Ο Γιάννης Βαρουφάκης με άρθρο του στην προσωπική του σελίδα και
αναδημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών προκρίνει μια τουρλού τουρλού λύση για τα αποθέματα υδρογονανθράκων για το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο η οποία περιλαμβάνει και την Τουρκία:
Ως γνωστόν, η κυβέρνησή μας έχει υπογράψει πρωτόκολλο συμφωνίας για
συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανανθράκων της Ανατολικής
Μεσογείου με το Ισραήλ και την Κύπρο, καθώς και συνεργασίας στον
«αμυντικό» τομέα με το Ισραήλ. Πρόσφατες είναι, άλλωστε, οι εικόνες του
πρωθυπουργού να στέκεται χαμογελαστός δίπλα στον ακροδεξιό, βαθιά
ρατσιστή, πολεμοχαρή, άξιο υπονομευτή της ειρηνευτικής διαδικασίας και
ελεγχόμενο για διαφθορά από τις ισραηλινές αρχές Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Οταν αντιπαραβάλλουμε εκείνες τις εικόνες με τις νέες από τη Γάζα, η
ντροπή είναι το μόνο συναίσθημα που μας αξίζει.
Το κυνικό αντεπιχείρημα είναι ότι η Ελλάδα, μια πτωχευμένη και
χειμαζόμενη χώρα, δεν έχει την πολυτέλεια να προσπαθεί να βγάλει το φίδι
από την τρύπα εκ μέρους των Παλαιστινίων, όσο και να νοιαζόμαστε για το
δράμα τους και να συμμεριζόμαστε τον πόνο τους.
Σε μια εποχή που αντιμετωπίζουμε υπαρξιακή κρίση ως χώρα, λένε οι
κυβερνητικοί εκπρόσωποι (σε αγαστή αρμονία με την τρόικα εσωτερικού),
έχουμε ανάγκη τα δισ. των υδρογονανθράκων ώστε να βγάλουμε από επάνω μας
τις αλυσίδες των δανειστών. Συνεπώς, οι ευαισθησίες για τους
Παλαιστινίους αποτελούν (και αυτές!) «αυταπάτες» που η Κυβερνώσα
Αριστερά απεμπόλησε εδώ και καιρό.
Είναι όμως έτσι; Ακόμα και να αποδεχτούμε το επιχείρημα υπέρ του
συνεταιρισμού με εκείνους που προβαίνουν στην εθνοκάθαρση των
Παλαιστινίων, θυσιάζοντας κάθε επιχείρημα υπέρ ημών που στηρίζει τις
θέσεις μας διεθνώς σε κάποιο ηθικό προβάδισμα του Ελληνισμού (π.χ. στο
Κυπριακό ή όσον αφορά τις θέσεις για την εθνοκάθαρση των Ποντίων), δεν
είναι καθόλου προφανές ότι η ασκούμενη πολιτική θα αποφέρει τα
οικονομικά οφέλη που μας υπόσχονται. Να το πω απλά: οι κυβερνώντες
προδίδουν βασικές ανθρωπιστικές αρχές χωρίς καν να έχουν εξασφαλίσει ότι
τελικά θα λάβουν τα τριάκοντα αργύρια!
Υπάρχει κάποιος στην κυβέρνηση που να κατανοεί πόσο επικίνδυνη είναι
–και από οικονομικής πλευράς– η τακτική του συνεταιρισμού με τον
Νετανιάχου την ώρα που καίγεται η Παλαιστίνη και που ο έτερος εταίρος
του, ο Ντόναλντ Τραμπ, δυναμιτίζει τη Μέση Ανατολή καταργώντας τη διεθνή
συμφωνία με το Ιράν; Είναι τόσο δύσκολο να δουν ότι στόχος του Τραμπ
ήταν ο εξαναγκασμός των γερμανικών εταιρειών να αποσυρθούν από το Ιράν
κόντρα στη βούληση της Ανγκελα Μέρκελ και με τρόπο που βαθαίνει το ρήγμα
μεταξύ Παρισίων και Βερολίνου; (Ή μήπως αποφάσισαν να εκδικηθούν την
καγκελάριο με αυτό τον ευφάνταστο τρόπο για τους συνεχείς εξευτελισμούς
στους οποίους τους υποβάλλει από το καλοκαίρι του 2015;)
Δεν βλέπουν ότι τα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας στα Ιεροσόλυμα
αποτελούν ηθελημένη προσπάθεια του Τραμπ να αποσταθεροποιήσει τη Μέση
Ανατολή κόντρα στη βούληση και στα συμφέροντα της Ε.Ε.; Και αν οι
κυβερνώντες μας τα βλέπουν όλα αυτά, κρίνουν πραγματικά ότι η συμμαχία
με τους Νετανιάχου – Τραμπ είναι σήμερα η βέλτιστη στρατηγική επιλογή
για την Ελλάδα;
Ακόμα και να είναι (που δεν είναι!), ακόμα και να μάθουμε να κάνουμε
αυτό που κάνει δεκαετίες τώρα η Δύση (να αποστρέφει δηλαδή το βλέμμα από
το διαρκές έγκλημα εναντίον των Παλαιστινίων), πόσο πιθανόν είναι να
εκμεταλλευτούμε εν ειρήνη τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου
στο πλαίσιο αυτής της ένοχης λυκοφιλίας με την κυβέρνηση Νετανιάχου;
Καθόλου, είναι η απάντηση, καθώς είναι παράλογο να πιστέψει κανείς ότι η
Τουρκία θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια όσο η συμμαχία Ελλάδας, Κύπρου
και Ισραήλ αντλεί υδατάνθρακες νότια των τουρκικών ακτών αφήνοντας την
Τουρκία απέξω.
