Μένοντας απαθείς μπροστά στα συμβαίνοντα. Διατρέχουμε "ώρες βαρήκοες" και παριστάνουμε ότι ανήκουμε σ' ένα τόπο ευτυχίας, προσπαθώντας να μην αλλάξουμε τίποτα από την εθιστική μας λειτουργία. Μια "λειτουργία" στην εμβέλεια του δήθεν, του "όσο μπορούμε καλά να περνάμε", της ελαφρότητας των ψευδαισθήσεων που εκδηλώνεται ακόμη κι εδώ στο facebook.
Ολα στη λογική του "θεαθήναι" και της αυταπάτης εν πολλοίς. Ολα ενταγμένα σ' ένα πλέγμα ευκαιριακών εκτιμήσεων, με αποτέλεσμα η ζωή μας να είναι διάτρητη, θυμίζοντας τυρί έμενταλ, με τις τρύπες του να παραπέμπουν σε καταπακτή, έτοιμη να μας "ρουφήξει" στο ζοφερό της πάτο.
Ασχολούμαστε με τα "τερτίπια" των Ταρτούφων της πολιτικής, με τις βλακώδεις δηλώσεις του κάθε Καμμένου της πολιτικής ντεκαντέντσιας και τις προσωπικές διαδρομές του κάθε Σαρδανάπαλου, αποδεχόμενοι τις πλέον ανόητες πολιτικές εκτιμήσεις, ως αποκορύφωση της πολιτικής θρασύτητας και βλακείας ταυτόχρονα.
Αρνούμαστε να διανοηθούμε ότι ο "χαρακτήρας" των συνόλων προσδιορίζει και τη δική μας πορεία στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ετσι οι πολιτικοί της παχυδερμίας τροφοδοτούνται παχυλώς από την πολιτική της περιορισμένης ευθύνης και της έλλειψης αυτοσυνείδησης και αυτογνωσίας, ενώ αρκούμαστε στα ψιχία της ισχνής ελπίδας και στο θέαμα των περιγέλαστων αντιδράσεων των πολιτικών της φυγής.
Αρνούμαστε να το συνειδητοποιήσουμε ότι ο άθλος κάθε αληθινής δημοκρατίας είναι η αυτονομία και η αξιοπρεπής αυτάρκεια του προσώπου μέσα σε μια ισχυρή και ευνομούμενη πολιτεία. Κι αυτοί που μας οδήγησαν στην άβυσσο της εθνικής μας αναξιοπρέπειας, παριστάνουν ακόμη τους σωτήρες μας, χωρίς να φέρουν ίχνος ντροπής στις μαλακές παρειές τους, για όσα "η πόλις εβόησε"
Το κτήνος της απάθειας μέσα μας έχει διαβρώσει την ευαισθησία μας και τα εθνικά μας αντανακλαστικά. Εχει προκαλέσει διάβρωση στις εσωτερικές μας καταλληλότητες και στην άγρυπνη απαρχή τους, στο αιώνιο και άφθαρτο δηλαδή στοιχείο της αμεσότητας τους, το οποίο καλείται και ανακαλείται στη θέα και στη θεωρία του συμβαίνοντος.
Οσο διατηρούμε το κτήνος της απάθειας μέσα μας, που είναι ταυτισμένο με τη ζωώδη θέληση του εγωισμού, του περσοναλισμού και του υδροχαρούς εκτοπλάσματος του φόβου, δεν θα ανασυρθούμε από το σκότος του πάτου. Δεν θα νιώσουμε την ανάγκη της μετάβασης από το Ακαθόριστο στο Καθορισμένο, ώστε το Μηδέν μας να αρχίσει να πληρούνται με Κάτι.