Με επικριτική διάθεση συνολικά για το ΝΑΤΟ, αντιμετώπισε η πλειονότητα του τύπου και της κοινής γνώμης, τις παρακάτω πρόσφατες δηλώσεις του ΓΓ του ΝΑΤΟ για τις Ελληνοτουρκικές διαφορές:
υποναύαρχος ε.α.
πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών
“Αναμένω ότι οι διαφωνίες που παρουσιάζονται σε ορισμένα θέματα να επιλύονται μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδος στο πλαίσιο των καλών σχέσεων. Δεν τίθεται θέμα για το ΝΑΤΟ”.
Έχω αναφερθεί πολλάκις στις σχέσεις Ελλάδος και ΝΑΤΟ και στο τι μπορούμε να προσδοκούμε από αυτές.
Ο λόγος που μπήκαμε στο ΝΑΤΟ ευθύς εξ αρχής, δεν έγινε υπό τον φόβο της Τουρκίας, αλλά για να προστατευθούμε από την Σοβιετική Ένωση. Και πράγματι η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ και στις δομές του δυτικού κόσμου, μας διαφύλαξε από το να καταστούμε δορυφόρο κομμουνιστικό κράτος του Σοβιετικού μπλοκ.
Μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οι Ευρωπαϊκές κυρίως χώρες επιδίωξαν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και οι περισσότερες εντάχθηκαν, για να προστατευθούν από το ενδεχόμενο της επανάκαμψης της Ρωσίας, λόγω του παραδοσιακού τους φόβου προς αυτήν.
Το ΝΑΤΟ συνεπώς, αν και μετεξελίχθηκε αναλαμβάνοντας ευρύτερες αποστολές και έργα για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, και παρά την διατηρούμενη προσπάθεια επικοινωνίας και συνεννόησης με την Ρωσία, εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται την Ρωσία ως απειλή.
Σε αυτό συνεπικουρεί και η χειραγώγηση που υφίσταται το σύστημα λήψεως αποφάσεων στο ΝΑΤΟ από τον αγγλοσαξονικό παράγοντα. Οιαδήποτε προσπάθεια διάρρηξης της στιβαρότητας αυτού του παράγοντα επιχειρήθηκε στο παρελθόν (κυρίως από την Γαλλία και χώρες που συναινούσαν μαζί της), απέτυχε. Στην αποτυχία συνέβαλε και το γεγονός ότι τα νέα μέλη, χώρες του πρώην Σοβιετικού μπλοκ, αναφανδόν υποστηρίζουν τις αγγλοσαξωνικές επιλογές, πέραν των παραδοσιακών υποστηρικτών, Δανών, Ολλανδών και Νορβηγών.
Το ΝΑΤΟ είναι ο πιο πετυχημένος, ευρύς και μακρόβιος οργανισμός ασφαλείας στην παγκόσμια ιστορία, όχι μόνο γιατί διασφάλισε την ειρήνη στην Ευρώπη για 70 και πλέον χρόνια, αλλά μέσω αυτού συνέβαλλε καθοριστικά και στο μοναδικό εγχείρημα της ΕΕ.
Σήμερα έχει 29 μέλη, 2 μελλοντικά μέλη, έχει υπογράψει με 7 χώρες ξεχωριστές συνθήκες, με 21 χώρες συμφωνίες συνεργασίας για την ειρήνη (μεταξύ αυτών και με την Ρωσία), με 7 μεσογειακές χώρες εκτός ΝΑΤΟ διαμόρφωσε τον Μεσογειακό διάλογο, με 4 χώρες του Αραβικού κόλπου συνεργάζεται στα πλαίσια της “Πρωτοβουλίας συνεργασίας της Κωνσταντινούπολης”, και έκανε συμφωνίες συνεργασίας με 7 άλλους εταίρους από όλο τον κόσμο, μέχρι και την Ιαπωνία.
Όποιος δεν βλέπει τη θέση που έχει εγκαθιδρύσει το ΝΑΤΟ στην συνείδηση της πλειονότητας των χωρών του κόσμου (σε όλες τις Ηπείρους αδιακρίτως θρησκείας και πολιτισμού), ως ο πλέον ισχυρός οργανισμός ασφαλείας, δεν αντιλαμβάνεται επικίνδυνα την πραγματικότητα.
Η συμμετοχή της χώρας μας στο ΝΑΤΟ είναι αναγκαία, με δεδομένο ότι είμαστε από τα πρώτα μέλη (όταν φύγαμε ελέω Καραμανλή - ο οποίος αναγνώρισε το μεγάλο του λάθος – καταβάλαμε μεγάλη προσπάθεια για να ξαναμπούμε και χάσαμε αρκετά από αυτήν την έξοδο).
