[Στο
σημερινό άρθρο του ο καθηγητής, βετεράνος
της αμερικανικής πολιτικής και πολύ
καλός γνώστης της Ρωσίας, φαίνεται σαν
να απευθύνεται προσωπικά στον Βλαντίμιρ
Πούτιν, για να του επισημάνει την αρνητική
και ριψοκίνδυνη πλευρά της κατευναστικής
και ισορροπηστικής στρατηγικής του. Η
στρατηγική αυτή εμφανώς αποβλέπει στην
μη ανατίναξη των γεφυρών επικοινωνίας,
στην διάσωση της Συρίας και των εκεί
ρωσικών βάσεων στην Μεσόγειο αλλά χωρίς
την εμπλοκή στα θανάσιμα μίση των
εμπλεκόμενων εθνών και θρησκευμάτων
της περιοχής και με την εξασφάλιση θέσης
εγκύκλιου σεβασμού και καταφυγής σε
διαιτησία. Ο Ρόμπερτς υπαινίσσεται την
ματαιότητα τέτοιων ελπίδων όταν πρόκειται
για την σύγκρουση του Ιράν με
Νετανιάχου-Τραμπ και αμερικανικό Λόμπυ
ή την ρεαλιστική αναθεώρηση της στάσης
της Ε.Ε. απέναντι στη Ρωσία. Και στην
δεύτερη περίπτωση, με την χθεσινή απαρχή
διάλυσης του ευρωπαϊκού «μετώπου
αντι-Τραμπ», τα πράγματα δικαιώνουν τον
Ρόμπερτς]
Παρουσίαση:
Μιχαήλ Στυλιανού
Έχω
εξηγήσει την χριστιανική πρακτική του
Ρώσου Προέδρου Πούτιν να
στρέφει και την άλλη παρειά στις Δυτικές
προκλήσεις, ως στρατηγική για να περάσει
στην Ευρώπη το μήνυμα ότι η Ρωσία είναι
λογική αλλά η Ουάσιγκτον δεν είναι
και ότι η Ρωσία δεν αποτελεί απειλή για
τα ευρωπαϊκά συμφέροντα και την κυριαρχία,
ενώ η Ουάσιγκτον είναι απειλή. Με το να
ικανοποιεί υο Ισραήλ και να αποσύρεται
από την πολυεθνική πυρηνική συμφωνία
με το Ιράν, ο
Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ
μπορεί να πρόσφερε την νίκη στην
στρατηγική του Πούτιν.
Τα
τρία κύρια υποτελή στην Ουάσιγκτον
ευρωπαϊκά κράτη, Βρετανία, Γαλλία και
Γερμανία πρόβαλαν αντιρρήσεις στην
μονόπλευρη ενέργεια του Τραμπ.
Ο Τραμπ πιστεύει ότι η πολυεθνική
συμφωνία εξαρτάται αποκλειστικά από
την Ουάσιγκτον. Ότι εάν η Ουάσιγκτον
αποχωρήσει από την συμφωνία, αυτό θα
είναι και το τέλος της συμφωνίας. Είναι
αδιάφορο τι θέλουν οι άλλοι συμβαλλόμενοι.
Κατά συνέπεια, ο Τραμπ είναι
αποφασισμένος να επιβάλει ξανά τις
προηγούμενες κυρώσεις στους συναλλασσόμενους
με το Ιράν και να επιβάλει πρόσθετες
νέες κυρώσεις. Εάν Βρετανία, Γαλλία και
Γερμανία συνεχίσουν να εφαρμόζουν τα
επιχειρηματικά συμβόλαια που έχουν
συνάψει με το Ιράν, Η Ουάσιγκτον θα
τιμωρήσει τα υποτελή της κράτη και θα
απαγορεύσει την λειτουργία βρετανικών,
γαλλικών και γερμανικών εταιρειών στις
ΗΠΑ.
Σαφώς η
Ουάσιγκτον πιστεύει ότι τα κέρδη της
Ευρώπης στις ΗΠΑ είναι περισσότερα των
κερδών που θα μπορούσε να βγάλει στο
Ιράν και ότι τα υποτελή κράτη θα
συμμορφωθούν, όπως το έκαναν στο παρελθόν.
Και
αυτό μπορεί πράγματι να κάνουν.
Αλλά αυτή την φορά υπάρχει μια αντίδραση.
Κατά πόσο θα προχωρήσει αυτή πέρα από
τα παχιά λόγια σε μιαν ρήξη με την
Ουάσιγκτον μένει να ιδωθεί. Ο
νεοσυντηρητικός, φίλο-ισραηλινός
σύμβουλος ασφαλείας του Τραμπ, Τζων
Μπόλτον, διέταξε τις ευρωπαϊκές εταιρείες
να ακυρώσουν τα επιχειρηματικά τους
συμβόλαια με το Ιράν. Ο πρεσβευτής του
Τραμπ στην Γερμανία Ρίτσαρντ Γκρένελ
διέταξε τις γερμανικές εταιρείες στο
Ιράν να τερματίσουν αμέσως την λειτουργία
τους.
Η
τρομοκράτηση της Ευρώπης και η αμερικανική
βάναυση περιφρόνηση των ευρωπαϊκών
συμφερόντων και της ευρωπαϊκής κυριαρχίας
κατέστησε την μακρά υποτέλεια της
Ευρώπης ξαφνικά πολύ πιο έκδηλη και πιο
στενάχωρη.
Η
΄Ανγκελα Μέρκελ, πιστή προηγουμένως
σκυλίτσα της Ουάσιγκτον, δήλωσε ότι η
Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να έχει εμπιστοσύνη
στην Ουάσιγκτον και θα πρέπει να πάρει
την τύχη της στα δικά της χέρια.
Ο
Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ είπε ότι η ηγεσία
της Ουάσιγκτον απέτυχε και ότι
είναι καιρός να αναλάβει η Ευρώπη τον
ηγετικό ρόλο και «να αντικαταστήσει
τις Ηνωμένες Πολιτείες.» Διάφοροι
υπουργοί των κυβερνήσεων Γαλλίας,
Βρετανίας και Γερμανίας εξέφρασαν τα
ίδια αισθήματα.
Το
κύριο θέμα και εικονογράφηση εξωφύλλου
στο γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ ήταν
το «Αντίο Ευρώπη» με τον Τραμπ να
δείχνει στην Ευρώπη το μεσαίο δάχτυλο.
Το Σπίγκελ παρήγγελλε πως «Είναι
Καιρός η Ευρώπη να κατέβει στην Αντίσταση».
Μολονότι
οι Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν καλοπληρωθεί
για την υποτέλειά τους, μπορεί τώρα να
βρίσκουν υπερτιμημένον και στενό τον
κορσέ.
Ενώ
σέβομαι την αρετή της άρνησης του Πούτιν
να απαντήσει στην πρόκληση με πρόκληση,
είχα εκφράσει την ανησυχία ότι η εύκολη
αποδοχή των προκλήσεων θα ενεθάρρυνε
περισσότερες προκλήσεις που θα αύξαιναν
σε ένταση, μέχρις ότου πόλεμος ή ρωσική
συνθηκολόγηση να απέμεναν ως μόνες
επιλογές.
Ενώ
εάν η ρωσική κυβέρνηση υιοθετούσε μια
πιο επιθετική στάση απέναντι στις
προκλήσεις θα έκανε αντιληπτόν τον
κίνδυνο και το κόστος αυτών των προκλήσεων
στους Ευρωπαίους, των οποίων η υποταγή
στην Ουάσιγκτον καθιστά δυνατές αυτές
τις προκλήσεις.
Τώρα
φαίνεται πως ο ίδιος ο Τραμπ έδωσε αυτό
το μάθημα στους Ευρωπαίους. Η
Ρωσία ξόδεψε αρκετά χρόνια βοηθώντας
τον στρατό της Συρίας να απαλλάξει την
χώρα από τους τρομοκράτες που η Ουάσιγκτον
έστειλε για να ανατρέψουν την κυβέρνηση
της χώρας. Ωστόσο, παρά την ρωσο-συριακή
συμμαχία, το Ισραήλ συνεχίζει τις
παράνομες στρατιωτικές επιθέσεις στην
Συρία. Αυτές οι επιθέσεις θα μπορούσαν
να είχαν τερματιστεί, εάν η Ρωσία εφοδίαζε
την Συρία με το αντιαεροπορικό σύστημα
S-300.
To
Ισραήλ και η ΗΠΑ δεν θέλουν να πουλήσει
η Ρωσία το αντιαεροπορικό σύστημα
S-300
στην Συρία, επειδή το Ισραήλ θέλει να
επιτίθεται στη Συρία και οι ΗΠΑ θέλουν
την Συρία να εξακολουθήσει να υφίσταται
επιθέσεις. Αλλιώς η Ουάσιγκτον θα
σταματούσε το Ισραήλ.
Πριν
αρκετά χρόνια, προτού η Ουάσιγκτον
στείλει τον πληρεξούσιο ισλαμιστικό
στρατό της να επιτεθεί στην Συρία, η
Ρωσία συμφώνησε να πουλήσει στην Συρία
ένα προηγμένο αντιαεροπορικό σύστημα,
αλλά ενέδωσε στην Ουάσιγκτον και το
Ισραήλ και δεν παρέδωσε το σύστημα. Τώρα
ξανά, μετά την επίσκεψη του Νετανιάχου
στην Ρωσία, ακούμε από τον συνεργάτη
του Πούτιν Βλαντίμιρ Κόζιμ ότι η Ρωσία
εξακολουθεί να μη παραδίδει σύγχρονα
αντιαεροπορικά συστήματα στην Συρία.
Ίσως
ο Πούτιν πιστεύει ότι πρέπει να μην
δώσει στην Ουάσιγκτον ένα επιχείρημα
που θα της χρησίμευε για να ξαναφέρει
την Ευρώπη πίσω στην γραμμή της επιθετικής
πολιτικής της.
Ωστόσο, γι’ αυτούς που δεν βλέπουν τα
πράγματα έτσι, αυτό κάνει την Ρωσία να
φαίνεται αδύνατη και απρόθυμη να
υπερασπιστεί έναν σύμμαχο.
Εάν ο
Πούτιν πιστεύει πως μπορεί να έχει
οποιαδήποτε επιρροή στον Νετανιάχου
για την προαγωγή της ειρήνης με την
Συρία και το Ιράν, η ρωσική κυβέρνηση
θα πρέπει να μη έχει κατανοήσει τις
επιδιώξεις του Ισραήλ ή της Ουάσιγκτον
στον 17ετή πόλεμο στην Μέση Ανατολή.
Ελπίζω
η στρατηγική του Πούτιν να αποδώσει. Αν δεν συμβεί αυτό, θα πρέπει να αλλάξει
στάση απέναντι στις προκλήσεις, αλλιώς
θα οδηγήσει σε πόλεμο.