Σίγουρα δέν εἶναι στραβός ὁ γιαλός. Ἐμεῖς εἴμαστε πού ἀρμενίζουμε στραβά. Προσπαθῶ νά καταλάβω πῶς τελικά σάλεψε ὁ νοῦς μας καί τά αὐτονόητα τά διαγράψαμε ἀπό τήν ζωή μας. Μέχρι τώρα θεωρούσαμε αὐτονόητο τό πόσο δύσκολο εἶναι ἕνα παιδί νά μεγαλώσει χωρίς μάνα. Ἀναπτύξαμε μάλιστα μιά ὁλόκληρη ψυχολογική ὑποστήριξη πρός μία τέτοια κατεύθυνση. Εἴτε ἡ μάνα ἔφευγε ἀπό τήν ζωή, εἴτε ἐγκατέλειπε τήν οἰκογένειά της, ἡ θέση τοῦ πατέρα ἦταν πολύ δύσκολη. Ὄχι σπάνια ὁ πατέρας ἀναζητοῦσε μιά ἄλλη μάνα γιά τά παιδιά του καί ξαναπαντρευόταν μιά ἄλλη γυναῖκα, γιά νά τήν βάλει στή θέση τῆς μάνας. Δικαιολογημένα ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος ἐτοῦτες τίς ἡμέρες ἔλεγε: «Ἀπορῶ πῶς σκέπτονται κάποιοι ὅτι εἶναι δυνατόν νά μεγαλώσουν παιδιά πού θά στερηθοῦν τή λέξη καί τό πρόσωπο τῆς μητέρας. Ποιός εἶναι αὐτός πού μπορεῖ νά νομοθετήσει ὅτι ἕνα παιδί θά μεγαλώσει χωρίς μάνα, ὅταν ὅλοι ξέρουμε τί σημαίνει μάνα στήν ζωή μας; Αὐτό ξεπερνᾶ τήν λογική μου. Καλός ὁ ἐκσυγχρονισμός καί οἱ μοντέρνες ἰδέες, ἀλλά κάπου χρειάζεται ἕνα ὅριο».
Σ’ αὐτόν τόν προβληματισμό τοῦ Σεβασμιωτάτου θέλω νά ἀπαντήσουν ὅλοι οἱ βουλευτές τῶν πολιτικῶν κομμάτων, θέλω νά τόν ἀξιοποιήσουν οἱ Βουλευτές τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, πού δικαιολογημένα ἀντιδροῦν, θέλω νά ἀπαντήσουν ὁ κ. Βενιζέλος καί ἡ κ. Μπακογιάννη, πού πίστευα ὅτι δέν τούς ἔχει λείψει ὁ κοινός νοῦς. Δέν μιλῶ γιά τό ΠΟΤΑΜΙ, γιατί τό ἔβλεπα πάντα θολό. Θἄθελα νά μοῦ ἀπαντήσουν ἄν μιά τέτοια νομοθεσία συνιστᾶ ἐκσυγχρονισμό καί πρόοδο ἤ ἐπιστροφή στήν βαρβαρότητα. Στήν ἐποχή πού ὁ ἄνθρωπος ἐθεωρεῖτο res, ἀντικείμενο δηλαδή καί ὄχι πρόσωπο.
Σέ μιά ἐποχή πού κόπτονται πολλοί γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, δέν ὑπάρχουν βουλευτές πού νά σκεφθοῦν τά δικαιώματα τῶν παιδιῶν, αὐτῶν τῶν ἀθώων πλασμάτων; Ποιός μᾶς ἔδωσε τό δικαίωμα νά τά περιφρονοῦμε τόσο βαθειά καί νά τά χρησιμοποιοῦμε γιά νά μαζέψουμε ψήφους ἤ γιά νά παραστήσουμε τούς μοντέρνους; Ποῦ εἶναι ἡ περίφημη «Παγκόσμια Ἡμέρα τοῦ Παιδιοῦ;» Γιά νά ἱκανοποιήσουμε μιά μερίδα ἀνθρώπων, γιά νά νιώσουν αὐτοί πιό φυσιολογικοί πρέπει νά θυσιάσουμε τά παιδιά; Νά τά καταδικάσουμε νά ζοῦν σέ μιά μή φυσιολογική ἀτμόσφαιρα γιά νά νιώσουν καλύτερα κάποιοι ἄλλοι; Ἔλεος πιά! Πρόκειται γιά παραφροσύνη!
