεν είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Αν και δεν είναι και… «σιγουράκι» από τώρα.
* Πάμε στην τέταρτη προϋπόθεση στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ: να διασπαστεί μετά τις εκλογές.
Γι’ αυτό δεν μπορεί κανείς να πει πολλά από τώρα. Ούτε να το προεξοφλήσει ούτε να το αποκλείσει. Γενικά εξαρτάται από τα προηγούμενα:
--Όσο λιγότερες ψήφους πάρει (σε συνδυασμό και με τη διαφορά του από την πρώτη ΝΔ), δηλαδή όσο μεγαλύτερο είναι το εύρος της ήττας του,
--κι όσο περισσότερα «άπλυτα» του βγουν στη φόρα μετά (από τα σκάνδαλα που θα αποκαλυφθούν), τόσο πιθανότερο είναι να διασπαστεί τελικά.
Η Αριστερά, όσο συμπαγής είναι όταν βρίσκεται στην «επίθεση» (για να πάρει την εξουσία) κι όσο συμπαγής είναι όταν βρίσκεται στην «άμυνα» (για να κρατήσει την εξουσία), άλλο τόσο εύθραυστη γίνεται μετά από μια ήττα – και κυρίως μετά από μια στρατηγική ήττα.
Κάποιοι πιστεύουν αφελώς, ότι «δεν πρέπει να τους βγάλουμε τα σκάνδαλα για να μη τους συσπειρώσουμε»…
Αυτό είναι λάθος! Ολέθριο λάθος…
Αν δεν αποκαλυφθούν τα σφάλματά τους, τότε θα αντεπιτεθούν αδίστακτα.
Κι αν δεν τιμωρηθούν για τα σφάλματά τους, τότε θα τα επαναλάβουν ανενδοίαστα.
Το ερώτημα είναι πώς θα γίνει η «Κάθαρση του άγους»…
Πρέπει να γίνει με τρόπο αυστηρό (να φανεί ότι με αυτά η Ελληνική Δημοκρατία ΔΕΝ παίζει πλέον…), αλλά όχι εκδικητικό!
Αυτό όμως, δεν είναι θέμα για σήμερα. Είναι για τότε…
Υπάρχουν βέβαια, δύο τελικές παρατηρήσεις:
* Πρώτον, η προϋπόθεση να ηττηθεί στρατηγικά ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί πρωτίστως υπέρ της ΝΔ και της αυτοδυναμίας της!
Γιατί όσοι αυτό θέλουν, ωθούνται να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές ΝΔ…
Ανεξαρτήτως του τι ψήφισαν παλαιότερα, ανεξαρτήτως του αν συμπαθούν ή όχι τον Κυριάκο, η μόνη σίγουρη ψήφος που οδηγεί σε στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ψήφος στη ΝΔ – όχι στο ΚΙΝΑΛ!
Κι αντιστρόφως: όσοι δεν έχουν ως προτεραιότητα να ηττηθεί στρατηγικά ο ΣΥΡΙΖΑ, και βρίσκονται πιο κοντά στις «ίσες αποστάσεις», μπορεί τελικά – ακόμα κι αν δεν τους αρέσει καθόλου – σε συνθήκες πόλωσης να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ – όχι ΚΙΝΑΛ!
Μ’ άλλα λόγια, σε συνθήκες πόλωσης, το ΚΙΝΑΛ κινδυνεύει να χάσει κι από τις δύο πλευρές: Όσοι θέλουν στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσουν ΝΔ (κι ας νιώθουν «ενδιάμεσοι»), κι όσοι θέλουν «ίσες αποστάσεις» να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ (κι αν νιώθουν απογοητευμένοι από τον Τσίπρα).
Η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τις υπαρξιακές ανάγκες της κοινωνίας, αλλά όχι του ΚΙΝΑΛ.
Οι ίσες αποστάσεις δεν εκφράζουν ούτε τις υπαρξιακές ανάγκες της κοινωνίας ούτε τις υπαρξιακές ανάγκες του ΚΙΝΑΛ.
Οι «ισαποστάκηδες» λειτουργούν τελικά μόνον υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ…
Σήμερα στην κοινωνία ενισχύεται συνεχώς μια έντονη «κόπωση» με το ΣΥΡΙΖΑ που συχνά γίνεται αποστροφή προς το ΣΥΡΙΖΑ!
