 |
| Karen_Nadine |
Όλοι γνωριζόμαστε στο βοθροειδή χώρο της δημοσιογραφίας και της πολιτικής αθλιότητας. Οπως όλοι γνωρίζουμε, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο, ότι σε τούτο τον τόπο ο ούριος άνεμος της αλήθειας και της αίθριας προοπτικής συχνά ατονεί.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και για όσους από εμάς έχουμε επίγνωση ότι οι "συστροφές της ψυχής" είναι απροσμέτρητες και επιστρέφουν καταιγιστικά στη γυμνή συνείδηση για να την πληροφορήσουν και να την αποπληροφορήσουν, συμφωνούμε ότι ο δημοσιογραφικός λόγος στον ελλαδικό χώρο θυμίζει φτηνές ή και ακριβές εταίρες που ικανοποιούν τις καθημερινές ανάγκες των πάσης φύσεως "ερωτιδέων" του πολιτικού κατεστημένου και της όποιας εργοδοσίας.
Κι αντί οι λέξεις που εκστομίζονται από δημοσιογραφικά χείλη ή αποτυπώνονται στα δημοσιογραφικά κείμενα να γίνονται η φωνή μυρίων μουγγών πολιτών, που αδυνατούν να εκφραστούν, αντί να "τρυπάνε" τα αυτιά των διοικούντων ελέγχοντας και στηλιτεύοντας, μετατρέπονται με αγοραία κυνικότητα σε "όργανα" στρέβλωσης, υπερβολής και παραχάραξης της αλήθειας.
Αυτό επιβάλλει η "προκάτ" λογική στο χώρο των ΜΜΕ, ιδίως στα τηλεοπτικά παράθυρα της δημοσιογραφικής αθλιότητας. Ολίγιστοι οι ρομαντικοί διαδρομιστές της ουτοπίας. Ολο και λιγοστεύουν ή περιθωριοποιούνται δημοσιογράφοι που συναισθάνονται τον κόσμο, που δεν "νοιάζονται" για τη μοίρα των εννοιών, αλλά για τη μοίρα των ανθρώπων.
Ο Πλάτων αναρωτιέται με αγωνία για το τι είναι δικαιοσύνη. Ο Σοφοκλής όμως νιώθει πάνω στο πετσί του την αγωνία της Αντιγόνης. Κι ενώ ο φιλόσοφος θέλει να μας κάνει να κατανοήσουμε, ο δημοσιογράφος οφείλει να μας κάνει να αντιληφθούμε την αλήθεια των πραγμάτων,
Οφείλει να μπαίνει στην ψυχή των ανθρώπων και να την εκφράζει. Γι΄αυτό και η ιστορία της αληθινής δημοσιογραφίας είναι μια απέραντη πινακοθήκη προσωπικοτήτων και μια συνεχής ψυχοστασία.
Στη σύγχρονη "πινακοθήκη" της εγχώριας δημοσιογραφίας συνωστίζονται και διαγκωνίζονται αριβίστες με ευρεία αναγνωρισιμότητα, μέχρις εσχάτων παχυλώς αμειβόμενοι, ταγμένοι να υπηρετούν την εξαχρειωμένη πληροφόρηση και την αποβλακωτική ενημέρωση, βλέποντας τον εαυτό τους στον καθρέπτη του σπιτιού τους ως κήνσορες και εισαγγελείς, αδιαφορώντας για τη στοιχειώδη προσέγγιση της αλήθειας.
Οι περισσότεροι εξ' αυτών άβουλοι, ανίδεοι, αλαζόνες, αρκούντως ημιμαθείς ή και παντελώς ακαλλιέργητοι με έλλειψη κάθε αισθητικής, βαρύφορτοι με την εμπάθεια και τα απωθημένα που σώρευσαν από τις μόνιμες και γλοιώδεις επικύψεις τους στην εργοδοσία, έχουν μετατραπεί σε αθύρματα και καταγέλαστα ανθρωπάκια, θλιβερά ένσαρκα εξαμβλώματα της ηθικής γυμνότητας.
