Η λέξη κασίδα αναφέρεται σε δερματοπάθεια της κεφαλής που προκαλεί τριχόπτωση, δηλαδή φαλάκρα. Κασίδης συνεπώς είναι ο φαλακρός. Και γνωρίζουμε ότι στην καθημερινή ζωή, όταν κάποιος αποπειραθεί να μάθει ή να κάνει κάτι χωρίς να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα της πράξης του, χρησιμοποιείται η εν λόγω έκφραση του θυμόσοφου λαού...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Στου κασιδιάρη το κεφάλι λοιπόν, στο κεφάλι της επαιτούσας και ταλαίπωρης ελληνικής κοινωνίας, επιχειρούν οι πολιτικοί "μπαρμπέρηδες" να μάθουν την τέχνη της "σωτηρίας" μιας χώρας ήδη σε αποσύνθεση. Το σοβαρό δεν είναι βέβαια ότι προσπαθούν να μάθουν στου...κασιδιάρη το κεφάλι. Το σοβαρό είναι ότι τόσα χρόνια τώρα αποδεικνύονται ανεπίδεκτοι μαθήσεως!
Και οπωσδήποτε , αν επιχειρήσουμε πραγματική πολιτική ανάλυση των δεδομένων των μνημονιακών χρόνων, αν ερευνήσουμε βαθύτερα και δεν περιοριστούμε στην αναμασημένη τροφή που "γενναιόδωρα" μας προσφέρεται από τα "στρατευμένα" στην παραπληροφόρηση ΜΜΕ, θα διαπιστώσουμε το βασικό αίτιο της έκδηλης αντίφασης που δημιουργεί την αναμφισβήτητη ανισορροπία και που οδήγησε στην εξαθλίωση της κοινωνίας και στον εθνικό εξευτελισμό.
Ενα από τα βασικά γνωρίσματα της θεωρίας της πολιτικής ανικανότητας είναι η αέναη εξελικτικότητα της. Είναι η πιο "κινητή ιδεολογία" απ' όλα τα κατά καιρούς συστήματα που έκανα την εμφάνιση τους στην ελληνική πραγματικότητα. Ενα μόνο στοιχείο στατικό, αλλά με αφάνταστο δυναμισμό στον πυρήνα του, έχει η "θεωρία" της ανικανότητας: Τον ιδεατό της στόχο, την εμμονή στην προχειρότητα και στα πρόσκαιρα κέρδη σε συνδυασμό με τις απατηλές εντυπώσεις.
Η εικόνα των μίσθερνων "ηγετών" τούτου του τόπου, βαρύφορτων με την παθογένεια ενός πολιτικού συστήματος που όζει "μούχλα" και σαπίλα, προκαλεί θλίψη, ιδιαίτερα όταν επιχειρείται από τον πρωθυπουργό να αυτοσχεδιάσει κατά τις υπαγορεύσεις της αναγκαιότητας της πολιτικής συγκυρίας και να ενσταλάξει βάλσαμο ελπίδας στους πολίτες.
Οι πολιτικοί σε τούτη τη χώρα μοιάζουν με τους δίχως πείρα κληρονόμους μεγάλων περιουσιών που τις κατασπαταλούν ασωτεύοντας. Ετσι ο σύγχρονος ταρτούφος της πολιτικής, που είναι καμωμένος από αντιφιλελεύθερο υλικό, καταλήγει να γίνεται συλλέκτης των χειρίστων και ολιγόνους από το φόβο φτάνει στον πανικό, γιατί είναι προσκολλημένος στην εξουσία, όπως το όστρακο στη πέτρα.