Προφανώς δεν θα κάνουμε το ψυχογράφημα των πρωταγωνιστών… Και
προφανώς δεν πρόκειται να ζητήσουμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων τους,
επειδή ακριβώς δεν πρόκειται να προσδώσουμε μέσα από αυτά, την πρέπουσα
ταυτότητα στην πρακτική που επέλεξαν…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Οι πράξεις οφείλουν να κρίνονται μόνο πολιτικά… Οφείλουν να
κρίνονται μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο στον οποίο συντελούνται…
Προφανώς συνυπολογίζοντας και τη φυσιογνωμία των αφορμών… Και βεβαίως σε καμία
περίπτωση δεν μπορούν να αποσυνδεθούν από το πολιτικό αποτέλεσμα που παράγουν.
Το γεγονός πάντως ότι τη χθεσινή μέρα, πέρα από τις αυτονόητα αναμενόμενες και με μέτρο
εκπεφρασμένες απόψεις (θετικές ή αρνητικές εξ ίσου αποδεκτές) για τον
προπηλακισμό του Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, υπήρξε
μια πλειοδοσία απερισκεψίας από τη γνωστή γραφικούρα του διαδικτύου, αυτό
συνιστά ένα φαινόμενο νοσηρό, και...
κανένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, δεν
μπορεί να το προσεγγίζει με τη λογική των ίσων αποστάσεων ή αυθαίρετων και
απερίσκεπτων συμψηφισμών.
Εδώ δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις. Υπάρχει
ηθελημένη ή αθέλητη, αλλά σε κάθε περίπτωση συνενοχή. Όλα τα υπόλοιπα είναι
απλώς απεραντολογίες.
Ο ανόητος συλλογισμός
ορισμένων, που επιχειρούν να χρεώσουν σε όσους αντέδρασαν στη χειροδικία σε
βάρος του Μπουτάρη, δήθεν ταύτιση με τις
απόψεις του, και πολύ περισσότερο να εμφανίσουν την αντίδρασή τους ως πράξη αποδοχής των απόψεων Μπουτάρη, αν
δεν είναι προϊόν αθεράπευτης ηλιθιότητας, παραπέμπει σε φασιστικά συγκροτημένη
αντίληψη. Ας αποφασίσουν οι ίδιοι που κατατάσσουν τον εαυτό τους. Εμάς σε αυτή
τη φάση δεν μας αφορά το ψυχογράφημα κανενός.
Σε αυτή τη χώρα, αν λειτουργούσε στοιχειωδώς η ενσυναίσθηση της εθνικής ευθύνης πριν απ’
όλα στο επίπεδο των πολιτικών της ταγών και των δομημένων εξουσιών της,
άνθρωποι με το σύστημα αντιλήψεων του Μπουτάρη, ίσως δεν θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να κατέχουν δημόσιο
αξίωμα.
Άνθρωποι με το σύστημα αντιλήψεων του Μπουτάρη, είναι φύσει και θέσει επίορκοι, και ως
τέτοιοι θα έπρεπε να είχαν κριθεί, ακόμη και μετά την ανάληψη των καθηκόντων τους,
και θα έπρεπε να είχαν κριθεί
αυτοδικαίως.
Για ανθρώπους με το σύστημα αντιλήψεων του Μπουτάρη, θα
έπρεπε να υπήρχε η πολιτική πρόνοια,
έτσι ώστε να μην «επιβραβεύονται» και με κοινωνική αποδοχή ή οποία σε
τελευταία ανάλυση μεταφράζεται και σε κοινωνική συνενοχή με την ευρεία έννοια,
μέσα σε μια πολιτικά ανοχύρωτη κοινωνία.
Δεν κατάλαβα δηλαδή για ποιο λόγο μπορούν να τίθενται όρια από
το Ισπανικό πολιτικό σύστημα στον κ.
Πουίτζντεμόντ και δεν μπορούν
αντίστοιχες οριοθετήσεις να θεωρούνται αυτονόητες για κάποιους κυρίους σαν τον
κ. Μπουτάρη.
Δεν αντιλαμβάνομαι δηλαδή για ποιο λόγο, ακόμη και ένα πολιτικό προσωπικό με μια
ρευστή περί των προτύπων αντίληψη, δεν θα
έπρεπε να οριοθετεί τουλάχιστον
στοιχειώδεις κανόνες ή ακόμη και ανυπέρβλητα όρια, για συμπεριφορές κατά τις
οποίες, προσβάλλονται εθνικοί συμβολισμοί… κατασυκοφαντούνται ιστορικές
αλήθειες… ταπεινώνονται εθνικά σύμβολα, και προκαλούνται οι συνειδήσεις των
ανθρώπων.
