Τι διαπιστώνουμε συνήθως, όσοι το διαπιστώνουμε; Την πολιτική να μετατρέπεται σε μια σωρεία λέξεων και σε μια ερημιά αξιοπιστίας. Και τα πολιτικά πρόσωπα να χάνουν το βάρος τους ως αυτόνομες προσωπικότητες, να γίνονται αθύρματα των παθών τους, να γίνονται λιπόσαρκα στην καρδιά και παχύδερμα στα αισθήματα τους.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και να στροβιλίζονται στο τέντωμα της ύπαρξής τους, για να την ξεκάνουν από κάθε μέτρο, από κάθε ενοχή και κοσμιότητα. Και είναι τα ίδια πρόσωπα, που αφού αναρριχηθούν σε θώκους εξουσίας, αφομοιώνονται μέσα στα γεγονότα που πλαταίνουν και δημιουργούν καταστάσεις-πλαίσια που μας κρατούν το πέρασμα στην καθολική στάση ζωής μέσα στις βιωμένες πραγματικότητες.
Τι παρατηρούμε μονίμως; Την αισθητική του μηδενισμού στην πολιτική. Την πολιτική με "φτιασίδια" και "καμώματα", μόνιμα απογυμνωμένη από το ήθος. Πληθωρική στο ψέμα και στην υποκρισία. Με τον αντιαισθητικό ρεαλισμό της να βρίσκει "καταφύγιο" με τρόπο ξεδιάντροπο στη μηδενιστική λογική.
Ο θρυμματισμένος κόσμος της πολιτικής ευαισθησίας προβάλλεται στην κατάντια της κοινωνίας, κατάντια όχι μόνο οικονομική. Και υπάρχουν περιπτώσεις που το ποσόν της πολιτικής αδιαφορίας ξεπερνάει την αναλογία του όγκου της ισοπέδωσης θεσμών και ιδεών.
Τότε η ανισότητα προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις στην κοινωνική συνείδηση και μας συντρίβει ανεπανόρθωτα. Το μόνο αντίδοτο που κρατάμε και σ' αυτή τη συντριβή είναι πάλι η ισόποση αδιαφορία μας για μας πια προσωπικά. Από τον ανέλεο κόσμο, περνάμε στον ανέλεο εαυτό μας!