Δεν είναι δυνατόν μιλούμε ούτε για το θάνατο, ούτε για την Ανάσταση, αν δεν αντιληφθούμε κι αν δεν βιώσουμε τη σημαντικότητα του ανθρώπινου προσώπου, η οποία βέβαια δεν εξαντλείται με έννοιες και λόγια.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Το μόνο συγκλονιστικό "πράγμα" που υπάρχει στον κόσμο είναι παρουσία του προσώπου, διότι μονό δι' αυτού φανερώνεται η εσωτερικότητα του κόσμου, η οποία δεν είναι ωσάν την εσωτερικότητα ενός δοχείου, αλλά είναι εντελώς άλλο του κόσμου, άτοπο και άχρονο.
Γι' αυτό στον τόπο τούτο είναι η μοίρα Του, επειδή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, αλλά και γι' αυτό ανασταίνεται. Αν δεν ήταν για Ανάσταση, δεν θα ήταν για Σταύρωση!..
Για να νοηθεί καλύτερα η έννοια του θανάτου και της Ανάστασης, πρέπει να διαχωριστεί αποφασιστικά από την έννοια της αθανασίας. Η αθανασία παρουσιάζεται ως κάτι δεδομένο και ως κάτι φυσικό. Η Ανάσταση δεν είναι δεδομένη και είναι αυτόχρημα πνευματική. Επειδή δεν είναι δεδομένη, εκζητείται από την πάσχουσα ύπαρξη και έπεται του δράματος της ψυχής στον κόσμο.
Η Ανάσταση εννοείται μόνον ως προιόν προσωπικής σχέσης με τον προσωπικό θεό, όπου διασώζεται η μνήμη του αγώνα της ψυχής για την κατάκτηση της αιωνιότητας. Η απόσυρση της ζωής από τη φανέρωση συνιστά άλλο μυστήριο, το οποίο διαλευκαίνεται μέσα στο μυστήριο της Ανάστασης.
Και τότε θα γνωρίσουμε, όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι, τι μας συνέβη. Διότι τώρα, με τη ζέουσα καθημερινότητα και το σύγχρονο πολιτισμό να ερημώνουν τις ψυχές, όχι απλώς οι αλλοτινές φωτιές του πνεύματος σταματούν εκείθεν της ερήμου, αλλά ζούμε "εν αινίγματι".