Δέν μετράει ἡ ψυχολογία τῶν παιδιῶν, δέν μετράει ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἕνα παιδί γεννιέται, ἀπό μιά μάνα καί ἕναν πατέρα, δέν μετρᾶνε οἱ κραυγές τῶν παιδιῶν πού εἶχαν αὐτή τή δυστυχία, ὅπου τό ἕνα ἔστειλε στό δικαστήριο τούς ὑποτιθέμενους «γονεῖς» του καί τό ἄλλο κραυγάζει: «Μήν κάνετε αὐτό τό λάθος», μέ ἀφορμή τήν δική του ἐμπειρία; Τόσο κουφοί γίναμε ὅλοι ἤ τόσο σκληροκάρδιοι καί ἀπάνθρωποι;
Σέβομαι τό δικαίωμα τοῦ καθενός νά ἐπιλέγει τόν τρόπο τῆς ζωῆς του, ἀλλά πρέπει νά σέβεται καί τόν τρόπο τῆς ζωῆς τῶν ἄλλων. Δέν ἔχουμε μόνο δικαιώματα στήν ζωή, ἀλλά καί ὑποχρεώσεις. Θά ἤθελα νά ἄκουγα κάποια ὁμόφυλα ζευγάρια, νά ἔχουν τήν δύναμη νά φωνάξουν ἀπό μόνοι τους: «Δέν τόν θέλουμε αὐτόν τό νόμο! Δέν ταιριάζει στά παιδιά μιά τέτοια δική μας σχέση. Ἐπιλέξαμε τόν δρόμο μας, δέν θέλουμε ὅμως νά πάρουμε στό λαιμό μας κανένα. Δέν θά πάρετε μέ τέτοιους νόμους τήν ψῆφο μας!»
Θἄθελα νά πῶ στόν κ. Βενιζέλο ὅτι τό νά ἔχει ἕνα παιδί μιά μάνα καί ἕνα πατέρα δέν εἶναι μόνο διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀλλά παγκόσμια ἀξιακή κληρονομιά, παγκόσμια κοινή συνείδηση, πανανθρώπινη συμπεριφορά καί τάξη. Πάντοτε ὑπῆρχαν ἄνθρωποι πού εἶχαν ποικίλες ἰδιαιτερότητες. Εἶχαν ὅμως ἕνα μέτρο, δέν προσπαθοῦσαν νά ἐπιβάλουν στόν ἄλλο τόν δικό τους τρόπο τῆς ζωῆς.
Μερικοί βλέπουν τά πράγματα μόνο νομικά καί πιστεύουν ὅτι ἡ ἄρνηση θά καταπέσει στά εὐρωπαϊκά δικαστήρια. Ἐδῶ μποροῦμε νά θαυμάσουμε τήν ἀπάτη τῆς ἐξουσίας. Νομοθετεῖ τό σύμφωνο συμβίωσης γιά τά ἑτερόφυλα ζευγάρια, ρίχνοντας στάχτη στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, ξέροντας ὅτι θά ἐπιβληθεῖ ἀπό τά ἁρμόδια εὐρωπαϊκά ὄργανα ἡ ἐξίσωση καί πρός τά ὁμόφυλα, τά ὁποῖα στήν ἀρχή ἀποκλείει ἀπό τήν τεκνοθεσία, γιά νά μπεῖ στήν συνέχεια ἡ τεκνοθεσία πονηρά ἀπό τήν πίσω πόρτα, ὁπως ἐπιχειρεῖται τώρα.
Δέν εἴμαστε ὑπερβολικοί διεκδικώντας τό αὐτονόητο καί τό ἀναγκαῖο. Ἕνα παιδί νά μάθει ὄχι ἀπό τά βιβλία καί τίς φωτογραφίες τή λέξη μάνα καί τό πρόσωπο τῆς Μάνας, ἀλλά νά τό βιώνει στήν ζωή του. Ζητοῦμε νά μήν κατασκευάσουμε Ὀργουελικά παιδιά, παιδιά δύο ταχυτήτων. Ἀπαιτοῦμε τόν σεβασμό στήν παιδική ἀθωότητα. Τό δίλημμα πού θέτει ἡ Πολιτεία, νά ἐπιλέξουμε δηλαδή ἀνάμεσα σέ δύο κακά, τήν ἱδρυματική ζωή καί τήν ζωή ἀνάμεσα σέ ὁμόφυλα ζευγάρια, εἶναι καί πονηρό καί αἰσχρό. Ἡ ἐπιλογή εἶναι ἡ ὑγεία καί καμιά ἀρρώστια. Καί ἐάν ὁ νόμος τούς ἀναγκάζει, νά ἀλλάξουν τόν νόμο. Ἄς ἀπαγορεύσουν τήν ἀναδοχή καί στά ἑτερόφυλα ζευγάρια, ἀφοῦ ἡ ἐπιλογή τοῦ συμφώνου συμβίωσης, ἀντί ἔστω γιά τόν πολιτικό γάμο, δείχνει τό εὔθραυστο μιᾶς τέτοιας σχέσης, δηλαδή μιά καινούρια περιπέτεια γιά τά παιδιά. Ἀλλοίμονο, ἄν ἡ Ἑλλάδα δέν ἔχει τήν δύναμη νά ὑψωθεῖ πάνω ἀπό ἕνα ἄνομο νόμο. Τελικά δέν εἶναι στραβός ὁ γιαλός, ἐμεῖς στραβά ἀρμενίζουμε.
