Στέλιος Φενέκος (fb)
υποναύαρχος ε.α.
πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών
Η πολιτική αυτή της αποφυγής πρόκλησης, εάν έτσι σκέφθηκαν, έχει τα εξής προβλήματα:
1. Είναι καταφανές πλέον ότι οι Τούρκοι συνέλαβαν τους δύο στρατιωτικούς μας και τους χρησιμοποιούν ως μέσον πίεσης για τα συμφέροντά τους. Καθυστερούν δε να τους αποδώσουν κατηγορίες, για να έχουν την δυνατότητα να μας απειλούν ότι θα τους φορτώσουν και κατηγορίες (χαλκευμένες), περί κατασκοπείας.
2. Παρά τις παραινέσεις που έχουν δεχθεί από την ΕΕ, και από άλλους διεθνείς παράγοντες, προτάσσουν προσχηματικά τα περί δικαιοσύνης και δεν τους απελευθερώνουν, αφού το να αδιαφορούν για τις ήπιες αυτές παραινέσεις δεν έχει κάποιο κόστος γι΄ αυτούς.
3. Εάν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ χρησιμοποιούσαν πιο σκληρή γλώσσα και η ΕΕ επέβαλε κυρώσεις, όπως προσδοκούσαμε (για αυτό και κατηγορούνται στην Ελλάδα η ΕΕ και το ΝΑΤΟ ότι δεν ανταποκρίθηκαν), τότε θα μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι θα πιεσθεί η Τουρκία να τους απελευθερώσει. Όμως δεν χρησιμοποίησαν κανένα μέσο πίεσης.
4. Ούτε όμως κι εμείς χρησιμοποιήσαμε διαδικασία ΒΕΤΟ σε ΝΑΤΟ (για ζητήματα που ενδιαφέρουν την Τουρκία,) αλλά και στην ΕΕ (για τα ζητήματα ΕΕ-Τουρκίας), ως μέσο πίεσης για να τους απελευθερώσουν.
Ακολουθήσαμε πολιτική παθητική, ελπίζοντας και εκλιπαρώντας για να μεσολαβήσουν άλλοι αντί για μας, χωρίς όμως εμείς να αναλάβουμε κάποια ευθύνη με κόστος (που έχει το ΒΕΤΟ).
5. Έκτοτε ακολουθούμε δύο αντιφατικές πολιτικές.
Η μία είναι της υπερβολικής ρητορικής αντιπαράθεσης (που κλιμακώνεται συνεχώς), όχι μόνο από τον Υπουργό Άμυνας αλλά και από τον Υπουργό Εξωτερικών, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, από το πρωθυπουργικό γραφείο αλλά και τους ανώνυμους κύκλους του Μεγάρου Μαξίμου.
6. Η άλλη πολιτική (που ακολουθούμε ταυτόχρονα), είναι η πολιτική κατευνασμού στις προκλητικές ενέργειες στο πεδίο (αέρα και θάλασσα-παραβάσεις-συγκρούσεις-αποκλεισμοί περιοχών με NAVTEX, διεκδικήσεις και έμπρακτες απειλές κλπ ), αλλά και στις καθαρά επιθετικές ενέργειες (όπως είναι ο αποκλεισμός νησιών, οι υπερπτήσεις εδάφους, οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου και η συγκεκριμένη παραβίαση που συνιστά κατασκοπευτική ενέργεια).
7. Οι δύο αυτές πολιτικές έχουν αντίφαση, και δεν επιτυγχάνουν αποδεδειγμένα τίποτε στο θέμα των δύο στρατιωτικών. Αντιθέτως δημιουργούν πρόβλημα.
8. Εάν δεν θέλεις να είσαι προκλητικός, δεν κάνεις τέτοιες υπερβολικές ανακοινώσεις, αλλά απαντάς μετρημένα και σταθερά χωρίς κορώνες (από την πρώτη στιγμή έχω τοποθετηθεί κατά αυτής της ανεγκέφαλης πρακτικής).
9. Όσον αφορά το ζήτημα του κατευνασμού σε όλες τις άλλες πραγματικές ενέργειες στο πεδίο από τον αντίπαλο, η συνεχής υποχώρηση απλά τον ενθαρρύνει για να διεκδικήσει περισσότερα, και για να τους κρατήσει περισσότερο, ώστε να μπορεί να εκβιάζει για μεγαλύτερες υποχωρήσεις.
10. Και αλήθεια μέχρι ποίου σημείου θα υποχωρούμε, εάν δεν λειτουργούν τα διεθνή μέσα πίεσης; Στηρίζουμε δηλαδή τις ελπίδες μας σε άλλους, παθητικά, χωρίς εμείς να δημιουργούμε επιλογές και δυνατότητες πίεσης, χωρίς να κάνουμε οτιδήποτε ενεργητικό.
11. Εάν εμείς δεν δημιουργήσουμε επιλογές πίεσης και δεν δράσουμε ενεργητικά, όχι μόνο για την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας, αλλά και για την συγκράτηση της επιθετικότητας του αντιπάλου, τότε οι Τούρκοι θα αποθρασύνονται και θα επεκτείνονται συνεχώς, διεκδικώντας πολλά ακόμη περισσότερα.
Και θα παρατείνουν γι αυτό την κράτηση των δύο, αφού βλέπουν ότι δεν έχει κανένα κόστος γι’ αυτούς, αντιθέτως λειτουργεί άριστα ως εργαλείο χειραγώγησης της δικής μας βούλησης.