Όταν κατορθώσουμε να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε σωστά τη συνεξάρτηση τούτη, θα έχουμε πραγματοποιήσει το πρώτο βήμα για την αποκατάσταση ενός σταθερού δεσμού ανάμεσα στον εαυτό μας και στο πλήθος, χωρίς να αισθανόμαστε καμία περιοριστική ή ανασταλτική δύναμη στην εμβάθυνση και στην έκταση του συναισθήματος της προσωπικής μας ανεξαρτησίας.
Κι αυτό θα μας βοηθήσει να δούμε καθαρότερα μέσα από το πλέγμα των τόσων αντιφατικών εξελίξεων, το αίτημα που διατυπώνουν τα άφωνα σύνολα προς τα άτομα: να υψωθούν στη συνείδηση της κοινωνικής τους ευθύνης, ερμηνεύοντας την ανεξαρτησία τους σαν ανεξαρτησία που έχει ως κίνητρο την αθόλωτη κρίση και την ανιδιοτελή εποπτεία του ιστορικού δρόμου, για την κατεύθυνση και την ενδυνάμωση του κοινωνικού σώματος.
Η άλλη αντίληψη της προσωπικής ανεξαρτησίας, που αποκόπτει κάθε δεσμό με την κοινωνική ευθύνη του ατόμου, είναι στατική και διαλυτική. Οδηγεί στην απομάκρυνση από την κοινωνία και στην αδιαφορία προς την τύχη των συνόλων.