Του Στέλιου Συρμόγλου
Αδιέξοδα και πάλι αδιέξοδα. Και φόβος για περισσότερα αδιέξοδα και μάλιστα με ορατό τον κίνδυνο της εθνικής περιπέτειας. και στο πολιτικό προσκήνιο να αποθεώνονται υποκρισία, παραλογισμός και γελοιότητα.
Ο πολιτικός ινσουιτισμός και ο ταρτουφισμός εναγκαλισμένοι με τον αβδηριτισμό και τον κρετινισμό να "στήνουν" κακότεχνες παραστάσεις για το φιλοθεάμον κοινό.
Μια "εικόνα" της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας αρκούντως τραγελαφική. Μια κατάσταση αμιγώς σουρεαλιστική. Με αποφλοιωμένες πολιτικές συνειδήσεις να "συνωθούνται" στην ευημερία της βλακείας με διαστάσεις ωστόσο επικίνδυνης πονηρίας. Και η πολιτική της αναμέτρησης με τα μεγέθη των προβλημάτων της κοινωνίας, αλλά εσχάτως και των εθνικών ζητημάτων, να στέκεται σε λεξιθηρικά επίπεδα.
Με την πολιτική να μην εναρμονίζεται στο μέτρο του δυνατού με τη λογική. Και με τον λαό ανέγνωμο και εν πολλοίς ευαπάτητο να παγιδεύεται σε διλήμματα και εκβιαστικές πολιτικές μίξεις.
Καταπληκτική σύζευξη φοβοπάθειας, γελοιότητας και διαστροφής της αλήθειας. Ενας Νιαγάρας λέξεων και πολιτικών φληναφημάτων των υπομανών ερωτήλων της εξουσίας. Λέξεις κενές που πήραν τον κατήφορο και παρασύρουν στην πορεία τους κάθε έννοια σοβαρότητας. Η όλη κατάσταση στο πολιτικό προσκήνιο, αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας, αποτελεί πλέον ερευνητική "χαρά" της ψυχοδιαγνωστικής και της πολιτικής ψυχολογίας.
Τα πράγματα έχουν ξεφύγει για τα καλά. Ποιο αλήθεια ηθικόμετρο και βλακόμετρο μπορούν να προσμετρήσουν την πολιτική αναισχυντία και την πολιτική βλακεία των "μισιονάριων" και "σωτήρων" της χώρας, τωρινών και επίδοξων; Πρόκειται για πολιτική απομώρανση, με τους πάσης φύσεως ιθύνοντες να συμπεριφέρονται ως εάν φέρουν φωτοστέφανο δημοκρατικότητας.
Πρόκειται για ασθένεια του πολιτικού οπορτουνισμού, ένα κόμπλεξ με επάλληλα συμπτώματα αυτοκαταστροφής της ατομικής ψυχής του Ελληνα.
Εχουμε καταντήσει μια κοινωνία φοβισμένων και μονίμως "ικανών" να δεχθούμε κάθε πολιτική βλακεία και να κάνουμε απεριόριστες πιστώσεις στο μέλλον, αρκεί να μη μας θυμίζει το θέμα της ηθικής μας αποτυχίας.Γι' αυτό μένουμε κουφοί απέναντι στην πειθώ. Κι έτσι που πορευόμαστε, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την απέχθεια που προκαλεί η ιδέα να υποστούμε "εγκεφαλική άμβλωση".