Οι κάθε λογής
Μπουτάρηδες επομένως, δεν είναι παρά υποπροϊόντα μιας νοσηρής αντίληψης, η
οποία επιχειρείται να επιβληθεί ως κυρίαρχη, και το σημαντικότερο ως μοναδικά
αποδεκτή, στο πλαίσιο μιας κακώς νοούμενης πολιτικής ορθότητας. Αλλά αυτό είναι η μία πλευρά του
νομίσματος.
Η άλλη πλευρά του
νομίσματος, είναι πως η παράμετρος «Μπουτάρης» από τη μια, και ο συνδυασμός της με τους αυτόκλητους απονεμητές
δικαίου από την άλλη, οι οποίοι απλά
αυτενεργούν, και δεν είναι οι ίδιοι
προϊόν μιας εξεγερσιακής διαδικασίας (η οποία είναι πολιτική διεργασία), δεν συνιστούν τελικά αντιπαρατιθέμενα
μεγέθη.
Συνιστούν μεγέθη απολύτως
συνεργαζόμενα… Μεγέθη που υπηρετούν την ίδια ακριβώς σκοπιμότητα…
Αξιοποιούνται από τους ίδιους ακριβώς χορογράφους… Και φυσικά στρέφονται σε βάρος
του ίδιου επίδικου, δηλαδή της Δημοκρατίας και της Ελληνικής κοινωνίας σε
τελευταία ανάλυση.
Αυθαίρετες προσεγγίσεις
κάθε λογής, που αναζητούν «Κολοκοτρωναίους» και «Βελουχιώτηδες» στους πρωταγωνιστές
της κλωτσοπατινάδας, προκαλούν
τουλάχιστον γέλια. Οι εμπνευστές αυτής
της προσέγγισης, προφανώς και δεν αντιλαμβάνονται πως η απερίσκεπτη
συλλογιστική τους, δεν μπορεί να αποκαθηλώσει σύμβολα στα μάτια κανενός υγιώς
σκεπτόμενου πολίτη.
Οι «Κολοκοτρωναίοι»
και οι «Βελουχιώτηδες» ενέπνευσαν με τη δράση τους και τη στάση τους, εξέγερση,
ξεσηκωμό, αυτοπεποίθηση σε έναν λαό καθημαγμένο, γιατί στοχοποίησαν την
καρδιά του καθεστώτος της ξένης Κατοχής, και
δεν εκτόνωσαν την οργή τους κυνηγώντας κατά μόνας, τα υπερήλικα ραμολιμέντα.
Ερώτηση: Είναι
αυτή η προσέγγιση αθωωτική και καθαγιαστική για τα έργα και τις ημέρες του προκλητικότατου
και ασεβέστατου Μπουτάρη;;;
Απάντηση:
Είναι κουτό ακόμη και ως σκέψη το να υπάρχει μια τόσο επιπόλαια αντίληψη και
εκδοχή.
Δυστυχώς όμως αυτό -αν και αυτονόητο- δεν «κουμπώνει» τελικά
στα μυαλά των υπερφίαλων της επαναστατημένης φαφλαταδοσύνης.
Ευτυχώς όμως που τα αυτονόητα, τελικά
έγιναν κατανοητά από την συντριπτική πλειοψηφία των καλόπιστων ανθρώπων,
που μπορεί να γοητεύτηκαν τις πρώτες στιγμές που λειτούργησε το θυμικό, αλλά στο
τέλος κυριάρχησε η ωριμότητα της σκέψης.
Είναι οι άνθρωποι που τελικά κατανόησαν, πως η αληθινή μαγκιά, είναι να στοχεύεις την
καρδιά του συστήματος της κατοχής, και όχι να κυνηγάς ραμολιμέντα στους δρόμους,
προσφέροντας στο σύστημα τα απαραίτητα άλλοθι για να κατασυκοφαντήσει αγώνες
και να κλιμακώσει την καταστολή.
