Ο πιο τίμιος και ευλαβής σταυρός που είδα ποτέ ένα απόγευμα στο Φάληρο

Snap_it - pixabay

Περπατώντας λίγο νωρίτερα στο δρόμο συνέβη να πέσω πάνω σε ένα επεισόδιο ανάμεσα σε τρεις ναρκομανείς. Οι δύο ζευγάρι και πίσω από τα κάγκελα του σπιτιού τους. Ο τρίτος απέξω να φωνάζει και να ωρύεται. Ποιος ξέρει γιατί τσακώνονταν και ξεσηκώθηκε η περιοχή στο πόδι. Ήταν τέτοια η κατάσταση του μαινόμενου ώστε έκανε διάφορα πάνω στο δρόμο αδιαφορώντας για τα αυτοκίνητα που ήθελαν να περάσουν.

Του Στρατή Μαζίδη

Και κάπως έτσι έφερα το νου μου αρκετά χρόνια πίσω, όταν δούλευα στον Πειραιά. Το γραφείο ήταν κοντά στον ΟΚΑΝΑ. Πολλά γίνονταν σε εκείνη την περιοχή. Υπήρχαν κλεφτρόνια που τσιμπούσαν πορτοφόλια, υπήρχαν όμως και άλλες περιπτώσεις.

Ένα νέο παιδί βγαίνει στην Ακτή Μιαούλη και παίρνει αγκαλιά έναν σκυλάκο που χτυπήσε διερχόμενο όχημα. Μέσα στα αίματα. Θυμάμαι πόσο προσπαθούσε να τον βοηθήσει και πόσο τον παρακαλούσε να μην πεθάνει.

Μια άλλη φορά ήμουν στον Ηλεκτρικό επιστρέφοντας για το σπίτι. Έρχονται και κάθονται μαζί μου στην τετράδα δύο ναρκομανείς. Μιλούσαν σε ένα αργό, κοιμισμένο, παράλληλο ρυθμό ενός άλλου κόσμου με το κεφάλι τους κυριολεκτικά να κρέμεται. Το τρένο θα φύγει από το Φάληρο κι ανηφορίζει για Μοσχάτο. Λίγο μετά το ξεκίνημα ανεβαίνοντας δεξιά υπάρχει μια εκκλησία. Και τότε ο ένας από τους δύο με τα μισόκλειστα μάτια και το κεφάλι του κατεβασμένο, σηκώνει το βλέμμα και κάνει τον σταυρό του.

Τέτοιο σταυρό, γεμάτο τόση πίστη δεν είχα δει ποτέ...