Νομίζει κανείς σοβαρά ότι οι ΗΠΑ του Τραμπ ή το Ισραήλ του Νετανιάχου
θα σταθούν αρωγοί μας, θα μας βοηθήσουν στην αποκλιμάκωση της έντασης
στο Αιγαίο, το Κυπριακό, το προσφυγικό κ.λπ. μπροστά σε μια έξαλλη
Τουρκία της οποίας το σιδηρούν καθεστώς θα αφιονίζει τον λαό με το (όχι
και τόσο ψευδές) επιχείρημα ότι «οι δολοφόνοι των Παλαιστινίων μαζί με
τους Ελληνες εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο νότια των ακτών μας»;
Οταν τη δεκαετία του 1970 ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα πετρελαίου και
φυσικού αερίου στη Βόρεια Θάλασσα, μεταξύ Σκοτίας και Νορβηγίας, οι δύο
χώρες δεν κατέφυγαν στη Χάγη, ούτε και επιδόθηκαν σε τραμπουκισμούς για
το πώς θα μοιράσουν τον νέο πλούτο μεταξύ τους. Με συνοπτικές
διαδικασίες συμφώνησαν να τα μοιράσουν 50-50. Θα πουν κάποιοι (σωστά)
ότι ήταν πολιτισμένες χώρες και γι’ αυτό έλυσαν το ζήτημα με πολιτισμένο
τρόπο.
Θα πουν (σωστά) ότι τα καθεστώτα της Τουρκίας την καθιστούν
επιθετική, αναξιόπιστη, προβληματική γειτόνισσα. Μα αυτός ακριβώς είναι ο
λόγος που είναι ανόητο και επικίνδυνο να αφήνουμε την Τουρκία έξω από
τη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων συμμαχώντας μόνο με το Ισραήλ σε
μια περιοχή όπου οι εντάσεις αυξάνονται επικίνδυνα και που τα μόνα άλλα
κράτη τα οποία παραμένουν εν λειτουργία και διατηρούν τη δυνατότητα να
παρεμβαίνουν στην περιοχή (ιδίως μετά την κατάρρευση της πάλαι ποτέ
υπολογίσιμης Αιγύπτου) είναι το Ιράν και η Τουρκία.
Η προφανής λύση που θα προτείνει το ΜέΡΑ25 στο εκλογικό μας πρόγραμμα
εντός του Ιουνίου, και η οποία θα προήγαγε τα γενικότερα συμφέροντά μας
(ειρήνη και εκμετάλλευση πόρων), είναι η πρόταση δημιουργίας ενός
ευρύτερου συνεταιρισμού Ελλάδας, Κύπρου, Τουρκίας, Λιβάνου, Ισραήλ,
Αιγύπτου και Παλαιστινιακής Αρχής. (Με ποιο άραγε δικαίωμα μένει απέξω ο
λαός της Γάζας από τη μοιρασιά;)
Μόνο και μόνο μια τέτοια πρόταση από την Ελλάδα:
■ Θα αναβάθμιζε την εικόνα μας εντός της Ε.Ε. και παγκοσμίως,
εμφανίζοντάς μας ως μία σώφρονα, εποικοδομητική, φιλειρηνική
περιφερειακή δύναμη – αντί για μία ωφελιμιστική, οπορτουνιστική αποικία
της Ε.Ε. που απλά θέλει να εισπράξει υπέρ των δανειστών της κάνοντας τα
στραβά μάτια στις εντάσεις και στα εγκλήματα εναντίον των λαών της
περιοχής.
■ Θα δημιουργούσε προβλήματα στον Ερντογάν και στον όποιον Ερντογάν,
που επενδύει πολιτικά στην ένταση στις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας,
βοηθώντας την πλειονότητα των πολιτών της Τουρκίας (τα κυρίως θύματα
τύπου απολυταρχισμού του Ερντογάν) να αποκτήσουν αντισώματα εναντίον του
ανθελληνισμού που καλλιεργεί το εκεί καθεστώς ως αντιπερισπασμό στις
καταπιεστικές και εκμεταλλευτικές πολιτικές του.
■ Θα ενίσχυε τους Ισραηλινούς συντρόφους μας, που νιώθουν
αποτροπιασμό για την πολιτική του Νετανιάχου, και οι οποίοι θα μπορούσαν
να βοηθήσουν με μια καμπάνια εντός του Ισραήλ που θα συνέδεε την
υπόθεση των υδρογονανθράκων με την αναβίωση της νεκρής ειρηνευτικής
διαδικασίας μεταξύ Ισραηλινών, Παλαιστινίων και Αράβων γενικότερα.
■ Τέλος, μια τέτοια κίνηση θα μας επέτρεπε, την ώρα που
παρακολουθούμε τις ζοφερές εικόνες από τη Γάζα, να νιώσουμε ξανά
αλληλέγγυοι με τα θύματα άνευ των τύψεων που τώρα μας βαραίνουν.
Γιατί δεν κάνει μια τέτοια κίνηση η κυβέρνηση; Φαίνεται ότι μιας
ανήκουστης συνθηκολόγησης (όπως εκείνης της νύχτας του δημοψηφίσματος)
έπονται άλλες πολλές.