Σε τούτο τον τόπο δεν επικρατεί μόνο η πρωτόγονη πολιτική λογική. Οι πολιτικοί με την αγελαία, γκροτέσκο και αντιαισθητική συμπεριφορά τους έχουν εκποιήσει κάθε σοβαρότητα και υπευθυνότητα, έχοντας ταυτόχρονα αποστραγγίξει όχι μόνο την καραμέλα της προοδευτικότητας και του εκσυγχρονισμού, αλλά και της γελοιότητας, όντας τα υποδεέστερα και οπισθοδρομικότερα όντα...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ο λαός που παρακολουθεί τα πολιτικά τεκταινόμενα με την ακινησία του πύθωνα, πληροφορήθηκε χθες, εν μέσω τόσο θλιβερών γεγονότων, ότι με ΦΕΚ που εξέδωσε το υπουργείο Αμυνας, ο Πάνος Καμμένος απένειμε τον τίτλο της υποναυάρχου στην...Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, μόλις 193 χρόνια από το θάνατο της ηρωίδας της Επανάστασης του 1821!..
Η εθνική κατάρα της πολιτικής γελοιότητας δεν έχει να κάνει με τις επιδιωκόμενες αξίες, γιατί συγκρούεται με κάθε έννοια σοβαρότητας που πρέπει να κινείται μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος, στο πλαίσιο της πραγματικότητας και του σεβασμού της Ιστορίας.
Ολα είναι θέμα πολιτικής αγωγής, είναι θέμα παιδείας. Πολιτική αγωγή είναι αγωγή προς τη σοβαρότητα. Και αγωγή προς τη σοβαρότητα είναι αγωγή προς την ευθύνη.
Κι αυτό που εισπράττουμε, σχεδόν καθημερινά, από τους πολιτικούς της κακώς εννούμενης αυθεντίας, είναι όχι μόνο το εθνικό όνειδος της υπαρπαγής της σοβαρότητας, αλλά και της υφαρπαγής του μέλλοντος από τους νέους ανθρώπους και το "πλιατσικολόγημα" του αύριο, σε συνδυασμό με την ασημαντότητα και την ποταπότητα του πολιτικού συστήματος.
Θα πρέπει να "τρίζουν" τα κόκαλα της Μπουμπουλίνας. Πως θα μπορούσε να διανοηθεί ή και να φανταστεί, έχοντας θυσιάσει τα πάντα για την Επανάσταση, ότι οι σημερινοί Ταρτούφοι της πολιτικής, θα ήταν τόσο ανίκανοι και γελοίοι για να διαφυλάξουν τις παρακαταθήκες του μείζονος και ελάσσονος Ελληνισμού.
Πολιτικοί της επιφάνειας και του θεαθήναι, με μοναδική προσαρμοστικότητα στο να υπηρετούν ευαισθητικές αυταπάτες και με πολιτικό λόγο προσδεμένο σε καθετί επίπεδο και ουδέτερο και σε κάθε κατεστημένη σημειολογία, με άφθονο καρύκευμα γελοιότητας.
Γι αυτούς τους πολιτικούς αγωνίστηκε η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα; Για τους σημερινούς πολιτικούς που αποτελούν μια γκρίζα πραγματικότητα. Σημεία των καιρών όχι απλώς η γελοιότητα, αλλά και η αισχρουργία, η συνθηκολόγηση με τη συνείδηση και η ψευδής παράσταση ανύπαρκτης κατάστασης.
Και το επίχριστο. Και ο θεατρινισμός. Και η ηθική γυμνότης σκιαγραφημένη στον καμβά της υποκριτικής ευλάβειας και του ινσουητισμού. Η επιδίωξη της αλήθειας έπαψε προ πολλού να είναι πράξη επαναστατική και απελευθερωτική. Ενας φαύλος κύκλος που σταθεροποιεί τις σατραπείες των φαύλων και των γελοίων στην πολιτική. Κι έτσι εικονογραφείται ο ξεπεσμός της κοινωνίας με τα πιο μελανά χρώματα.
Με τις γελοιότητες της πολιτικής, με την πολιτική πονηρία και ανικανότητα, με την πολιτική ασχημονία, πιάσαμε το δικό μας ουρανό. Γιατί κάθε λαός έχει τον ουρανό του!
Για χρόνια πολλά συναναστρεφόμαστε μονάχα τις σκιές των ειδώλων μας στις οποίες είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη. Για χρόνια πολλά αθροίζαμε την πανταχού απουσία μας, ανακυκλώναμε "νυμφίοι της πτωχείας" την πνευματική μας ένδεια.
Οιωνοσκοπούσαμε και μεταστοιχειώναμε την αδαπάνητη προσπάθειά μας, διαφοροποιώντας τα μεγέθη των ανθρώπων και των καταστάσεων, επιρρεπείς πάντα στην παροδικότητα όλων των ανθρωπίνων επιτηδευμάτων, εκτρέφοντας την πολιτική γελοιότητα. Και άφρονες προσπαθήσαμε να χωρέσουμε τη γνώση μας στις χούφτες μας, ενώ σ' αυτές χωράνε μόνο οι απορίες.
Αμπαρώσαμε τη φωνή μας μέσα μας και συναπαντήσαμε με φόβο τον πολιτικό παραλογισμό και την πολιτική γελοιότητα, ανίκανοι να αναμετρηθούμε μαζί τους. Και φτάσαμε φοβισμένοι, ανασφαλείς και αμήχανοι στο σήμερα. Με το πνεύμα του τίποτα και του μηδενός να επιφέρεται έρημο υπεράνω της ελληνικής γης, νεφέλη δίχως μορφή.
Με τον κάθε Πάνο Καμμένο να μας θυμίζει με τις πράξεις του την άβυσσο του χρέους μας, την αμνημοσύνη μας και την κατάντια της ανοχής μας στην πολιτική γελοιότητα.
Και τώρα; Τώρα οι αιώνες εις μάτην ακούνε τις πατημασιές των αγγέλων στην ψυχή τους...
Ρίξε τα τείχη Μακρυγιάννη, κι έλα να κλάψουμε...
Ο,τι πιο όμορφο είδαν τα μάτια μου σε τούτον τον τόπο είναι τα δάκρυα!..