 |
| Barni1 - pixabay |
Και ζούμε συνήθως με δανεικές σκέψεις, ενώ συχνά ρίχνουμε κροκοδείλια δάκρυα επί των ποταμών Βαβυλώνας για την κατάντια της πολιτικής. Το χειρότερο είναι βέβαια ότι αισθανόμαστε "αυτάρκεις" και "μεταμοντέρνοι" μέσα στα γλωσσικά μας ράκη, τα οποία διανθίζουν τις αντιδράσεις μας με φρικαλέες φραστικές επινοήσεις, με λεκτικά γεννήματα ενός γλωσσικού βαρβαρισμού και μιας παρανοικής παρασημαντικής.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και ακόμη χειρότερο: Με το κοινωνικό αδιέξοδο να δείχνει στο μηδέν, με τον πολυμέριμνο και εν πολλοίς αμαθή βίο μας να καθίσταται αβίωτος, ενοχλούμαστε όταν μας υπενθυμίζουν την κοινωνική μας ανεπάρκεια. Και γινόμαστε επικριτές και εριστικοί, ενίοτε δε με λεκτική ευήθεια κατακριτές ακόμη και συγκροτημένων απόψεων.
Σε μια κοινωνία άκρατου ποσοτικισμού, σε μια φρενίτιδα υποκατάστασης των νοητικών μας λειτουργιών, με την πονηρία και τη "φαστφουντάδικη" πρακτική αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων, με την ασκεψία να αποτελεί αρνητικό μέγεθος, με τη διεστραμμένη αξιολογία ενός ματαιόσπουδου βίου, με τη λογική της "αρπακτής" και του πρόσκαιρου έστω "βολέματος", έχουμε χάσει κάθε αξιολογικό κριτήριο και βλέπουμε σχεδόν τα πάντα μονοδιάστατα.
Καθαρή φρεναπάτη; Υποκριτικός παραλογισμός; Επιτομή του σουρεαλιμού; Ανοψία και τυφλότης, ενίοτε με εμπάθεια; Σύγχυση και ένδεια πνεύματος;
Ακόμη κι ένα από τα παραπάνω ερωτηματικά, πολλώ μάλλον η συστοιχία όλων προς μια κατεύθυνση, εξοβελίζουν τη λογική, κάποιες φορές και την ευγένεια ή την ευπρέπεια, και εγκαθιστούν στην καθημερινότητά μας την ελαφρότητα και την επιπολαιότητα.
Οπότε έτσι εξηγείται και η υφολογία της πολιτικής ηγεσίας, που εκ εκμεταλλεύεται την αποχαύνωση μας. Ετσι εξηγούνται εν πολλοίς οι αδιέξοδες και αβασάνιστες ανησυχίες μας ή αποκτά "περιεχόμενο" η αδυναμία μας να διαμορφώσουμε τις συνθήκες και τις προυποθέσεις για ανάληψη ευθύνης.
Ετσι με την απάθεια του βόα, το βλέμμα του βοός και το πείσμα του όνου, εμφανιζόμαστε αρνητικοί, ενοχλημένοι και διατυπώνουμε τα ίδια και τα ίδια ερωτηματικά για το "Πως" και με "Ποιο τρόπο" ή με "Ποιον και ποιους", θα βγούμε από το ασφυκτικό πλαίσιο της κρίσης.
Κι ας εξαρτώνται όλα από το εύρος της δικής μας συμμετοχής, της δικής μας αντίδρασης. Προσθέτουμε ευθύνες στους άλλους και αφαιρούμε από εμάς μέχρι που επιπλέουμε ως φελλοί στα λιμνάζοντα βαλτόνερα της ίδιας της ανευθυνότητας μας.