Μεγάλη Εβδομάδα, και εκτός από την ανοιξιάτικη φύση, το πανηγύρι των λουλουδιών, την αναμονή της λαμπρηφόρας Ανάστασης, που οι ερισσσότεροι την ταυτίζουν με το βάρβαρο έθιμο του οβελία, αγνοώντας το πνεύμα της αναστάσιμης πληροφορίας, την απόλυτη εγγύτητα με τη ζωή, όπως μας προσφέρεται από τον κόσμο της θρησκευτικής αποκάλυψης, κάποιοι λένε "ευλογημένη η βασιλεία του στεναγμού".
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και πολλοί περισσότεροι δεν διστάζουν να κάνουν χειραψία με το δόκτορα Φάουστο και να πλαγιάσουν με το διάολο σ' όλες τις κλίνες των ωραίων εμπαιγμάτων, να συμβιώσουν "αρμονικά" με το μαύρο όραμα που οι ίδιοι οικοδόμησαν.
Το όραμα του θανάτου σαν κόσμου και του κόσμου σαν θανάτου. Μόνο η στιγμή που ζούμε υπάρχει γι' αυτούς. Κι αυτή σαν κάτι φευγαλέο, Μόνο το χρόνο που ρέει από μέσα μας αισθανόμαστε, υποστηρίζουν επίμονα...
Ομως σημασία έχει η ικανότητα του ανθρώπου να γεύεται το κακό, αλλά και να μαθαίνει ενδόμυχα πως να το αντιμετωπίζει, ολοκληρώνοντας τη δική του (ανθρώπινη όχι θεία) οντότητα και διπλή φύση, αγαθός και κακός, με τη βιβλική τους έννοια.
Μπροστά σ' ένα σύμπαν που η άγνοια και η αγωνία μας το θέλουν κόσμο, μια "ενημερωμένη" συνείδηση επιχειρεί να βρει το μυστικό υπαρξιακό πυρήνα, το σημείο του ανθρώπου. Αυτός ο κύκλος θανάτου και γένεσης, που μας περιέχει, ενώ φαίνεται αντιθετικός, είναι ωστόσο κύκλος, είναι ένα τι, απειλή και ζωοδότης του ανθρώπου ταυτόχρονα.
Οι τρόμοι μας είναι μέρος της διαδικασίας που μας υπερβαίνει από την άποψη του σύμπαντος, που υποτάσσεται από την άποψη της ευθύνης. Είναι ζήτημα χρονικού μέτρου. Καθώς μάλιστα η γνωστική και πάσχουσα συνείδηση αφανίζεται διαπορούσα, ο άνθρωπος με τη στάση του, στάση απελπισμένης συνείδησης, ξεκινάει από την ανάγκη να διεκδικεί το πρόσωπό του κάθε στιγμή.
Το πρόσωπό του όμως μονάχα κάποιες στιγμές είναι δικό του. Εχει να κάνει με τη "στιγμή" που σχετίζεται με την ανάληψη της ευθύνης μας ως στιγμής γενέσεως μας. Γιατί ο άνθρωπος συνήθως συναπαντά την απουσία του στην αποκτήνωση και τη γέννησή του στο θάνατο της πλαστότητας.
Κι αυτή η στάση του ανθρώπου, στάση τόσο ελλείπουσα, τον οδηγεί όχι στο βάθρο της ματαιοδοξίας σ' όλες τις εκφράσεις της, αλλά στο σταυρό της οδύνης και της ακεραιότητας.Και θέτει σ' όλους μας το στόχο: όχι πια ωραίες και επιχρυσωμένες κουβέντες και δήθεν αισθήματα ενοχής, αλλά ευθύνη. Να παύσουμε να είμαστε εύθραστοι ερασιτέχνες της εξομολόγησης..
Η έκφραση των παραπάνω ενδόμυχων σκέψεων, η συμμετοχή μας σε μια συμπαντική προβληματική, συγκρούεται εξ' αντικειμένου με την απτή πραγματικότητα, με την ενέργεια και τον παρόντα χρόνο.
Και το αίσθημα της μετάληψης στοιχείων μυστικισμού που τον γράφοντα δεν αφήνουν αδιάφορο, μπορεί να προσκρούουν στην "ειρωνεία" κάποιων ή και πολλών . Ανήκω σ' εκείνους που πιστεύουν ότι η γραφίδα δεν πρέπει να περιορίζεται σε μια πρωτογενή καταχώρηση των δεδομένων της αίσθησης. Και οπωσδήποτε η πραγματικότητα πρέπει να υποβάλλεται στην επεξεργασία ενός δευτερογενούς συστήματος σήμανσης.