Και στην απέναντι όχθη η διαλυτική φαιδρότητα των ψευδομανών της πολιτικής. Η "ολιγαρχία" των υποκριτών της πολιτικής. Ολοι αυτοί που έχουν ανατρέψει την προοπτική του αύριο. Με τους πολίτες, μονίμως απληροφόρητους, να βιώνουν την ασυνέπεια, την αναισχυντία και τη γελοιότητα της πολιτικής.
Η αποπληροφόρηση των πολιτών, η χάλκευση της αλήθειας για την εξυπηρέτηση πρόσκαιρων κομματικών σκοπιμοτήτων και προσωπικών διαδρομών, δεν αφορά τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους της εξαχρείωσης και εν πολλοίς της ανικανότητας. Η αυτογνωσία και η αυτοσυνειδησία δεν τους χαρακτηρίζει.
Θα διερωτηθείτε ίσως τι σχέση μπορεί να έχουν με την αυτοσυνειδησία και την αυτογνωσία οι πλουτίσαντες με την υποκρισία και το αχαλίνωτο ψέμα πολιτικοί και τα ¨παπαγαλάκια" τους με την μικροαστική νοοτροπία δημοσιογράφοι...
Θα έπρεπε όμως να έχουν απόλυτη σχέση όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι του πολιτικού και δημοσιογραφικού χώρου, οι οποίοι ενώ λαϊκίζουν και κραυγάζουν για την οδυνηρή καθημερινότητα των πολιτών, αναλόγως βέβαια των συμφερόντων που υπηρετούν, ζουν πολυτελώς και συνωστίζονται στα σοκάκια της Μυκόνου, με αστυνομικούς να τους ακολουθούν και να φροντίζουν για την ασφάλειά τους...
Η αυτοσυνειδησία είναι μια "κοφτερή" επίγνωση έλλειψης ενός "ούπω οίδα" κι ένα κριτήριο για την ποιότητα του ανθρώπινου Είναι. Ο δε βαθμός της γνώσης μετρείται σε αναλογία με το βαθμό της αυτογνωσίας.
Και η άσκηση της πολιτικής και της δημοσιογραφίας είναι δυνατόν να ορισθεί και ως Αυτοκριτική, στοιχείο ανύπαρκτο για τα ελληνικά πολιτιοκοδημοσιογραφικά δεδομένα. Και ως Αυτοστοχασμός, παράμετρος παντελώς άγνωστη για τον πολιτικό και το δημοσιογράφο των περισσοτέρων τηλεοπτικών παραθύρων.
Και ως αυτοέλεγχος, έννοια ασυμβίβαστη με την κυνική λαιμαργία για σπίλωση όσων μας ενοχλούν, όσων μας υπενθυμίζουν ότι η δραστηριότητά μας θυμίζει τη δραστηριότητα κώνωπα επί κέρατος βοός. Και ως Κοπιώδης και Καταπονούσα αποστολή, που για το ελλαδικό πολιτικό και δημοσιογραφικό περιβάλλον εντοπίζεται στον αδυσώπητο και ανθρωποφαγικό ανταγωνισμό, στην ακόρεστη διάθεση για περισσότερα και περισσότερα και ακόμα περισσότερα ψέματα!..
Ερχεται όμως κάποια στιγμή που τα ψέματα τελειώνουν. Και τότε υποκριτές και ψεύτες βρίσκονται ενώπιον της "αφτιασίδωτης" αλήθειας, ως ενδεείς και θρασύδειλοι επαίτες μιας μεγαλόθυμης αντιμετώπισής τους. Είναι να θλίβεται κανείς μ' όλα αυτά τα εμετικά ανθρωποειδή του πολιτικοδημοσιογραφικού χώρου.
Εξάλλου, όταν όλα περάσουν από τη μυθοπλασία στο παρανοικό, αρχίζει η αναρρίχηση στο ακαταλόγιστο. Οταν όλα περάσουν στη μεθοδευμένη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η επίρριψη ευθυνών καταντάει παρανοϊκή πολυτέλεια!..