Τέλη Αυγούστου του 2015. Ιρανοί αξιωματούχοι σπεύδουν στη Μόσχα εκτάκτως. Ο στρατηγικός άξονας Υ (Δαμασκός - Χομς - Χάμα - Λατάκια - Χαλέπι) κινδυνεύει και κατά συνέπεια επίκειται πτώση της κυβέρνησης και εκτενείς σφαγές.
Του Στρατή Μαζίδη
Ο πόλεμος που ξεκίνησε το 2011 έφθειρε κατά πολύ τη Δαμασκό. Εκτός των λιποταξιών που είχε να αντιμετωπίσει, έπρεπε να λύσει τη διπλή εξίσωση της συνεχούς ροής πεινασμένων τρομοκρατών από όλον τον κόσμο μέσω Ιορδανίας και Τουρκίας και από την άλλη τη λειψανδρία του στρατού ο οποίος δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση.
Ο Ασαντ κατάλαβε πως δεν μπορεί να κρατήσει ολόκληρη τη χώρα όσο ο καιρός περνούσε. Στο βορρά άφησε όπλα στους Κούρδους. Κράτησε όμως τους θύλακες σε Καμισλί και Χάσακα. Το ίδιο έκανε και στο Ντέιρ Εζόρ όσο και στη Ράκκα μέχρι το καλοκαίρι του 2014.
Η Δαμασκός είχε πετύχει το 2013 να ανατρέψει τα προγνωστικά. Ο FSA είχε αποτύχει. Οι ζώνες που ήλεγχε στα αστικά κέντρα ήταν υπό αυστηρή πολιορκία και αργά αλλά σταθερά η...επανάσταση οδηγείτο σε επιτυχία. Τότε βέβαια μας προέκυψαν, τυχαία πάντα, η αλ Νούσρα και η ISIL.
Η κόπωση, το φιλότιμο αλλά αρχαίο οπλοστάσιο, η έλλειψη δυνάμεων άρχισαν να οδηγούν σε απώλειες. Η πτώση της Παλμύρα το 2015 την άνοιξη ήταν καμπανάκι. Η ISIL ήταν έτοιμη να προχωρήσει προς Χομς και Δαμασκό. Επίσης την άνοιξη του 2015 14.000 τρομοκράτες της Αλ Κάιντα πέρασαν μέσω Τουρκίας στο Ιντλίμπ και το κατέλαβαν.
Η Συρία μετά από 4 χρόνια έπεφτε ηρωικά. Το Ιράν την έσωσε ενεργοποιώντας τους Ρώσους. Με το που πέταξαν τα σύχρονα Sukhoi με όπλα ακριβείας και πληροφορίες για στόχους, η κατάσταση άλλαξε. Το πρώτο δείγμα δόθηκε από νωρίς με το σπάσιμο της πολιορκίας της αεροπορικής βάσης του Κουβέιρες στο Χαλέπι το Δεκέμβριο του 2015.
Σήμερα πλέον η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. Το βλέπουμε στους χάρτες. Το θνησιγενές Υ, πάχυνε. Μέτωπα έκλεισαν. Δυνάμεις αποδεσμεύθηκαν. Η ανοικοδόμηση ξεκίνησε. Ο στρατός οργανώθηκε. Εκπαιδεύθηκε καλύτερα, απέκτησε νέες μονάδες, σύγχρονα όπλα, εμπειρία και αυτοπεποίθηση.
Σίγουρα ο Ασαντ δέχθηκε πολλά για να κρατήσει όρθια τη Συρία. Ρώσοι, Ιρανοί αλωνίζουν. Επίσης ανέχθηκε πράγματα που δεν μπορεί να καταπιεί όπως η τουρκική παρουσία στο βορρά. Όμως βλέποντας όλο το κάδρο, πέτυχε.
Ο Ασαντ πήρε τη νίκη γιατί προσέγγισε τον πόλεμο ως ένας χειρουργός οφθαλμίατρος του Λονδίνου. Ψυχρά και ρεαλιστικά. Κράτησε ό,τι μπορούσε, απελευθέρωνε ό,τι του δινόταν. Το αποτέλεσμα...οφθαλμοφανές. Ο χάρτης μπορεί να κοκκινήσει ακόμη περισσότερο, ίσως και ανατολικά του Ευφράτη όπου βρίσκεται στα πρώτα του βήματα ένας άλλος πόλεμος με μορφή αντάρτικου.
Αποδεχόμενος τα λίγα ή τα ψίχουλα, ο Σύριος Πρόεδρος έφτασε στο σημερινό αποτέλεσμα. Ακόμη υπάρχει αρκετός δρόμος. Χρόνια μπροστά μας. Όμως αποδεικνύεται ότι όταν οι Σύριοι λένε πως θα ανακτήσουμε κάθε εκατοστό της Συρίας, το εννοούν. Σύντομα θα κλείσουν και άλλα μέτωπα όπως της Νταράα και τότε θα έρθει η ώρα των άλλων περιοχών και των σοβαρών ερωτημάτων. Θα απαιτηθεί πχ από την Τουρκία να αποχωρήσει. Τι θα συμβεί τότε; Ειδικά αν είναι ο Ερντογάν στην εξουσία, διότι αν χάσει, όλα απλουστεύουν.
Ο Ασαντ εξαργυρώνει επίσης την αφοσίωσή του στους συμμάχους του. Δεν παίζει παιχνίδια με άλλους όπως έκαναν οι Κούρδοι και δεν τον πούλησαν. Ιδίως το Ιράν διότι ο Πούτιν για να πετύχει παράπλευρους στόχους, άναψε το πράσινο φως δύο φορές στους Τούρκους. Όταν όμως οι Ρώσοι πήγαν να του δείξουν το 2016 πως δε θα τον στηρίζουν αιώνια, αυτός τους έδειξε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Σε κάθε περίπτωση η Συρία άντεξε τόσο όσο να παρέμβουν οι σύμμαχοί της. Πλέον πατά καλύτερα στα πόδια της και ήδη έχουν κλείσει δουλειές δισεκατομμυρίων με Ρωσία και Κίνα όσον αφορά τις υποδομές της.
Όσο θα ανασταίνεται τόσο οι υπόλοιπες υπό κατάληψη περιοχές της θα ζητούν τη συμφιλίωση και την αποχώρηση των εισβολέων.
Όλα αυτά όμως με βάση το μέχρι τώρα. Διότι σε έναν πολυσύνθετο πόλεμο όπου εχθροί και φίλοι είναι πολλές δυσδιάκριτοι μεταξύ τους, το παραμικρό μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες.