Σε τούτο τον τόπο, ενώ αγωνίες, φοβίες, μιζέριες, γκρεμίσματα, όλα γύρω μας μαζεύονται και ταλαιπωρούν την "καθαρή" πρόθεση και τη σοβαρότητα των ολίγιστων, η όραση, η αίσθηση, η νόηση σωρεύουν η καθεμιά την πείρα τους από τη ζεστή επαφή με την υπερβολή σ' όλες τις εκφράσεις της και εσχάτως ταυτισμένη με την "τουρκολαγνεία" και το καθημερινό γεγονός των δηλώσεων και εκδηλώσεων Τούρκων αξιωματούχων.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Λέξεις από χείλη υποτίθεται εγχώριων υπευθύνων πολιτικών και αναλυτών παντός επιστητού, με ύφος περισπούδαστο, συχνά στις παρυφές της γελοιότητας. Λέξεις που θολώνουν τα περιγράμματα, ρευστοποιούν τις γραμμές των γεγονότων, ανίκανες να συλλάβουν το ψυχρό πλήρωμα μιας συγκεκριμένης πραγματικότητας, δημιουργώντας ένα κλίμα υπερβολής που διεκδικεί μια μέθεξη στοιχείων γκροτέσκο.
Η υπερβολή σε τούτο τον τόπο είναι ο αδιάλλακτος εχθρός κάθε προσπάθειας σοβαρότητας της ατομικής και ομαδικής ευθύνης.
Η ευθύνη...Αλλά ποια ευθύνη; Αυτή που καλλιέργησε το σαπρόφυτο του πιο νοσηρού υποκειμενισμού σε πολιτικό και δημοσιογραφικό επίπεδο; Οταν όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι της πολιτικής και οι συνοδοιπόροι τους παντός τύπου αναλυτές και δημοσιογραφίσκοι της εξαγορασμένης επιβίωσης, "διδάσκουν" για χρόνια τώρα το πλήθος πως να λησμονεί τις έννοιες σοβαρότητα και ευθύνη;
Οταν ενσυνείδητα απαλλοτριώνουν την πιο στοιχειώδη ατομική δυνατότητα της κρίσης στο αποκτηνωτικό συναίσθημα του ευτελέστατου μορίου μιας φοβισμένης και απαθούς μάζας, που κινείται κάτω υπερβολές και συνωστίζεται μεταξύ οροσειρών πολιτικής βλακείας;
Κανείς στον τόπο τούτο δεν αξιώνει την τόλμη της όρασης. Η κριτική περιορίζεται στην επιφάνεια, ενώ αισθητική και σοβαρότητα υποχωρούν, για να αφήσουν το προβάδισμα στη γελοιότητα της υπερβολής όπως εκδηλώνεται από τη συντεταγμένη εξουσία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, με τις όποιες συνέπειες μακροπρόθεσμα ή και αμεσοπρόθεσμα.
Και κάτω από τα επάλληλα επιστρώματα που έχει σωρέψει η πολιτική και κοινωνική αγωγή του Ελληνα, φράζοντας τους πόρους απ' όπου θα μπορούσε να αναπνεύσει η κρίση του, έρχεται η στιγμή που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια "αληθινή" πραγματικότητα κι όχι αυτή που διαμορφώνει η πρακτικής της υπερβολής των αβδηριτών του τόπου τούτου.
Κι αυτή η "αληθινή" πραγματικότητα μας αναγκάζει να αντικρίσουμε άμεσες αναγκαιότητες, αναγκαιότητες βάναυσες.
Διατρέχουμε περίοδο όπου γέμισε ο τόπος από υπερπατριώτες και "τουρκολάγνους". Αρλεκίνοι της πολιτικής, δημοσιογράφοι, διεθνολόγοι, αναλυτές και "ειδικοί" πυκνώνουν τις εμπροσθοφυλακές , πρόθυμοι για την υπερβολή, σίγουροι για την αξιολογική τους επάρκεια, με αποτέλεσμα η έννοια της σοβαρότητας να έχει υποστεί σοβαρή φθορά, ίσως ανεπανόρθωτη, ιδίως στη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής εξωτερικής πολιτικής.
Γιατί μέσα σε τούτο το συρφετό που συνωθείται γύρω από την ανευθυνότητα, πως να καρπίσει η σοβαρότητα και να αποφευχθεί η όποια εθνική περιπέτεια;