Του Στέλιου Συρμόγλου
Θα μου πείτε δεύτερη μέρα του Πάσχα, με τη "τσίκνα" από την καμένη σάρκα των αρνιών να έχει εξαπλωθεί στην επικράτεια και τη διονυσιακή διάθεση των Ελλήνων στο ζενίθ, και ασχολούμαι με τη μακαριότητα του Ελληνα.
Αφού όμως είναι μακάριος ο Ελληνας! Βγάζει κάποια ταραχή πάντα στην επιφάνεια και από κάτω κρύβει την χαρούμενη ξενοιασιά του. Αν κατά σύμπτωση, δεν έχει ταραχή προσωπική, αρπάζεται από μια πρόσκαιρη εθνική κρίση, αρέσκεται και στις εμπρηστικές εθνικο-πατριωτικές ατάκες κάποιων τσαρλατάνων της πολιτικής, οπότε δεν μένει χωρίς προσχήματα...
Δεν έχουμε συνηθίσει, άλλωστε, με τη σκυταλοδρομία που γίνεται για το ποιος θα μας "σώσει", ιδίως τα τελευταία χρόνια; Και έχουμε συνειδητοποιήσει την αποστολή μας.
Αυτή που οι "εργάτες" της πολιτικής αποτελεσματικότητας θέλουν. Να περιπέσει ο λαός σ' ένα είδος υστερικής αδιαφορίας ή ακόμη και ευφορίας, την περίφημη Belle Indiference, χωρίς να ασχολείται με τα ανούσια και τα επώδυνα της πολιτικής, που απαιτούν εργώδη προσπάθεια από τους πολιτικούς, οι οποίοι ξέρουν να διαπλέκονται, να συμβιβάζονται, να επιδίδονται σε επικύψεις, να εκμαυλίζουν συνειδήσεις και να περιχαρακώνουν το ήθος σ' ένα πλέγμα αναπόδραστης διαφθοράς και αυθαιρεσίας.
Δεν λέω τίποτα καινούργιο, απλώς τα αθροίζω. Εξάλλου, δεν μας λείπει τίποτα. Μας λείπει το Κοινοβούλιο; Εχουμε επομένως δημοκρατία ουσίας με τους άβουλους της Βουλής. Αν δεν είχαμε, κάποιος πολιτικός τουλάχιστον θα το φώναζε.
Μας λείπουν τα αγαθά του δημοσίου πλούτου; Αγώνας των κομμάτων γίνεται να μας τα μοιράσουν, με συνέπεια να θλίβεται και να συντρίβεται η πλουτοκρατία της χώρας και οι Λυμεώνες του κρατικού χρήματος.
Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν ή στην αργκό, ρίχτα. Πέσε.. Το ψωμί, η ελευθερία και η παιδεία δεν είναι πράγματα που προσφέρονται μια και έξω. Δίνονται εξακολουθητικά. Βέβαια, μας ενδιαφέρει ο ρυθμός. Ε, ας μην κολλάμε στο ρυθμό. Σκεφτείτε ότι έχουμε την ελευθερία να μιλάμε, να γράφουμε, να βρίζουμε και να φωνάζουμε, πάντα βέβαια σε στενό φιλικό κύκλο μη και χάσουμε τα κεκτημένα.
Σκεφτείτε, επίσης, ότι μπορούμε να διαψεύδουμε αύριο, όσα λέμε σήμερα. Πρωταθλητής σ' αυτό το "ευγενές" άθλημα ο Αλέξης Τσίπρας και βεβαίως βεβαίως ο έτερος της εκτρωματικής κυβερνητικής συμμαχίας, ο Πάνος Καμμένος. Αμφότεροι, με διαστροφικής σύλληψης δηλώσεις, που ενίοτε διαχέουν και ποιητικό μελοδραματισμό, και μας δίνουν την ευκαιρία να προβληματιστούμε ισορροπούντες μεταξύ γελοιότητας και φρενοπάθειας.
Αρα, δεν μας λείπει ούτε η διασκέδαση! Μερικοί βέβαια αυτή την προκλητική πρακτική των πολιτικών την αποκαλούμε ασυνέπεια και ανακολουθία. Είναι γιατί παίρνουμε την κακή πλευρά. Εχει και η ελευθερία χιούμορ. Δεν είναι σοβαρή και κατσουφιασμένη. Η ευτυχία πάλι θέλει ένα αίσθημα ανοχής και γενναιοψυχίας. Αλλά αυτά πληρώνονται ακριβά. Μα ζητάμε το ακριβότερο. Την ευτυχία. Φτηνά θα την πληρώσουμε;
Το κακό μας είναι ότι φανταζόμαστε τα πράγματα μ' ένα τρόπο προσωπικό και ιδανικό. Αυτά όμως έχουν τον τρόπο τους. Εδω σημειώνεται μια απόκλιση από την ευτυχία μας. Είναι λάθος ματιά; Ας διορθώσουμε τα μάτια μας!..
Τελικά τι μας σώζει; Το σύστημα των "μακαρίων" και της πολιτικής δεν μας σώζει. Η πολιτική πρακτική εξυπηρετεί απλώς τη μακαριότητα μας. Η Εκκλησία σώζει τις ψυχές μας, αν και πολλοί δεν ενδιαφέρονται για τη σωτηρία της ψυχής τους. Αρα δεν μας σώζει τίποτα. Να γιατί είμαστε ευτυχισμένο έθνος οι Ελληνες.
Με τόση φαγωμάρα, με τόση προπαγάνδα των μεν κατά των δε, με τόσες δοκιμές στου κασιδιάρη το κεφάλι, με τόση απουσία ήθους στην πολιτική, με τα πιο ανάλγητα και αντιλαικά μέτρα, με τόση εξαχρείωση των δημοκρατικών θεσμών, έχουμε την πολυτέλεια των πλέον ακραίων δηλώσεων και εκδηλώσεων.
Ωραία περνάμε! Τι άλλο θέλουμε; Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, αν αγνοείς και τα όσια του Γένους ή αν σφυρίζεις αδιάφορα καθώς εκχωρείται ακόμη και η ιστορία σου, μπορεί να εκλαμβάνεσαι ακόμη και ως προοδευτικός!
Με μια σπαθιά δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο σε τούτο τον τόπο, απαλλαγμένοι από κάθε αίσθημα ευθύνης και ενοχής!