Αντικρίζοντας την αθλιότητα της πολιτικής υποκρισίας, θέτω στον εαυτό μου το "βέβηλο" για τους ανερμάτιστους πολιτικούς ερώτημα: Σε τι μπορεί την κοινωνική αγωνία οι κομματικές μεθοδεύσεις και οι πολιτικές προθέσεις; Σαν τι απομένει για την κοινωνική προσδοκία; Οπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του, προσκρούσει σε αγωνίες, ρακένδυτες προσδοκίες και κοινωνικά γκρεμίσματα.
Ολα μαζί σωρευμένα ταλαιπωρούν την "καθαρή" συνείδηση των πολιτών. Η όραση, η νόηση, η αίσθηση σωρεύουν η καθεμία την πείρα τους από τη ζέουσα επαφή με το καθημερινό γεγονός, που δεν είναι αποδεσμευμένο από τις συμβατικές εκείνες αποδοχές των καθιερωμένων σχημάτων, που εμποδίζουν την ελεύθερη πορεία των συνόλων και τη δικαίωση της ζωής.
Τις παραπάνω σκέψεις θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς "αυθαίρετες" και να τις αντικρούσει με την "εικόνα" που παρουσιάζεται στο Facebook, στο Instagram και σ' άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου οι χρήστες δημιουργούν μια εικόνα επίπλαστης και "χαζοχαρούμενης" ευδαιμονίας με την ανάρτηση φωτογραφιών από την καθημερινότητά τους, σ' ένα πλαίσιο παχυλής ματαιοδοξίας και επιπολαιότητας. Με δανεικές ατάκες και προτροπές για αισιοδοξία και τα βλακώδη συναφή...
Και την ίδια ώρα ο κυρ Γιώργης στα Πατράλωνα και η κυρά Μαρία στο Περιστέρι, εκπρόσωποι μιας τεράστιας δοκιμαζόμενης κοινωνίας, αγωνιούν πως θα αντεπεξέλθουν στα στοιχειώδη για την επιβίωσή τους, ενώ η ισοπεδωτική πολιτική επιβολή προσπαθεί να περάσει τον οδοστρωτήρα της επάνω από τις ανάγκες των πολιτών, των ελευθέρων ψυχών, καθώς ζητεί τη διαρκή κατάφαση στην ανήθικη επιταγή της δουλικής πειθαρχίας στη δύναμη του πρόσκαιρου.
Και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για να θυμηθούμε τον Ροίδη, είναι συντεθειμένη από τα νοσηρά στοιχεία της παρακμής σ' όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής και ενεργεί σαν ανασταλτική δύναμη σε κάθε "σκίρτημα" της ελληνικής ψυχής.
Και η στάση τούτη της εξουσίας είναι καθαρή άμβλωση του ελληνικού πνεύματος και ΠΡΟΔΟΣΙΑ. Μέρα με τη μέρα ακρωτηριάζεται η εθνική αξιοπρέπεια. Μέρα με τη μέρα η κυριαρχία της μαζικής επιβολής οδηγεί ακόμη και τις ελεύθερες συνειδήσεις να ενταχθούν σε μια τεράστια φάλαγγα άβουλων και φοβισμένων, καθορίζοντας έτσι το εύρος, τις κλίσεις και τις ιδέες της κοινωνίας.
Κάθε μέρα υφαίνεται το δράμα της μεγάλης ελληνικής περιπέτειας. Με την Ελλάδα να μετατρέπεται σε αποικία. Με την κοινωνία να έχει υποστεί διαβρωτική αλλοίωση. Με κάποιους πυρήνες της ωστόσο να αποζητούν πάντα το όνειρο και την ιδεατή προέκταση της ελπίδας, να αποζητούν την ενότητα των κοινωνικών ομάδων γύρω από το βασικό αίτημα της εθνικής αξιοπρέπειας, αλλά και της κοινωνικής.