- Βεβαίως και δικαιούσαι να κατεξευτελίσεις τους εξευτελισμένους, αλλά δεν δικαιούσαι να κατεξευτελιστείς χειροδικώντας σε 80χρονο (γιατί αυτό είναι το πρόβλημα κύριοι... Η χειροδικία σε 80χρονο και ας τα ήθελε ο πισινός του. Αυτό είναι το πρόβλημα και ας κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε)…
- Βεβαίως και έχει ευθύνη ο 80χρονος για την αναξιότητα των επιλογών, της πρακτικής και της απαράδεκτης προκλητικότητάς του, αλλά και ο καθένας από μας έχει την υποχρέωση να παραδειγματίζει με τις αξίες του και όχι με τις κλωτσιές του σε έναν 80χρονο.
Ο εύκολος τρόπος είναι να γκρεμίσεις τον Μπουτάρη στην
άσφαλτο… Η πραγματική πρόκληση όμως, είναι να γκρεμίσεις τη θλιβερή και
προκλητική του παρακαταθήκη…
Η πρώτη επιλογή, υπηρετεί την μικρότητα του θυμικού… Η
ανταπόκριση στην πρόκληση όμως, υπηρετεί το μεγαλείο του αγώνα…
Και τι θα κάνουμε ρε φίλε -ρωτάει ο άλλος- με τους προκλητικούς και τους προσκυνημένους;;;
Η απάντηση είναι απλή…
Θα πρέπει να κάνουμε αυτό που επιβάλλεται
στο συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο. Οι περιστάσεις και η ωριμότητα του
κινήματος, είναι αυτά που θα κρίνουν αν αρκεί η πολιτική, ή αν πρέπει να
αναζητηθεί και η φυσική τους τιμωρία καθώς και ο τρόπος με τους οποίους
θα
επιβληθεί. (Προς το παρόν πάντως, δυστυχώς δεν βρήκαμε το θάρρος ούτε
καν για την πολιτική του καταδίκη αφού όλοι όσοι τον ψήφισαν, ήξεραν
πάρα πολύ καλά τι ακριβώς επιλέγουν).
Η όποια επιλογή… Η όποια απάντηση… Μόνο με όρους κινήματος
μπορεί να δοθεί. Δεν είναι δυνατόν στο όνομα του θυμικού να εκφασίζονται οι
ψυχές των ανθρώπων… Και κυρίως δεν είναι
δυνατόν στο όνομα ενός κακώς νοούμενου «πατριωτισμού», να εκτονώνεται τόσο
ανώδυνα η δικαιολογημένη οργή της κοινωνίας.
Καλή η παράσταση λοιπόν της χθεσινής μέρας… Όμως σήμερα, δεν
μετράει το κίνημα τα κέρδη που αποταμίευσε.
- Παρατηρεί έναν Μπουτάρη να τον παραλαμβάνει και πάλι το σύστημα και να επιχειρεί να τον ηρωοποιήσει…
- Παρατηρεί τους θλιβερούς του υποστηρικτές (επίσης εκφασιζόμενοι) να οργανώνουν την δική τους ανταπάντηση, και αυτό ανατροφοδοτεί φαινόμενα διχασμού…
- Παρατηρεί την Ουρανία να σπεύδει (δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα) να καπηλευτεί την κλωτσοπατινάδα, και αυτό επίσης ρίχνει νερό στο μύλο του διχασμού των ανθρώπων…
- Παρατηρούμε όλοι μας, την ατζέντα της επικαιρότητας να έχει εκφυλιστεί σε Μπουταριάδα, ενώ συντελούνται δράματα στο πολιτικό παρασκήνιο…
Παρατηρεί διχασμό… Παρατηρεί διαρρηγμένες «φιλίες»… Δεν
παρατηρεί κίνημα… Και παρατηρεί διάφορους περίεργους τύπους, να επιχειρούν να
στήσουν γύρο από αυτό το κατασκευασμένο ψευτοπρόβλημα, ένα περίεργο γαϊτανάκι
ψευτοαντιπαραθέσεων, ψευτοδιαλογισμών και δήθεν βαθυστόχαστων προσεγγίσεων
επιπέδου τιποτολογίας.
Νισάφι πια αν νομίζουμε πως κάπως έτσι γίνονται οι
ανατροπές, πως κάπως έτσι ανάβουν οι σπίθες, πως κάπως έτσι αλλάζει η ζωή των
ανθρώπων...
Νισάφι κυρίως αν νομίζουμε πως οι «Κολοκοτρωναίοι» και οι «Βελουχιώτηδες»
θα μπορούσαν να εμπνεύσουν εξεγέρσεις, επενδύοντας στην μικρότητα των εμμονών ως πυροτέχνημα της στιγμής... και
όχι στην μεγαλοσύνη των αληθινών οραμάτων με τρόπο που γράφουν πραγματική ιστορία.