Με ό,τι συμβαίνει γύρω μας, με τους πολιτικούς να επενδύουν στο φόβο για την πολιτική τους επιβίωση, διακυβεύοντας και εθνικά μας συμφέροντα στις παρυφές της προδοσίας, με τους πολλούς που δεν συνωστίζονται στα διάφορα resorts για τις Πασχαλινές διακοπές τους, αλλά και για τους ολίγους που "βολεμένοι" ή μη, διατρέχει την ψυχοσύνθεσή τους το διονυσιακό στοιχείο ή ακόμη και η υπόκωφη ματαιοδοξία, οι Ελληνες δεν ρωτάμε πια το πως και το γιατί.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Σιδεροφράξαμε τις καρδιές μας και λησμονήσαμε την εφηβική μας πίστη. Τότε που "καμαρώναμε" το ηλιοβασίλεμα και τις φεγγαρόλουστες νύχτες, καθώς υποβλητικά φωτιζόταν το αρχαίο μεγαλείο το αποτυπωμένο στα αρχαία ευρήματα. Και αισθανόμασταν τη μοίρα μας σε ωμοπλάτες να φοράει το πρόσωπο χιλιάδων ετών.
Και τον έρωτα για τη ζωή, έρωτα ψυχοτρόφο, το αίμα μας να ανάβει και να φυτεύει βασιλικό σγουρόφυλλο στα στόματά μας...
Σήμερα δέκα εκατομμύρια Ρωμιοί χορτάσανε απογοήτευση. Βλέπουν ακόμη και την Ιστορία τους να δημοπρατείται στα παζάρια της πολιτικής αναξιοπρέπειας. Σήμερα ακουμπισμένοι στην ηλικιακή τους νοσταλγία "βαριούνται" να ψάχνουν για τα αίτια. Σκλήρυνε η καρδιά τους, χάνοντας το πάθος.
Και πολλοί, όχι δυστυχώς στα γεράματά τους, αλλά στην ακμή της ηλικίας τους, φοβισμένοι και ανασφαλείς, εσχάτως και με την "πολεμολογία" που αναπτύσσεται από χείλη ηλιθίων της πολιτικής, αναπολούν μια άδεια, μια χαμένη ζωή. Και το χειρότερο: δεν βλέπουν μια "γεμάτη" ζωή για τα παιδιά τους.
Το αίσθημα ωστόσο του έρωτα για τη ζωή δεν "μαντρώνεται" από πολιτικές πρακτικές. Ούτε μαραίνεται από του χάρου τις χαλυφιές, που ταυτίζεται με την ανάλλαγη πολιτική στη γη του Σωκράτη, του Θεμιστοκλή, του Περικλή, του Αλκιβιάδη, του Μ. Αλέξανδρου. Στη γη όπου έσερνε το χορό βρεφοκρατούσα η Παναγιά και από κοντά της ο λαός, ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Κωνσταντίνος ο Μονομάχος και ο Λέων ο Σοφός...
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή είναι η "ποίηση" της αλήθειας που αρνείται να τρυγήσει το σάπιο καρπό. Και δημιουργεί το υπόστρωμα της ιδανικής ανταρσίας του έρωτα για τη ζωή. Και έχει παλμό και γλωσσική λύσσα και αρμονία θανατικών τυμπάνων και σμιλεμένες φωνές υπόκωφης αντίστασης ενάντια στις επίπεδες πολιτικές "μαγείες" και στις ξοδεμένες εξουσιαστικές παθολατρίες.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή έχει να κάνει με την πρωταρχική ψυχική βάση του Ελληνα. Με τη συνειδησιακή του ολοκλήρωση, για το άλμα προς μια πραγματικότητα υπερσυνειδησιακή. Για να δικαιωθεί η Ελλάδα δια του μείζονος Ελληνισμού και να δικαιωθεί ο μείζων Ελληνισμός δια της Ελλάδας.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή έχει να κάνει με την απολλώνια ιδιοσυγκρασία του Ελληνα, με την ανάκαμψη της μεσογειακής του φύσης, με τη ενίοτε βάρβαρη χωρική του ρώμη, την κυκλώπεια και ταυρική.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή του Ελληνα, ναι του Ελληνα της δοκιμασμένης κοινωνικής συνείδησης, υπαγορεύεται από το μεσογειακό αισθησιασμό, που πέρασε από την "Αιολική φύση" του, για να προσηλυτιστεί στον ελληνικό θρησκευτικό ερωτισμό. Και να προσεγγίσει με επιγραμματικότητα ιδεολογικής αποκρυστάλλωσης την οργισμένη λαική διαμαρτυρία.
Σε μια εποχή που σε τούτη τη χώρα όλα εξισώνονται προς τα κάτω, που επικρατεί η μαζοποίηση και η πολτοποίηση των αξιών, το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή, αντιπαλεύει τη μιζέρια και την κακομοιριά και αποτελεί την έξοδο στην αντιφύση της εσωτερικής ερήμου..