Τελευταία επεκράτησε το δόγμα, όπως στο χώρο της Τέχνης, η "Τέχνη για την Τέχνη" και της Επιστήμης η "Επιστήμη για την Επιστήμη" και στο χώρο της Φιλοσοφίας, η "Φιλοσοφία για την Φιλοσοφία". Στην πραγματικότητα, βέβαια, από το "φιλοσοφία για τη φιλοσοφία" γεννήθηκε και το η "τέχνη για την τέχνη" και η "επιστήμη για την επιστήμη.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Επακόλουθον; Η πραγματοκεντρική, και όχι όπως πρέπει, η ανθρωποκεντρική φορά της Φιλοσοφίας και κατά συνέπεια της Τέχνης και της Επιστήμης, με κατάληξη την Ηθική.
Ετσι βρεθήκαμε στον 21ο αιώνα, που, ως γνωστόν, φαίνεται να γίνεται πολύ λόγος περί μιας "ανήθικης" ηθικής, αντιεπιστημονικής επιστήμης,άτεχνης τέχνης, με πρωτοπόρο την αφιλόσοφη φιλοσοφία. Αυτή είναι η γνωστή ως "φιλοσοφία των καθηγητών", η οποία χαρακτηρίζεται ως μάθηση "άνευ ψυχικής συμμετοχής".
Είναι η φιλοσοφία που οδήγησε στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, στις συνεχείς συγκρούσεις και με καλπασμό οδηγεί στον αφανισμό, με την ασυγκράτητη δύναμη της Τεχνικής και της Επιστήμης, τους κεραυνούς αυτούς του Διός, που κρατά στη "χούφτα" του ο σημερινός άνθρωπος. Και οι οποίοι κεραυνοί είναι δυνατόν να του "ξεφύγουν" και να...αυτοκεραυνωθεί.
Είναι η φιλοσοφία του "υπερανθρώπου", αλλά δεν είναι του ανθρώπου. Αυτή έφερε πλούτο, αλλά έδιωξε την Αθηνά! Εδωσε πολλά: χρήματα, μετοχές, αυτοκίνητα, κότερα, χρυσάφι, αλλά αφήρεσε την παιδεία, την ανθρωπιά. Κατέκτησε τον βυθό και το διάστημα, αλλά αποξένωσε τον άνθρωπο από τον εαυτό του, δηλαδή από τον συνάνθρωπό του και κατά συνέπεια από τη συμπαντική δύναμη, από το θεό του καθενός. Τον έκανε απάνθρωπο.
Οι θεωρητικοί παραπαίουν αιχμαλωτισμένοι στο δίχτυ του υλισμού. Οι πολιτικοί προσβεβλημένοι από το μικρόβιο της εξουσίας και της απληστίας,΄έγιναν μακιαβελιστικότεροι του Μακιαβέλλι. Οι επιστήμονες, έχοντες συγκεντρωμένο όλο το ενδιαφέρον τους στην προσπάθεια να γνωρίζουν και την "οπίσθια" πλευρά της σελήνης, λησμόνησαν όχι απλώς τον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά έγιναν και επίορκοι από τη στιγμή που "δουλεύουν" εναντίον του ανθρώπου.
Οι ψυχολόγοι απεργάζονται μια "ψυχολογία χωρίς ψυχή", με αποτέλεσμα να ανοίγεται ο δρόμος προς τη φυλακή και το φρενοκομείο. Οι γονείς και οι δάσκαλοι, ακόμη και οι κληρικοί όλων των δογμάτων , χάνουν από τα μάτια τους καρδιάς τους την νεολαία.
Ολοι τους χάνουν κάτω από το "νέφος" της φιλοσοφίας χωρίς φιλοσοφία, δηλαδή ζωής, το φως της πίστης, με οδυνηρή συνέπεια να λησμονούν ότι "Οσον λιγότερη ζωή, τόσον περισσότερη ύλη". Ενώ "Οσον περισσότερη ζωή, τόσον περισσότερο πνεύμα". Χρειάζεται λοιπόν η α-φιλόσοφη εποχή μας την Φιλοσοφία, που θα την εκφράζει...