Όσοι δούλεψαν και ασώτεψαν πολύτιμες δυνάμεις για να δαμάσουν τον ανυπότακτο και στείρο ατομικισμό τους, όταν μάλιστα είχε ολότελα αποξενωθεί από το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης, για να τον προσελκύσουν προς τα ενδιαφέροντα της ολότητας, κι όσοι στάθηκαν αυστηροί τιμητές της αδιάφορης πορείας του ατόμου ανάμεσα από τα κοινωνικά γκρεμίσματα, προσπαθώντας να εμπνεύσουν τη συνείδηση της οικοδομητικής συνεργασίας με το πλήθος, στέκουν σήμερα αποκαρδιωμένοι θεατές μπροστά στην άθλια τύχη του ιδεώδους τους σε τούτο τον τόπο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Βλέπουν τον ατομικισμό να διατρέχει τον κοινωνικό ιστό, την αδιαφορία συγκεκριμένων πνευματικών και οικονομικών παραγόντων, και φυσικά του συνόλου σχεδόν των πολιτικών, οι οποίοι με επίδεσμο στα μάτια πορεύονται ανάμεσα από τα κοινωνικά και εθνικά χαλάσματα.
Οδοιπόροι να περιτρέχουν με τα μάτια δεμένα τον επαναλαμβανόμενο κύκλο μιας αδιέξοδης πορείας, με τις πράξεις τους να μην παντρεύονται με τις αγωνίες ή τις ελπίδες του πλήθους. Η εισφορά της ατομικής δύναμης θα ήταν η συνειδητή κατάφαση της ψυχής και η έλλογη συναίνεση στο ομαδικό κίνητρο.
Το ατομικό ενδιαφέρον θα ήταν ο εκούσιος ακρωτηριασμός των περιττών εκείνων αντιθέσεων, που είναι αντιθέσεις γιατί η κοινωνική ύλη, άπλαστη ακόμη, δεν έχει φτάσει στην τελείωση που εξασφαλίζει η προσεκτική και φωτισμένη αγωγή του πλήθους.
Ο ατομικισμός σε τούτο τον τόπο είναι έλλειψη κοινωνικής ευθύνης, είναι αδράνεια σκέψης και είναι φόβος και δειλία μπροστά στις δυνάμεις που μπορεί να εξαπολύσει η υγιεινή αντίδραση των ελευθέρων συνειδήσεων.
Οταν δεν κλείνουμε στην ατομική μας συνείδηση και τη συνείδηση του πλήθους είμαστε στοιχεία νεκρά, χρήσιμα μόνο για τις ανάγκες του υπογάστριου.