Η σοβαρότητα και η παραγωγή σκέψης στην Ελλάδα έχουν μετατεθεί ως ιδεώδης συνεκτικός δεσμός της κοινωνίας σ' ένα δεύτερο επίπεδο, που δεν έχει άμεση συνάφεια ούτε με την προέκταση των ιδανικών επιδιώξεων, ούτε με την ανάγκη ισορροπίας των κοινωνικών ομάδων.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η ισορροπία τούτη είτε ως δυναμική αναγκαιότητα, είτε ως ισοζυγισμός δυνάμεων, αποτελεί προυπόθεση για την ενότητα της κοινωνίας, την ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης, της αλληλεγγύης και της λήψης των αναγκαίων αποφάσεων σ' όλους τους τομείς.
Η ελληνική κοινωνία, όχι η Ελλάδα, περνά τώρα και το κρίσιμο στάδιο ενός συναισθήματος κατωτερότητας. Και το συναίσθημα τούτο απηχείται πρώτιστα στις εκδηλώσεις των πολιτικών της εκπροσώπων μ' όλα τα γνωρίσματα της υποκριτικής τους ευλάβειας, της εξουσιαστικής απληστίας και της ανικανότητας.
Στην αντίρρηση ότι η Ελλάδα για χρόνια υπήρξε θέατρο όλων των αντιθέσεων, αντιφάσεων, ασύνετων πολιτικών πράξεων και συγκρούσεων, θα μπορούσε να αντιταχθεί το ιδεώδες της παραγωγής σκέψης. Δυστυχώς όμως το ιδεώδες τούτο, νοθευμένο συχνά από εγωισμούς εθνικής υπεροχής, μωροπιστία, φιλοκατηγορίας των μεν κατά των δε ακόμη και για όνου σκιά, τις προκαταλήψεις, το κυνήγι των χιμαιρών και τους πολιτικούς στρουθοκαμηλισμούς, δεν διατήρησε την ουσία του ανέπαφη.
Το πρόβλημα είναι επίσης ότι ως μέλη μιας κοινωνίας σε χρόνια δοκιμασία, αντιμετωπίζουμε την κρισιμότητα της κατάστασης με συνείδηση ελαφρότερη από τη σωρευμένη πείρα μας. Αγνοώντας το παρελθόν, ζώντας με ασκεψία και συχνά με ελαφρόνοια στο παρόν, αγωνιούμε για το μέλλον που δεν θα έλθει ποτέ ή κι αν έλθει, δεν θα είμαστε εδώ να το υποδεχθούμε.
Είμαστε εύπιστοι "εραστές" του ανέφικτου, όπως περίτεχνα παρουσιάζεται από τους πολιτικούς απατεώνες και τους αμνήμονες συνοδοιπόρους τους. Και βέβαια η επιδέξια πολιτική προπαγάνδα μονοπωλεί την εξουσία και καταργεί αντυφυσιολογικά το νόμο της πολιτικής φθοράς, με αποτέλεσμα ο λαός να επιζητεί ό,το λογικά και συναισθηματικά του είναι ξένο και μισητό. Να μαραίνεται ο λαός στην περίπτυξη της πολιτικής δουλείας που απερίσκεπτα χειροκρότησε.
Οι "ασυνείδητοι" της δημοκρατικής διαδικασίας βρίσκουν και τα κάνουν. Και περνούν ζωή και κότα, πρώην και νυν. Εκμεταλλευόμενοι τη δική μας αδρανή σκέψη, την χρεωκοπία του πνεύματος και τον εθισμό μας στον αντιαισθητικό, επιδερμικό και ανάλαφρο σ' όλες τις εκτρωματικές του μορφές.
Αν όλοι αυτοί οι "γελαστοί" και προκλητικοί εφαψίες του σώματος της ελληνικής κοινωνίας γνώριζαν εκ των προτέρων ότι η ανικανότητα ή η απάτη τους θα προσέκρουε στην τιμωρία, ότι δεν θα πηγαίνανε απλώς στα σπίτια τους μετά την εκλογική διαδικασία, τότε θα σκεφτόταν πολύ σοβαρά το τίμημα των πράξεών τους. και ο λαός δεν θα περπατούσε ανάμεσα από τόση συμφορά...