Και βέβαια ζούμε ανέστιοι στην ίδια μας την πατρίδα. Με πάμπολλες βεβαιότητες του παρελθόντος να έχουν στην άκρη τους αδυσώπητα ερωτηματικά. Με τον ιστορικό χρόνο να διαρρέει ερήμην ημών. Αδιάκοπα διέρχεται το ιστορικό Μέλλον από την αφαιρετικά σχηματισμένη γραμμή του Παρόντος και μετατρέπεται σε ιστορικό Παρελθόν.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η επισώρευση αυτή και η προεξοφλούμενη εξακολούθησή της καταλήγει να κάνει καταθλιπτικό το βάρος της "μακροϊστορίας". Το άγχος του ιστορικού ανθρώπου, το άγχος του Ελληνα επιτείνεται ανάλογα.
Εσχατολογικές κατασκευές και παραμυθίες πολιτικές μπορούν να προσφέρουν παρηγοριά μόνο σε κλειστά αιρετικά περιβάλλοντα ή σε εύπιστους διαδρομιστές του απροσδόκητου. Ζούμε ως κοινωνία την αποθέωση και εν πολλοίς τη δικαίωση του γελοίου. Ζούμε την "απονεύρωση" της διαμαρτυρίας, της αντίδρασης κατά των συμβάσεων, υπερβάσεων και αντιθέσεων της πολιτικής.
Ζούμε την απώλεια των δικών μας νόμων, αισθητικών και ηθικών. Και ζούμε καθημερινά τη σύγκρουση ανάμεσα στο εφικτό και στο αφηρημένο, που γίνεται μ' ένα είδος θεαματικών ή και λεξικογραφικών παραστάσεων, που τελικά οδηγούν σ' ένα αμφίβολο έως επικίνδυνοι μεταίχμιο.
Και οι φόβοι μας είναι μέρος της διαδικασίας που μας υπερβαίνει και υποτάσσεται στην άποψη της ευθύνης. Αυτοί οι φόβοι μας, αντί να οδηγούν τους πολιτικούς στο "σταυρό" της οδύνης και της ακεραιότητας, τους οδηγούν στο βάθρο της ματαιοδοξίας και συχνά της αυθαιρεσίας, με δήθεν αισθήματα ευθύνης.
Παρακολουθώντας δε τις δηλώσεις της κενοδοξίας και της ευκαιριακής λογικής των πολιτικών, έχει κανείς το αίσθημα πως του σφίγγει την παλάμη το χέρι του Κινγκ-Κονγκ με τα δάκτυλα φορτωμένα σιδερένια δακτυλίδια, που έχουν απεικονίσεις αγνώστων βαρβαρικών ειδώλων, με την μορφή αρπακτικών όρνεων...
Και στο πολιτικό παρασκήνιο τα πάντα είναι πιο κοντά στην εξαθλίωση της αλήθειας, ενώ στο προσκήνιο κυριαρχεί η κυνική υποκρισία, που απογυμνωμένη στήνει το χορό στης κοινωνίας τα αλώνια.