Η ημερομηνία είναι 5 Δεκεμβρίου 1989. Τοποθεσία: Δρέσδη, Ανατολική Γερμανία (DDR). Βρισκόμαστε λίγες ημέρες μετά τη κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου και η χώρα βιώνει αναταραχές εξαιτίας της κατάρρευσης του κομμουνισμού.
Αναδημοσίευση από: ptisidiastima.com
Εξαγριωμένα πλήθη έχουν συρρεύσει έξω από το αρχηγείο της Στάζι, δηλαδή της μυστικής αστυνομίας. Ακριβώς απέναντι, βρίσκονται τα γραφεία της KGB στη Δρέσδη, όταν μέρος του πλήθους των διαδηλωτών, αρχίζουν να κινούνται προς αυτό με απειλητικές διαθέσεις. Ο επικεφαλής της υπηρεσίας απουσιάζει και στη θέση του βρίσκεται ένας νεαρός Αντισυνταγματάρχης. Το όνομά του; Βλαντιμίρ Πούτιν.
Αναδημοσίευση από: ptisidiastima.com
Εξαγριωμένα πλήθη έχουν συρρεύσει έξω από το αρχηγείο της Στάζι, δηλαδή της μυστικής αστυνομίας. Ακριβώς απέναντι, βρίσκονται τα γραφεία της KGB στη Δρέσδη, όταν μέρος του πλήθους των διαδηλωτών, αρχίζουν να κινούνται προς αυτό με απειλητικές διαθέσεις. Ο επικεφαλής της υπηρεσίας απουσιάζει και στη θέση του βρίσκεται ένας νεαρός Αντισυνταγματάρχης. Το όνομά του; Βλαντιμίρ Πούτιν.
Πρόκειται για μια σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό ιστορία, αναφορικά με τη δράση του σημερινού Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, από την εποχή που υπηρετούσε ως πράκτορας της KGB στην Ανατολική Γερμανία.
Η κατάσταση έξω από τα γραφεία της KGB στη Δρέσδη χειροτερεύει όσο περνά η ώρα. Ο Βλ. Πούτιν καλεί επανειλημμένα τους προϊσταμένους του στα κεντρικά της KGB για οδηγίες χωρίς κανείς να σηκώνει το τηλέφωνο. Μετά από πολλές προσπάθειες, κάποιος απαντά στη κλήση. Η φράση που ειπώθηκε θα στοίχειωνε τον Πούτιν: «Η Μόσχα παραμένει σιωπηλή…» Ο νεαρός αξιωματικός αφέθηκε στη τύχη του.
Ο Πούτιν μετατέθηκε στη Δρέσδη στα μέσα της δεκαετίας του ’80, σε μια χώρα που αποτελούσε υποτελή του Κρεμλίνου και υψίστης σημασίας λόγω της εγγύτητάς της με τη Δυτική Ευρώπη. Η DDR ωστόσο αποτελούσε «χωνευτήρι» νέων ιδεών και όταν ξέσπασαν τα γεγονότα του 1989, οι κάτοικοι κατέβηκαν αμέσως στους δρόμους. Η παραπαίουσα σοβιετική ηγεσία υπό τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, αν και διέθετε μια τεθωρακισμένη στρατιά στην Ανατολική Γερμανία, αποφασίζει να μην δράσει.
Το βράδυ της 5ης Δεκεμβρίου, ένα εξαγριωμένο πλήθος έχει περικυκλώσει τα γραφεία της KGB στη Δρέσδη και οι διαδηλωτές απειλούν να εισβάλουν. Ο Πούτιν -δίχως να το θέλει- καλείται να βγάλει μόνος του τα κάστανα από τη φωτιά. Η πρώτη του κίνηση ήταν λίγο πολύ προβλέψιμη. Διατάζει να καταστραφούν στο κλίβανο του κτιρίου όλα τα έγγραφα του γραφείου. Όπως θα δηλώσει ο ίδιος μετά από πολλά χρόνια «κάψαμε τόσα πολλά χαρτιά που ο φούρνος εξερράγη.» Όμως η επόμενη κίνησή του ήταν αυτή που θα αποκάλυπτε πως δεν ήταν ένας απλός πράκτορας της KGB, αλλά ένας άνθρωπος με αποφασιστικότητα και πειθώ.
Καθώς το πλήθος δεν έδειχνε διάθεση υποχώρησης, ο Πούτιν αποφασίζει να βγει μόνος του εκτός των γραφείων για να το αντιμετωπίσει, παρά τις εκκλήσεις των συναδέλφων του να μην το πράξει διότι κινδυνεύει να τον λιντσάρουν. Ακόμη και ο ένοπλος φρουρός της πύλης είχε εγκαταλείψει τη θέση του αναζητώντας καταφύγιο στο εσωτερικό του κτιρίου. Ένας μικρόσωμος νεαρός αξιωματικός όμως, εξήλθε των γραφείων και κατευθύνθηκε προς το εξαγριωμένο πλήθος.
«Μην επιχειρήσετε να εισβάλετε σε αυτό το κτίριο. Οι σύντροφοί μου είναι οπλισμένοι και έχουν διαταγές να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους εάν παραστεί ανάγκη.»
Ο Πούτιν μίλησε σε άπταιστα γερμανικά και όταν ένας διαδηλωτής τον ρώτησε «Ποιος είσαι εσύ που μας ζητάς να φύγουμε», ο Πούτιν δίχως να χάσει τη ψυχραιμία του του απάντησε πως είναι μεταφραστής. Φυσικά οι «σύντροφοι» δεν είχαν λάβει καμία τέτοια οδηγία. Η Μόσχα παρέμενε σιωπηλή και ο Πούτιν πέτυχε με τη μπλόφα του να πείσει το πλήθος να αποχωρήσει χωρίς άλλα απρόοπτα.
Η παραπάνω ιστορία είναι ένα παράδειγμα που μας βοηθά να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους ο Βλαντιμίρ Πούτιν έγινε πανίσχυρος και απολαμβάνει μεγάλης δημοφιλίας στη Ρωσία, τη στιγμή που αποτελεί ίσως αυτό που η Δύση αντιλαμβάνεται ως τη μεγαλύτερη απειλή.
Οι Ρώσοι διακατέχονται από ισχυρά πατριωτικά αισθήματα και ο Πούτιν φάνηκε ως ο κατάλληλος ηγέτης για να τους οδηγήσει στο μέλλον. Τα τελευταία 100 και πλέον χρόνια, η Ρωσία βίωσε τη κατάρρευση μιας αυτοκρατορίας, την άνοδο του κομμουνισμού και τον αυταρχισμό των ηγετών της και την βίαια πτώση του που οδήγησε σε μεγαλύτερη φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας. Ο Πούτιν τους χάρισε πάνω από 20 χρόνια σταθερότητας (ακόμη και αν αυτή δεν βασίζεται σε αυτό που εμείς στη Δύση χαρακτηρίζουμε «δημοκρατία»). Επομένως ένας λαός που βρισκόταν μόνιμα υπό καθεστώς καταπίεσης, ήταν λογικό και επόμενο να «αγαπήσει» έναν πρώην Αντισυνταγματάρχη της KGB που είναι σε θέση με τη πειθώ και την αποφασιστικότητά του να χαρίσει τη πολυπόθητη αξιοπρέπεια στο λαό του, ακόμη και όταν αυτή αυτή έρχεται με τίμημα ένα μέρος των ελευθεριών που στη Δύση θεωρούνται δεδομένες.