Είναι περιττό να τρεφόμαστε με μύθους. Η πολιτική γυμνώνεται αδιάντροπα και προκλητικά καθημερινά μπροστά μας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Κι ας παραδεχθούμε ότι αυτή η "γυμνότης" της πολιτικής, που δεν είναι πλέον απροσδόκητα διασκεδαστική, αφού ανατέμνει το μέλλον του τόπου τούτου ακόμη και στην εθνική μας αξιοπρέπεια, δοκιμάζει την ανοχή μας στη χυδαιότητα και την αντιαισθητική εικόνα της πολιτικής γυμνότητας. Μας καθιστά ως κοινωνία πολιτών υποκείμενο στην εργαστηριακή έρευνα της ψυχοπαθολογίας.
Η μόνη ελπίδα να επιζήσουμε ως ελεύθερη κοινωνία, χωρίς να διαγκωνιζόμαστε γύρω από την αταραξία των στωικών ή την αισιοδοξία των αφελών, γύρω από την έκσταση των περιστρεφόμενων δερβίσιδων, ούτε να καταφεύγουμε στη φτηνή νιρβάνα της τηλεοπτικής παραπληροφόρησης, αναζητώντας δανεικές σκέψεις, είναι να αφυπνιστούμε.
Αυτό είναι το επείγον χρέος μας ως κοινωνία.. Για να καταστείλουμε οριστικά την οργανική μας παρανοική σύσταση, τον ωχαδερφιστικό μας οίστρο. Πρέπει να αντιδράσουμε στους "ακκισμούς" της πολιτικής γυμνότητας και στα συμπτώματα των έξαλλων αφομοιώσεων και της στρατευμένη προσδοκίας.
Μια ολόκληρη κοινωνία δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι υποχείριο όλων εκείνων που λειτουργούν ως μεταπράτες των ελπίδων τούτου του λαού.
Αν συνεχίσουμε ως παθητικοί θεατές της πολιτικής που γυμνώνεται, ως "ηδονοβλεψίες", θυμίζοντας με την παθητικά ηδονιστική μας αντίληψη περί πολιτικής ότι διατρέχουμε μονίμως την εποχή του...οργασμού των αιγοπροβάτων και αν συνεχίσουμε ορισμένους θρασύτατους πολιτικούς ως επιδειξίες και εφαψίες της κοινωνίας, οι οποίοι θεωρούν ότι απαυθύνονται σε πολίτες-αυνάνες, η απειλή για τούτη την πατρίδα θα παίρνει διαστάσεις όλο και πιο εφιαλτικές.
Κι ας είναι ακόμη λιγότερο αισθητή, λιγότερο θεαματική. Ομως καθαυτό ύπουλη και σταθερά προιούσα.
Γιατί δεν γίναμε απλώς "ηδονοβλεψίες" της πολιτικής γυμνότητας, γίναμε όντα μυθοπλαστικά, αντικρίζοντας την πραγματικότητα χωρίς κάποια προοπτική, παρρησία και ευθύτητα, έξω από επιφανειακότητες και προοκαταλήψεις. Κι αυτή η στάση μας αναδίνει ένα ήχο ταραχής υπολανθάνουσας.
Η μόνη ελπίδα να επιζήσουμε ως ελεύθερη κοινωνία, χωρίς να διαγκωνιζόμαστε γύρω από την αταραξία των στωικών ή την αισιοδοξία των αφελών, γύρω από την έκσταση των περιστρεφόμενων δερβίσιδων, ούτε να καταφεύγουμε στη φτηνή νιρβάνα της τηλεοπτικής παραπληροφόρησης, αναζητώντας δανεικές σκέψεις, είναι να αφυπνιστούμε.
Αυτό είναι το επείγον χρέος μας ως κοινωνία.. Για να καταστείλουμε οριστικά την οργανική μας παρανοική σύσταση, τον ωχαδερφιστικό μας οίστρο. Πρέπει να αντιδράσουμε στους "ακκισμούς" της πολιτικής γυμνότητας και στα συμπτώματα των έξαλλων αφομοιώσεων και της στρατευμένη προσδοκίας.
Μια ολόκληρη κοινωνία δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι υποχείριο όλων εκείνων που λειτουργούν ως μεταπράτες των ελπίδων τούτου του λαού.
Αν συνεχίσουμε ως παθητικοί θεατές της πολιτικής που γυμνώνεται, ως "ηδονοβλεψίες", θυμίζοντας με την παθητικά ηδονιστική μας αντίληψη περί πολιτικής ότι διατρέχουμε μονίμως την εποχή του...οργασμού των αιγοπροβάτων και αν συνεχίσουμε ορισμένους θρασύτατους πολιτικούς ως επιδειξίες και εφαψίες της κοινωνίας, οι οποίοι θεωρούν ότι απαυθύνονται σε πολίτες-αυνάνες, η απειλή για τούτη την πατρίδα θα παίρνει διαστάσεις όλο και πιο εφιαλτικές.
Κι ας είναι ακόμη λιγότερο αισθητή, λιγότερο θεαματική. Ομως καθαυτό ύπουλη και σταθερά προιούσα.
Γιατί δεν γίναμε απλώς "ηδονοβλεψίες" της πολιτικής γυμνότητας, γίναμε όντα μυθοπλαστικά, αντικρίζοντας την πραγματικότητα χωρίς κάποια προοπτική, παρρησία και ευθύτητα, έξω από επιφανειακότητες και προοκαταλήψεις. Κι αυτή η στάση μας αναδίνει ένα ήχο ταραχής υπολανθάνουσας.