Είναι βέβαιο ότι υπάρχει ένας ρυθμός στα ιστορικά πράγματα. Υπάρχει ένα παλιρροιακό ρεύμα, που κάποτε ως πλημμυρίδα εντείνει την ιστορική συγκυρία κι άλλοτε ως αμπώτιδα κάνει την ιστορική πράξη, για να αποσυρθεί και το τοπίο να ερημωθεί.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Τα "πολιτικά μυαλά" σε τούτο τον τόπο ουδέποτε φιλοδόξησαν να ανακαλύψουν τους νόμους αυτής της ιστορικής παλίρροιας. Αρκέστηκαν στο πρόσκαιρο, στο επιτακτικό συμφέρον τους, προσωπικό ή κομματικό, για να καταλήξουμε στην ερήμωση της κοινωνίας και στον εθνικό μας εξευτελισμό.
Αν η πείρα ήταν εμπειρία, ικανότητα, ως αποτέλεσμα γνώσης και μάθησης, μελέτης και αναπροσαρμογής, τότε ο δυστυχής ελληνικός λαός, θα ήταν και ο ικανότερος. Το μόνο που κατάφερε όμως είναι να μακραιωνίζει τη δυστυχία του και την ανελευθερία του, παγιδευμένος σχεδόν μόνιμα στην πολιτική βλακεία. Οι Ελληνες έχουμε, όσο ελάχιστοι λαοί, τις περισσότερες δυστυχισμένες και ευτυχισμένες περιόδους ζωής. Κάποτε ωστόσο μας έμεινε η πείρα, χωρίς να γίνει εμπειρία.
Αρνούμαστε να μάθουμε πολιτική και ζωή, παρά την τόση πείρα μας. Καταντήσαμε να μην έχουμε πολιτική εμπειρία, παρά την ιστορική μας πείρα. Καταντήσαμε να έχουμε πολιτικούς με...ακατοίκητο εγκέφαλο. Γι' αυτό δεχόμαστε και καταδεχόμαστε τις χειρότερες μεθοδεύσεις για τη ζωή μας. Και ακόμα στεκόμαστε σε άνευ σημασίας λεπτομέρειες, την ίδια που τεκταίνονται τα χείριστα.
Και τα χείριστα διογκώνονται. Και γίνονται αποδεκτές αναγκαιότητες. Τα 'εξαγιάζει" το πέρασμα του χρόνου. Περνούν αμετάκλητα κάποια χρονική στιγμή στο αμάρτημα, όταν εμμένουν να μένουν, μετά τα πρώτα σημάδια του ξεπέρασματος τους. Και ό,τι εμμένει να μένει, όταν φαίνεται πως ξεπερνιέται, γίνεται αναγκαία σάπιο και καταναγκαστικό, για να επιβιώσει ως βαλσαμωμένο λείψανο και πολιτικό σκιάχτρο!..
Τα πουλιά φοβούνται τα σκιάχτρα και υποτάσσονται στην ανελευθερία και την πείνα τους. Και όταν τα συνηθίσουν, δεν διανοούνται να τα προσπεράσουν. Κάπως έτσι στοιχειοθετήθηκε μέσα στην τελευταία περίοδο η καθήλωση του ελληνικού καού. Και κάπως έτσι, στους διαδαλώδεις θαλάμους και διαδρόμους της λήθης, κινδυνεύουν να περιπλανηθούν οι Ελληνες, εξαιτίας των πολιτικών μυαλών, των στερουμένων όχι απλώς πολιτικής εμπειρίας και ιστορικής μνήμης, αλλά όπως φωλιάζει και η βλακεία!
Πολιτικοί ανίκανοι και άβουλοι, εν πολλοίς χωρίς κοινωνική ευαισθησία και κυρίως χωρίς καμία αισθητική. Ανιστόρητοι και απαίδευτοι. Ανίκανοι να διακρίνουν τις αποχρώσεις της κοινωνικής ζωής. Και δεν έχουν κοινωνική συνείδηση. Μήπως έχουν εθνική συνείδηση; Εχουν ωστόσο κομματική. Και έχουν κι άλλες: Την εξαρτημένη, την ωχαδερφική, την αγνοούσα και τη λεκανική. Η τελευταία μην πάει ο νους σας στο πρόστυχο. Σχετίζεται με το Πιλάτο που έπλυνε τα χέρια του στη λεκάνη "αθώος από το αίμα του δικαίου", που καταδίκαζε σε θάνατο.
Ετσι και οι πολιτικοί μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, με τη "λεκανική" τους συνείδηση ποιούνε την νήσσαν, ενώ παριστάνουν τους ανίδεους όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής...