 |
| Myriams-Fotos - Pixabay |
Στην Ελλάδα της λογοδιάρροιας και του πολιτικού βερμπαλισμού, στην Ελλάδα της ακαταμάχητης φλυαρίας σε ατομικό επίπεδο, στην Ελλάδα των μνημονίων και της αποδοχής των τετελεσμένων, στην Ελλάδα της εξαθλίωσης και διάλυσης του κράτους δικαίου, στην Ελλάδα του "βολέματος" ή έστω του "κουτσοβολέματος", που δεν μας επιτρέπουν να δούμε κατάματα την τραγικότητα της κατάστασης, όλα παραδίδονται στη "γοητεία" της κοινωνικής σιωπής.
Ολα έχουν ημερομηνία λήξης, που μεγιστοποιεί την όποια κυβερνητική αυθαιρεσία, που γίνεται πεπραγμένο τυποποίησης και πρόκληση για περισσότερη πολιτική κοροιδία και ασύστολο ψέμα.
Οσο δεν βλέπουμε την τραγικότητα της κατάστασης, που δεν είναι απλώς η τραγικότητα των άλλων, αλλά επί της ουσίας είναι και εν δυνάμει δική μας τραγικότητα, θα συνειδητοποιήσουμε σύντομα ότι η σιωπή μας οριοθετεί την οδύνη, τον κοινωνικό πόνο και αποτελεί μέγιστη "προσφορά" στην πολιτική απάτη!..
Η κοινωνική σιωπή κατακερματίζει κάθε αντίδραση. Η δε σιγή, η βαθύτερη αυτή παραλλαγή της σιωπής, είναι πάντα "υπαρκτό πρόσωπο" στην αποδοχή του τραγικού και του γελοίου της πολιτικής σε τούτο τον τόπο.
Σε φιλοσοφικό και μεταφυσικό επίπεδο, η σιωπή δηλώνει τη σιγή της ματαιότητας και το δέος του απρόσμενου. Διερευνά με το δικό της ρυθμό την εσώτατη σχέση υποκειμένου και αντικειμένου και ποτέ δεν παρουσιάζεται σαν απλή διαδικασία διασυνδετικής ερμηνείας. Σε κοινωνικό επίπεδο, ωστόσο, τα μεγέθη της σιωπής είναι γεωμετρικά σχήματα που "πανικοβάλλουν" με την απεριόριστη αύξηση των διαστάσεών τους. Είναι σταθμός, αλλά και αφετηρία της ολοκληρωτικής αντίληψης των κυβερνώντων.
Είναι ένας τρόπος χρονομέτρησης της κάθε είδους κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής, ενώ προσφέρει την αγωνία της ανασφάλειας και συντηρεί τον κοινωνικό φόβο. Είναι ταυτόχρονα "θέαμα" από κοινωνιολογικής άποψης, όταν διατρέχει μια ολόκληρη κοινωνία και "θέμα" για τους ειδικούς της πολιτικής και μαζικής ψυχολογίας.
Αν προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε το μέγεθος και τα σχήματα της σιωπής μας στο πλαίσιο της κοινωνικής πραγματικότητας, με τα όποια εμβόλιμα συναισθήματα, θα αισθανθούμε το μέγιστο και το ελάχιστο που μπορεί να καταφέρει μια κοινωνία.
Και τότε θα έρθει η σειρά μας να "συναντήσουμε" την οδύνη. Να συνταχθούμε με την τραγική πραγματικότητα των "άλλων", που τώρα βιώνουμε ως "θέαμα", ίσως με κάποια φιλάνθρωπα συναισθήματα, άντε και με κάποια υβριστική αντίδραση σε στενή κοινωνική συνάθροιση.
Και χωρίς να το καταλάβουμε καλά-καλά, θα βρεθούμε στην ίδια μοίρα με αυτούς που οικτίρουμε. Με όλους αυτούς που με "βουβά μάτια" οδηγούνται στη "σφαγή" ως το κληρωθέν είδος της κοινωνικής και προσωπικής εξαφάνισης, που παραδίδονται στην ερημιά της ζωής.
Και τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η σιωπή μας αποτελούσε το 'ιδανικό" δραματικό σκηνικό, για το κοινωνικό και πολιτικό παράλογο που εκδιπλώνεται στη χώρα μας. Οτι η σιωπή μας ως απότοκος της αδιαφορίας μας, της φοβικής μας στάσης, των κομματικών μας ίσως αγκυλώσεων, των εκατοντάδων προσχηματικών δικαιολογιών μας, θα μετατραπεί σε θεική επίκληση και παράπονο του τύπου: "Γιατί σε εμένα θεέ μου;"
Και τότε θα είναι αργά. Θα αποδειχθεί ότι η σιωπή μας αποτελούσε κλιμακούμενη μαρτυρία της αδιαφορίας μας, που εν τέλει δοκιμάζει σπαρακτικά την κοινωνική μας παρουσία, όταν οσάκις την καταγράφει η ραγιάδικη νοοτροπία μας.
Και η όποια στάση και άρνηση χάρη της σιωπής μας, θα αποδειχθεί άρνηση της λειτουργίας της ιστορίας, άρνηση της κοινωνικής ευαισθησίας, άρνηση του προνομίου της εθνικής αξιοπρέπειας και εγρήγορσης και άρνηση ακόμη του αισθήματος της ελευθερίας, που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από το ζώο...