--Όσο το ΚΙΝΑΛ κρατάει την αντί – ΣΥΡΙΖΑ προτεραιότητα, μένει μέσα στο πλειοψηφικό ρεύμα της κοινωνίας και μπορεί να παίρνει ψήφους. Ακόμα κι αν το αντί-ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα ευνοεί πρωτίστως τη ΝΔ. Κάτι θα πάρει, όμως, και το ΚΙΝΑΛ.
--Αν αντίθετα, κυριαρχήσει στο ΚΙΝΑΛ η πολιτική των «ίσων αποστάσεων», αυτό εκτός του ό,τι ευνοεί μόνο το ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόχρονα βγάζει και το ΚΙΝΑΛ από το «πλειοψηφικό ρεύμα» της κοινωνίας. Και το συντρίβει…
* Κι αν δούμε τώρα, τις εξελίξεις στα εθνικά θέματα, αλλά και στον εξωτερικό περίγυρο: υπάρχει ροπή «στροφής προς τα δεξιά» σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες! Και στην Ελλάδα περισσότερο, λόγω παροξυσμού των εθνικών απειλών. Αυτό σημαίνει ότι κοινωνικές δυνάμεις παντού στρέφονται σε συντηρητικές-εθνικές προτεραιότητες.
Το ΚΙΝΑΛ με τη γραμμή «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να μείνει στο πλειοψηφικό ρεύμα και να κερδίσει κάτι – ενώ υιοθετώντας «ίσες αποστάσεις μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς» θα συνθλιβεί στις μυλόπετρες…
Ο Βενιζέλος κάτι πήγε να πει επ’ αυτού προχθές:
Να αναρωτηθούμε, ανέφερε σε μια αποστροφή του λόγου του, γιατί συντρίβονται τα κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ακόμα κι εκεί που δεν χρειάστηκε να υλοποιήσουν μνημόνια, όπως στη Γαλλία. Ακόμα κι εκεί που εφάρμοσαν επιτυχείς μεταρρυθμίσεις, όπως στην Ιταλία…
Γιατί άραγε; Πολύ σωστή η ερώτηση. Αλλά δεν την απάντησε…
Η απάντηση είναι προφανής, αλλά ανομολόγητη:
Γιατί οι κοινωνίες κινούνται πια παντού: δεξιότερα, και συντηρητικότερα!
Το που θα οδηγήσει αυτό δεν τον ξέρουμε Το τι ακριβώς σημαίνει το νέο «πάντρεμα» συντηρητικών προταγμάτων με φιλελεύθερες ιδέες δεν είναι σαφές ακόμα. Αλλά το τι σημαίνει «σοσιαλδημοκρατία» οι κοινωνίες το ξέρουν και το έχουν απορρίψει! Γιατί έχει χρεοκοπήσει…
Η για να το πω αλλιώς:
--Ακόμα και όταν η Πατρίδα ταπεινώνεται, τα πατριωτικά ιδανικά επιστρέφουν. Ή μάλλον ακριβώς τότε…
--Ακόμα κι όταν ο κρατισμός εξακολουθεί να ξεσαλώνει, οι φιλελεύθερες ιδέες δυναμώνουν. Η μάλλον ακριβώς τότε...
--Ακόμα κι όταν ο δικαιωματισμός οργιάζει, τα συντηρητικά ανακλαστικά των κοινωνιών ενισχύονται. Ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό…
Τους ανθρώπους που έχουν καταλάβει ότι πρέπει να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τους αγκαλιάσουμε. Και να είμαστε πολύ… υπομονετικοί μαζί τους.
Αντίθετα, όσους εξακολουθούν να έχουν «αντιδεξιά ανακλαστικά» πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε με επιφυλακτικότητα. Δεν χρειάζεται ούτε να τους «πείσουμε» ούτε να τους «μεταπείσουμε». Έτσι κι αλλιώς πάνε «κόντρα στο ρεύμα».
Στην Ελλάδα και διεθνώς…
Και το ιστορικό ρεύμα λειτουργεί πια υπέρ της δικής μας παράταξης, των δικών μας ιδεών και της δικής μας δικαίωσης.
Φτάνει να μη τις προδώσουμε εμείς οι ίδιοι…