Και η διαπίστωση είναι πρόδηλη. Ο καθένας μας μολονότι κυμαίνεται ανάμεσα στις έννοιες της κοινής (κοινωνικής) και της ατομικής ευθύνης, δεν μπορεί να αποκλείσει τη μια ή την άλλη.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Αν το κάνουμε, αν αποξενώσουμε την ατομική από την κοινωνική ευθύνη μας, αδιαφορώντας μάλιστα για όσα συμβαίνουν στον περιβάλλοντα χώρο μας, έχοντας προφανώς εξασφαλίσει τις συνθήκες της προσωπικής στερεότητας και της επάρκειας, δεν θα αργήσουμε να "ανταμώσουμε" με το συναίσθημα της αστάθειας και να γίνουμε, αργά ή γρήγορα, μέρος του δράματος μιας κοινωνίας σε κρίση βαθιά και απόγνωση που προσλαμβάνει διαστάσεις επιδημικές.
Μέσα σε τούτους τους καιρούς της θολής αναταραχής, αναπόδραστη προβάλλει η ανάγκη να προσδιορίσουμε την πορεία μας. Να διαμορφώσουμε εκείνη την πολιτική που μπορεί να "μεταφέρει" τις προωθητικές ιδέες στην καθημερινή πραγμάτωση. Να κάνουμε τη μεγάλη και κρίσιμη επιλογή: 'Η θα συνεχίζουμε να ανεχόμαστε τα κατακάθια, που με τη δική μας απάθεια και ανοχή, ξεκόλλησαν από το βούρκο της βοθροειδούς περιοχής της πολιτικής ή θα προχωρήσουμε στην κάθαρση.
Όσο ανεχόμαστε τα "κατακάθια" του πολιτικού βούρκου να γίνονται τιμητές της αρετής, τόσο οι ύποπτες συνειδήσεις θα δοκιμάζουν την αντοχή μας στη βρωμιά και στη δυσωδία.
Αν παραμείνουμε ως άτομα περιζωσμένα και σιδερόφραχτα από την ατομικότητα μας, αφήνοντας τις πλευρές της κοινωνικής πραγματικότητας στη σκιά, η ερημιά της κοινωνίας θα γεμίσει από τη φωνή της απελπισίας.
Και μπορεί αρχικά να την ακούμε ως υπόκωφο θόρυβο, αλλά δεν πρόκειται να αποφύγουμε στο τέλος το λαχάνιασμα της εναγώνιας αμφιβολίας για το αν θα βυθιστούμε κι εμείς στο βούρκο.