Η απεργία του Μετρό προκαλεί συγκοινωνιακή συμφόρηση και απίστευτη ταλαιπωρία σε μια εγωιστικά αποκλεισμένη και νωθρά υπναλέα κοινωνία, που παρακολουθεί τις ήττες της στη διεθνή κονίστρα, περιοριζόμενη στον αχάριστο ρόλο του παρατηρητή. Και όταν μερικά οξυδερκή άτομα την κεντρίζουν σε κάποια αντίδραση, περιορίζεται σε άχρηστες ιερεμιάδες.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Σε τούτη τη χώρα, ακόμη και οι όποιοι μεγάλοι αγώνες που διεκδικούν ένταση προσπαθειών και θελήσεων, οδηγούν στη χαλάρωση και τη νάρκη της κοινωνίας. Τα συνθήματα μένουν μόνο συνθήματα, οι σκοποί ξεπέφτουν στους σωρείτες των λέξεων, και οι προθέσεις παραγράφονται από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Γινόμαστε μ' άλλες λέξεις, συνένοχοι στο έργο της διάλυσης της κοινωνίας, ενώ με τη σιωπηρή ανοχή μας γινόμαστε ακούσιοι συνυπεύθυνοι των λύσεων που κάθε φορά επιχειρούνται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Η σαθρότητα της κοινωνίας δεν οφείλεται μόνο σε οργανωτικά μειονεκτήματα, αλλά και σε οργανικές -δηλαδή πολύ βαθύτερες- αδυναμίες. Η κοινωνική σκέψη λειτουργεί στην παρυφή του εθνικού εγκλήματος με την προβολή μιας ανόητης ανοχής, που προκαλεί ίλιγγο, με τον πολίτη να είναι βυθισμένος στη νάρκη της συνείδησής του...