Υπάρχει ένα αμείλικτο ερώτημα που εγείρεται μπροστά μας: Υπάρχει το έμψυχο δυναμικό στην κοινωνία που μπορεί να αναπτερώσει τις ελπίδες για έξοδο από την πολύπλευρη κρίση;
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και μόνο η σκέψη του εύρους του ερωτήματος μας κάνει να αισθανόμαστε ότι μιας περιβάλλει η κατάνυξη του "απρόσιτου", ενός υπέρκοσμου μεταφυσικού οραματισμού. Και με βάση τα σχήματα των λειτουργικών διαδικασιών της κοινωνίας, το ερώτημα δεν επιδέχεται καμία αισιόδοξη απάντηση.
Κι όμως, υπάρχουν φωνές που σπαρακτικά μας προειδοποιούν για τη ληθαργική μας κατάσταση, για το επερχόμενο κοινωνικό παρανάλωμα και τους κραδασμούς από τις ολέθριες πολιτικές που εφαρμόζονται. Ολόκληρες οροσειρές λέξεων κινούνται και συνωθούνται μέσα στις φωνές αυτές.
Λες και αγωνιούν από μόνες τους οι λέξεις, για να πάρουν μέρος στην αφύπνιση των υπνωμένων συνειδήσεων και να συντονίσουν τις αδέσποτες μνήμες της ελληνικής κοινωνίας, της οποίας η αξιοπρέπεια ταπεινώθηκε στα σχήματα της πολιτικής ασυδοσίας, αυθαιρεσίας, βλακείας, ακόμη και επιχειρούμενης εθνικής προδοσίας, στη σκιά της πεθαμένης πλέον προοπτικής...
Δεν πρόκειται για "φωνές" μιας ακαθόριστης έμπνευσης, που διεκδικούν την αναστολή της επανάστασης του χρόνου στη γερασμένη του ευθυβολία και την ατέρμονη περιπλάνηση στη θεωρία. Είναι φωνές που επιζητούν την κοινωνική συναίνεση με γεωμετρική σαφήνεια, για να μην υπάρξει η αποθέωση της ετυμογορίας του θανάτου της.
Είναι "φωνές" που αναπηδούν από την οργισμένη αντοχή και ανοχή της κοινωνίας, από την αντίδραση στην πολιτική πονηρία, που μηχανεύεται το μαρτύριο του σύγχρονου Ελληνα δουλοπάροικου. Είναι φωνές που απορρίπτουν τα εγχειρίδια των αυτόκλητων 'σωτήρων", των οποίων η κολασμένη συνείδηση επιμένει να ενοχοποιεί ακόμη και την ευπιστία των αθώων πολιτών.
Ομως, εξαιτίας της "κώφωσης" της κοινωνίας, οι φωνές που μπορούν να αποτελέσουν την εμπροσθοφυλακή των λύσεων, οδηγούνται στη αφυδάτωση. Ολοι εμείς τις κλωτσοπατάμε αυτές τις φωνές και τις σπρώχνουμε σ' ένα λάκκο ταφής, ιχνογραφώντας ταυτόχρονα οι ίδιοι μια γενική παρακμή, αναζητώντας ωστόσο το στήσιμο μιας ακμής, που είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με ηγετικές ικανότητες για να την εκφράσουν.
Αυτό είναι το παράδοξο. Πίσω απ' αυτόν τον κοινωνικό πρωτογονισμό με την αγοραία τραχύτητα ενίοτε, διαφαίνεται η κοινωνική ανάγκη για εξεύρεση προοπτικής. Μόνο που αυτή η ανάγκη εκφράζεται με άχαρη ρώμη και με αρκετό παραλογισμό σε συνδυασμό με το σύνδρομο της ανασφάλειας και του ραγιαδισμού, που δεν επιτρέπουν το λυτρωτικό χαμόγελο της κοινωνίας.
Ετσι δημιουργήθηκε το περίτεχνα και απατηλά "οικείο ερώτημα" για το αν υπάρχουν άτομα που μπορούν να δώσουν λύσεις. Ετσι εγκλωβιστήκαμε στη λογική της πολιτικής αοριστίας. Ετσι αδυνατούμε να εγερθούμε από τον κοινωνικό λήθαργο. Ετσι αντιμετωπίζουμε τις όποιες φωνές αντίδρασης ή διαφορετικότητας ως ματαιοπονία, ως γραφικότητα ή και απελπισμένη ουτοπία.
Η μοναδική λύση είναι στο χέρι μας: Να ξυπνήσουμε από το χρόνιο κοινωνικό μας ύπνο και μετά να "επαναστατήσουμε" εναντίον εκείνου που είμαστε, όταν ζούσαμε!..
Διαφορετικά θα μείνουμε ως λαός με τη θνητή μας αγωνία να σαλπίζουμε την τελική φράση ενός "επιτάφιο αντι-υμνου", για λογαριασμό όλων των απελπισμένων άλλων κοινωνιών, δίχως προσδοκώμενες χαρές, αναζητώντας ελεημοσύνες από ακόρεστους διεθνούς βεληνεκούς τοκογλύφους, με την αθλιότητα της αλήθειας μας να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν για άλλους λαούς...