Το Game of Love δεν το έχω παρακολουθήσει, ούτε σκοπεύω. Χθες όμως το βράδυ σε ώρα που μικρά παιδιά μπορεί να βλέπουν τηλεόραση, κατά το προσφιλές άθλημα των δακτύλων που λέγεται ζάπινγκ έπεσα πάνω στην εικόνα της φωτογραφίας.
Του Στρατή Μαζίδη
Πετύχαινα διάφορα σχόλια στο διαδίκτυο αλλά δεν έδινα σημασία. Μπήκα λοιπόν στο site του σταθμού, βρήκα το επεισόδιο και επί τροχάδην πέτυχα μερικές σκηνές. Κοριτσάκια που χοροπηδάνε με τα μάγουλα έξω, μασάζ με ρευστή ζεστή σοκολάτα, κοπέλες που σκύβουν όσο δεν πάει άλλο μέσα στην πισίνα ενώ βρίσκεται κάποιος άλλος πίσω τους, αισθησιακοί χοροί γύρω από έναν στύλο και ίσως πολύ περισσότερα που πιθανότατα δεν είδα.
Δεν ξέρω αν όλο αυτό το πράγμα μπορείς να το περιγράψεις ως πορνό. Κατά μια έννοια ίσως το τελευταίο να είναι και πιο ήπιο. Από το Tutti Frutti του RTL το 1990 πού στήνονταν όλοι να δουν αργά τη νύχτα όταν τότε η ΕΡΤ μετέδιδε δορυφορικά κανάλια, φτάσαμε στα τριψίματα, τα πασαλείμματα, τους φουσκωμένους, τις έτοιμες να εκραγούν μέσα στα ρούχα τους, τις περίεργες κινήσεις του σώματος λες και υποφέρουν από κάποιο ορθοπεδικό πρόβλημα.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι το Game of Love (που μάλλον κανένα Love δεν υπάρχει) ούτε ο σταθμός που το εισήγαγε. Το πρόβλημα είναι πως ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία υπάρχουν άνθρωποι που εκδήλωσαν ενδιαφέρον να κάνουν ότι κάνουν μπροστά σε κάμερες και σε ένα Α τηλεοπτικό κοινό. Άνθρωποι που είτε ελεύθεροι, είτε δεσμευμένοι, δέχονται να μετάσχουν σε έναν αχταρμά για λίγη δημοσιότητα.
Πώς μου το είχε ένας φίλος πριν πολλά χρόνια; «Ένα μεγάλο κρεβάτι είμαστε όλοι μας!». Αυτά τα κοινωνικά πειράματα πρέπει να μας προβληματίσουν τόσο ως προς το τι είμαστε όσο και το πως προδιαγράφεται το ζοφερό μας μέλλον.