 |
| sharonang - pixabay |
Αφορμή για το άρθρο ήταν μια ανάρτηση του καλού διαδικτυακού μου φίλου Κώστα Σοφούλη που με αφορμή τα επικείμενα γενέθλιά του ανέφερε πως κάποτε ειχε σημειώσει οταν διάβαζε το Πόλεμος και Ειρήνη του Τολστόι στο περιθώριο μιας σελίδας «μα τι θεός είναι αυτός τελοσπάντων που θέλει άβουλους πιστούς;» Να ξεκαθαρίσω όμως εδώ, οτι δεν ενστερνίζομαι apriori την άποψη αυτή για όλες τις θρησκείες και τα δόγματα.
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Σήμερα ζούμε μέσα σε μια Ιονεσκική πραγματικότητα. Απο τη μία η επιστήμη εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς, δίνονται απαντήσεις σε άλυτα ερωτήματα αιώνων και απο την άλλη σε κάποιες περιοχές του πλανήτη βλέπουμε να γιγαντώνεται ο ισλαμικός φανταμενταλισμός και παράλληλα να βοηθούν έμμεσα ή και άμεσα στην εξάπλωσή του απο τη μία στυγνοί καπιταλιστές και διεθνείς οικονομικοί σπεκουλαδόροι και απο την άλλη ιδεολόγοι ή μη αριστεροί.
Πώς συμβαίνει αυτό το παράδοξο; Είναι πολύ απλό. Η εξουσία και ο πλούτος πάντα χρειάζεται να έχει έλεγχο επάνω στις μάζες. Σήμερα αυτό είναι πολύ δύσκολο, με το διαδίκτυο και τη χρήση της τεχνολογίας, ο καθένας έχει πρόσβαση σε γνώσεις που παλιότερα θα ήταν αδύνατο ή πάρα πολύ δαπανηρό να κατέχει.
Επιπρόσθετα η νέα τεχνολογική επανάσταση υποβαθμίζει τη συμμετοχή του ανθρώπου στην παραγωγή αγαθών και δημιουργεί στρατιές ανέργων και ανθρώπων χωρίς πρόσβαση σε αυτά.
Για να ελέγξεις έναν λαό, υπάρχουν δύο μόνο τρόποι:
Ο πρώτος τρόπος είναι η θρησκεία. Χρειάζεται μια θρησκεία που να είναι ριζοσπαστική, φανταμενταλιστική,ιδεοληπτική,με γρήγορη και βίαιη διάδοση, με χαρακτηριστικά τυφλής υπακοής στους θρησκευτικούς ηγέτες, και βέβαια να υπάρχει η υπόσχεση για ανταμοιβή σε επόμενη ζωή, γιατί σε αυτήν εδώ δεν περισσεύει ούτε ψίχουλο για τον οπαδό της.
Καμμιά δεν είναι καταλληλότερη απο το ριζοσπαστικό ισλάμ.
Ο δεύτερος είναι το κράτος και ο ηγέτης του να αντικαταστήσουν το ρόλο που παίζει η θρησκεία. Χρειάζονται δεκάδες χρόνια σκληρής προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου, απομόνωση απο εξωτερικούς παράγοντες για να πετύχουν αυτά. Παράδειγμα στο παρελθόν η γειτονική Αλβανία , η Κίνα του Μαο και σήμερα η Βόρεια Κορέα.
Οπως καταλαβαίνει κανείς ο δεύτερος τρόπος κοστίζει περισσότερο σε χρόνο και κόπο αλλά είναι και περισσότερο ασταθής λόγω των εξωτερικών εχθρών του καθεστώτος.
