 |
| image4you - pixabay |
Ενώ οι αφίξεις ξένων τουριστών σπάνε κάθε χρόνο το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, η πορεία των εσόδων ακολουθεί την αντίστροφη πορεία, καθώς η μέση κατά κεφαλήν ετήσια δαπάνη ανά τουρίστα υπολείπεται όλο και περισσότερο εκείνης των προηγούμενων ετών.
Δημήτρης Γιαννόπουλος
Αλλά ενώ η διάγνωση της αρρώστειας είναι σωστή, η ενοχοποίηση του μονοψωνικού tour operator TUI ως αποδιοπομπαίου τράγου είναι λάθος.
H στοχοποίηση της TUI για φαλκίδεψη του ανταγωνισμού και τη συμπίεση του κόστους των κρατήσεων πολύ κάτω του λειτουργικού κόστους των ελληνικών τουριστικών επιχειρήσεων, είναι μέθοδος που υπεραπλουστεύει αντί να ερμηνεύει την πραγματικότητα.
Αποτέλεσμα είναι να μην διευκρινίζεται ποιά «θεραπεία» θα μπορούσε να ανακόψει την πτώση παραγωγικότητας σε στιγμές «απογίωσης» της ζήτησης στον κλάδο της ελληνικής οικονομίας με το ισχυρότερο συγκριτικό πλεονέκτημα διεθνώς.
Φταίει λοιπόν η TUI ή ο τρόπος με τον οποίον χιλιάδες τουριστικές επιχειρήσεις στην μνημονιακή Ελλάδα του «σκληρού ευρώ», των κόκκινων δανείων και της εξωφρενικής φόρο-λεηλασίας, πασχίζουν να διασωθούν στα offshore καταφύγια που τους προσφέρει απλόχερα η ΤUI, με την «εναρμονισμένη πρακτική» των υπερτιμολογήσεων-υποκοστολογήσεων (transfer pricing).
Αλλά αυτό είναι ο κανόνας σε όλους τους διεθνοποιημένους τομείς της παγκόσμιας οικονομίας, όπως ο Τουρισμός, η Ναυτιλία, οι χρηματοοικονομικές και διατραπεζικές συναλλαγές ή το εξωτερικό εμπόριο.
Για ποιό λόγο δηλαδή, θα πρέπει να ενταθεί η αστυνόμευση του «ελεύθερου ανταγωνισμού» και ή λεγόμενη «πάταξη της φοροδιαφυγής» για να φουσκώνουν συνεχώς τα πρωτογενή πλεονάσματα της Τροϊκανής ΑΑΔΕ και των Γερμανικών τραπεζών, αφού ούτε δεκάρα από αυτά δεν επιστρέφει στο δημόσιο κορβανάς ή στο διαθέσιμο εισόδημα των φτωχοποιημένων Ελλήνων;
Όσο για την δυνατότητα των ξενοδόχων μας να καλύπτουν τη συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση με τις αναγκαίες επενδύσεις, πάλι μέσω της TUI προσφέρεται η επιθυμητή λύση, αφού οι επενδύσεις δεν προέρχονται από τα ανύπαρκτα «κέρδη» τους αλλά από ...«άδηλους πόρους» των τριγωνικών συναλλαγών τους με την TUI.
Θα ήταν βέβαια ευχής έργον ένα κυρίαρχο ελληνικό κράτος να παρείχε στούς δαιμόνιους επιχειρηματίες του τα κίνητρα και το ελεγκτικό πλαίσιο υγειούς ανταγωνισμού, προστασίας περιβάλλοντος κλπ. που θα ενθάρρυναν την βέλτιστη ντόπια συσσώρευση κεφαλαίων, αντί για την πανικόβλητη φυγή τους στο εξωτερικό υπό τη ...φιλόξενη σκέπη της TUI.
Αλλά όσο τέτοιο κράτος δεν υπάρχει, στην Γερμανοκρατούμενη Ελλάδα, ισχύει το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» μέχρι την ώρα που το διωκόμενο ελληνικό κεφάλαιο θα γυρίσει για να πάρει την Πατρίδα του πίσω!