Και ως "βέβηλη" η γνώση απλώνει τα λογικά της χέρια για να συλλάβει την παρουσία του Αχώρητου μέσα στο χώρο, του ανιστόρητου μέσα στην ιστορία, που δεν επιδέχεται καμία έλλογη θεμελίωση ή πρακτική επαλήθευση. Κι αντί να το γεύεται ως "επιούσιον άρτον", μετατρέποντάς το σε αντικείμενο, το νεκρώνει με τη βαρβαρότητα και απονευρώνει την ανθρωπιά μας, την ίδια την ύπαρξή μας!
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η "σφαγή του Πάσχα" και το "σούβλισμα" των αμνοεριφίων είναι το πλέον βάρβαρο έθιμο εν ονόματι της Πίστης και του Χριστού! Και μπορεί ο καθείς να εγείρει τις όποιες προσχηματικές δικαιολογίες, συνήθως τυποποιημένες και δανεικές, όμως το κακό και η αναλγησία στον πόνο των ζώων, δεν έχει καμία μεταφυσική κάλυψη.
Οσοδήποτε πεισματικό και προκλητικό ως αδικία, ως βαρβαρότητα έναντι των άλλων όντων του Σύμπαντος, ως εγωισμός και απληστία, μαρτυρεί έμμεσα την άλλη πηγή, την πηγή των οικτιρμών και της αγάπης, το οικουμενικό έλεος. Οι προκλήσεις της άρνησης και οι ακόρεστες επιθυμίες, πάντα με την προβολή ανόητων και αθεμελίωτων δικαιολογιών, δεν συνάδουν με την άμεση διαφάνεια του χριστιανικού μηνύματος, με το πνεύμα το αιώνιο.
Και μπορεί οι "γραβατωμένοι άγιοι" της Εκκλησίας, όλων των βαθμίδων, να ισχυρίζονται με υποκριτική ευλάβεια ότι τα ζώα δεν έχουν ψυχή, οπότε μπορούν να αυξάνουν τη λιπόσαρκη λογική τους κι όχι μόνο, για κάθε άνθρωπο που στοχάζεται την ύπαρξη και το πιθανό της νόημα, δεν μπορεί να μην αντιδρά.
Δεν μπορεί να μην αντιδρά στον ευτελισμό που επιχειρείται από την προσωποποιημένη υποκρισία ρασοφόρων και μη, κάθε έννοιας που σχετίζεται με την πίστη στο Θεό, κάθε έννοιας που σχετίζεται με τη βαρβαρότητα εν ονόματι της πίστης. και στη βαρβαρότητα τούτη εντάσσεται και η σφαγή του Πάσχα.
Ω της βέβηλης γνωστικής βλασφημίας!..
Υπηρετώντας ο άνθρωπος τον εγωισμό του και τα συμφέροντα της τάξης των αναγκών του, συχνά διευκολύνει τη μονοπώληση ενός ζωτικού μίσους για τα ζώα, που καταργεί το βασικό αίτημα της ανθρώπινης υπόστασης για σεβασμό στη φύση από την οποία αποκόβεται. Αρχίζει να πιστεύει ότι δεν ταυτίζεται με τη φύση. Αρχίζει να μην κατανοεί την τραγική του μοίρα πως είναι ένα κομμάτι της φύσης κι όχι κάτι πάνω απ' αυτή.
Η αιτία του κακού βρίσκεται στη βάση της κοινωνικής δομής, στην τάση του αλόγιστου και ανεξέλεγκτου. Καθημερινά βασανίζονται ζώα και σφαγιάζονται. καταπατώνται δικαιώματα των ζώων με τον πλέον βάναυσο τρόπο.
Ο θεοσεβής Πλούταρχος έβλεπε από τα δέρματα των ζώων το πνεύμα των θεών. Ο Καζαντζάκης απεναντίας τα εξανθρώπισε "κοιτάξτε τα βόδια, τα πρόβατα, τα γαιδούρια, μη γελιέστε έχουν κι αυτά ψυχή, είναι σαν άνθρωποι".
Από τα άπαντα του Κονδυλάκη διαβάζουμε τη "λειτουργία" των ζώων, αφιερώνοντας το πρώτο εγκώμιο του στα μουλάρια, αναφέροντας σ' ένα χρονογράφημα του ότι το μουλάρι έκανε μιαν εκπληκτική επίδειξη της λογικότητας και του ενστίκτου του.
Η ένταξη των ζώων στην κοινωνία των ανθρώπων συνεπάγεται και τις αναπόφευκτες τριβές, όπως επισημαίνει παρά την ιλαρότητα του χιούμορ του ο Κονδυλάκης.
Οπως και να έχει, γίνεται ευθύς εξ΄αρχής σαφές ότι η κακομεταχείριση των ζώων από τον άνθρωπο, δεν έχει να κάνει με πράξεις που απορρέουν από τη συνείδηση και τη λογική, αλλά με πράξεις που απορρέουν από το ένστικτό του, που τελικά αποδεικνύεται πιο άγριο από εκείνο των ζώων.
Η λύτρωση είναι μια καταπονούσα εσωτερική αποστολή και δια τούτο μια απόλυτα προσωπική υπόθεση. Είναι πάντως μια αιώνια δυνατότητα. Καθώς δρασκελίζουμε το κατώφλι της Μεγάλης Εβδομάδας, μας δίδεται η ευκαιρία για κάποιες διαδρομές στοχασμού. Οτι μπορεί ο λόγος να συνειδητοποιήσει τα όρια του και να φτάσει σε αυτογνωσία.
Ο μετασχηματισμός της συνείδησης τελετουργείται όταν στην ανθρώπινη ψυχή η παρουσία του Αχώρητου είναι διαρκώς ζώσα.
Ποιο είναι το μαρτύριο των καιρών μας; Η λογικότητα. Αγωνίζεται και εκδιώκει από τη ζωή μας το Απρόσιτο. Αντικαθιστά τον πολιτισμό με τη βαρβαρότητα, τη ζωή με το θάνατο!