Στην περίπτωση του ριζοσπαστικού ισλάμ, αφού πρώτα φρόντισαν και φροντίζουν να υπάρχουν οι απαραίτητοι οικονομικοί πόροι για την ιδεολογικη κατάρτιση των ηγετών, ας μην ξεχνάμε οτι πχ οι Ταλιμπάν ήταν σπουδαστές του κινήματος της ισλαμικής γνώσης, στη συνέχεια με πολέμους επαναστάσεις και αναταραχές βλέπε Αραβική ¨Ανοιξη δημιουργούνται οι προϋποθέσεις ωστε στα κράτη που γίνονται να δημιουργούνται πυρήνες φανατικών ισλαμιστών οι οποίοι στη συνέχεια ως πρόσφυγες ή μετανάστες φθάνουν στη Δύση.
Αρωγός σε αυτή τη φάση ορφανές αριστερές πολιτικές παρατάξεις που μετά την αποτυχία του μοντέλου της Σοβιετικής ¨Ενωσης , την κατάρρευση της όπως και των υπολοίπων οικονομικών εταιρων της, επιδίδονται σε αυτό που θεωρούν ανταρτοπόλεμο απέναντι στο καπιταλιστικό δυτικό κατεστημένο. Κάθε μειονότητα , κάθε κατατρεγμένος, είναι συμπαθής και σύμμαχος.
¨Ετσι λοιπόν παρατηρούμε το μοναδικό παράδοξο αριστερές πολιτικές παρατάξεις να στηρίζουν εξίσου κοινωνικές μειονότητες όπως οι ΛΟΑΤΚΙ και φανατικούς ισλαμιστές, που όμως στις χώρες που υπάρχουν οι τελευταίοι , οι πρώτοι βασανίζονται και θανατώνονται γιατί η διαφορετικότητα στη σεξουαλική προτίμηση δεν έχει καμμία θέση σε μια ριζοσπαστική θρησκεία.
Ο τελικός σκοπός του καπιταλισμού είναι ο μετασχηματισμός των κρατών σε μια πολυφυλετική κοινωνία μωσαϊκό, με το ριζοσπαστικό ισλάμ σε ρόλο χωροφύλακα-μπαμπούλα ώστε να μπορέσει να περάσει τις αλλαγές που θέλει στην κοινωνία χωρίς να καταρρεύσει όπως έγινε στη Σοβιετική Ενωση. Οι πολίτες θα έχουν ελάχιστα δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος θα είναι ανύπαρκτο, θα ζούν είτε μέσα στο φόβο είτε επιβάλλοντας το φόβο για χάρη της θρησκείας τους, αλλά ουσιαστικά για λογαριασμό άλλων.
Ο συσσωρευμένος πλούτος των ασφαλιστικών ταμείων και οποιος άλλος οικονομικός - παραγωγικός πόρος ανήκε μέχρι τώρα στους πολίτες μιας χώρας περνάει σε χέρια στυγνών καπιταλιστών που έχουν αρωγούς στο ρόλο "του χρήσιμου ηλίθιου", αριστερούς.
Κάποια ψίχουλα απο αυτή τη λεηλασία θα περάσουν στα χέρια των προσφύγων/μεταναστών με τη μορφή επιδομάτων και στα χέρια των δήθεν αριστερών με τη συμμετοχή σε δομές που υποστηρίζουν τις προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές.
Το πιό σημαντικό, όπως έγραφα και κάπου αλλού τα δημόσια αγαθά που ανήκαν στους πολίτες μιας χώρας γίνονται κοινά πράγματα και μοιράζονται ανισομερώς μεταξύ ιδιωτών και ενός μεγαλύτερου αριθμού πολιτών.
Φυσικά ο εξαθλιωμένος λαός δε θα γίνει ποτέ προλεταριάτο για να κάνει επανάσταση όπως ονειρεύονται κάποιοι. Επειδή τα μαθήματα έγιναν μαθήματα, είναι πιο πιθανό να βλέπεις να μεγαλώνουν ραγδαία παραγκουπόλεις ,να ζούν άνθρωποι μέσα σε χαρτόκουτα ή κάτω απο γέφυρες, και την εγκληματικότητα να χτυπάει κόκκινο παρά να επαναστατήσουν ενάντια σε αυτούς που τα δημιουργούν όλα αυτά.