Σε αυτό το ΝΑΤΟ λοιπόν οφείλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί στο εσωτερικό του, διεκδικώντας καλύτερες θέσεις (με βαρύτητα και μεγαλύτερη επιρροή στο σύστημα λήψεως αποφάσεων), προκειμένου να υποστηρίξουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα εθνικά συμφέροντα.
Και τα εθνικά συμφέροντα δεν τα υποστηρίζουμε με το να είμαστε μονίμως επικριτικοί και αναχωρητές από το παγκόσμιο γίγνεσθαι, αλλά συνεισφέροντας με ορθολογισμό και κριτική ικανότητα σε αυτό το γίγνεσθαι, πάντα μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας και των συμφερόντων μας.
Και σε αυτό το περιβάλλον ισχύει αυτό που έχω εκφράσει πολλές φορές:
Ο ΣΥΝΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ.
Οι χώρες συνεργάζονται μεν αλλά και ανταγωνίζονται υπέρ των συμφερόντων τους, μέσα στο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του οργανισμού που τους δίνει αυτήν τη δυνατότητα. Αυτό ακριβώς είναι και το πνεύμα που λειτουργεί το σύστημα λήψεως αποφάσεων στο ΝΑΤΟ και οφείλεις να το αποδεχθείς και να λειτουργήσεις με τους καλύτερους εκπροσώπους γι αυτήν την δουλειά. Δεν είναι εργαλείο εξυπηρέτησης μικροπολιτικών πελατειακών συμφερόντων, όπου τα κόμματα μπορούν να στέλνουν τους δικούς τους, χωρίς να μπορούν να ανταποκριθούν στο σκληρό ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Ο Νορβηγός ΓΓ του ΝΑΤΟ για όσα είπε, βασίσθηκε στην γνωστή επιστολή Λουνς (ΓΓ/ΝΑΤΟ 1971-1984) η οποία στην ουσία εκφράζει τα ίδια πράγματα. Το ΝΑΤΟ δεν παρεμβαίνει στις ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο. Την επιστολή αυτή με πολλές και δύσκολες προσπάθειες που κατεβλήθησαν κατά καιρούς από πολλούς, καταφέραμε να την αποδυναμώσουμε αρκετές φορές.
Πλην όμως κάθε φορά που επανερχόμαστε στο θέμα, με εσφαλμένο τρόπο, βιαστικά, χωρίς συγκεκριμένα επιχειρήματα που να βασίζονται στην γνώση των καταστατικών κειμένων, στην εκμετάλλευση του τρόπου με τον οποίο εξελίχθηκαν τα πράγματα για να φθάσουμε στις σημερινές συνθήκες, χωρίς να γνωρίζουμε τις διαρθρωτικές λειτουργίες του γραφειοκρατικού συστήματος ώστε να τις εκμεταλλευθούμε, χωρίς δηλαδή να αντιλαμβανόμαστε πως διαμορφώνονται οι σημερινές αρχικές συνθήκες, θα βρίσκουμε πάντα μπροστά μας τέτοιου είδους αντιμετώπιση.
Και ακόμη χειρότερα, εάν δεν αξιοποιήσουμε τα θεσμικά μέσα πίεσης που έχουμε εντός του ΝΑΤΟ στο επίπεδο λήψης αποφάσεων, τότε θα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας Πόντιους Πιλάτους.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και ότι ο συγκεκριμένος ΓΓ είναι Νορβηγός, και κατά κανόνα οι βόρειες χώρες στο ΝΑΤΟ μας θεωρούν υποδεέστερους (από επαναλαμβανόμενη προσωπική εμπειρία), σε σημείο που να εκφράζουν τις πιο απεχθείς για μας θέσεις, κάθε φορά που αντιμετωπίζουν κάποια Ελληνοτουρκική διένεξη. Θεωρούν μάλιστα (έκδηλα), ότι έχουμε πολιτισμικές διαφορές, και καταλήγουν ότι δεν θα αναλωθούν για να διευθετούν τις διενέξεις μας οι οποίες δυσχεραίνουν τις αποφάσεις.
Φυσικά εμείς δεν πρέπει να ορρωδήσουμε μπροστά σε αυτήν την αλαζονική συμπεριφορά, και θα πρέπει να επιμείνουμε για να υποστηρίζουμε τα συμφέροντά μας, με έξυπνο όμως τρόπο που να εδράζεται στη γνώση, στην προετοιμασία και στην ικανότητα, και όχι στην επιπολαιότητα, στις ανούσιες και απροετοίμαστες παραστάσεις, στις εθνικιστικές κορώνες και στην επικριτική μας διάθεση.
Εάν θέλουμε να είμαστε με τους ισχυρούς και να μας αντιμετωπίζουν έτσι (ναι διατηρώντας τις αξίες μας – γίνεται), θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε και να δρούμε ως ισχυροί για τα συμφέροντά μας, και όχι εκλιπαρώντας για την βοήθειά τους είτε ξεγελώντας ως δευτεροκλασάτοι μπαγαπόντηδες.