Για να μην αναφερθώ στον έτερο απαίδευτο του εκτρωματικού κυβερνητικού σχήματος, τον μονίμως επιλήσμονα και κορυφαίο των πολιτικών κυβιστήσεων και επικύψεων, τον Πάνο Καμμένο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Αμφότεροι, με τον εσμό των προθύμων παρατρεχάμενων, βρήκαν ένα πρόχειρο μέσο και συχνά ένα άλλοθι για τη φυγή τους από την κοινωνική τους ευαισθησία, για να υψώνουν άνετα το φράχτη της απομόνωσης και του ερμητισμού τους από τον κοινωνικό πόνο.
Αμφότεροι βρήκαν βολικά προσχήματα για να περιορίσουν την ευθύνη τους στα ασφυκτικά σύνορα του δικού τους ωφελιμιστικού κομματικού μικρόκοσμου. Αυτός ο κόσμος έχει γίνει το κέντρο και ο σκοπός της εξουσιομανίας τους. Και οι ίδιοι, μετετράπησαν σε κατοίκους του δικού τους πλανήτη, πολίτες της δικής τους πολιτείας, υπήκοοι του δικού τους νόμου, και η τέχνη τους έγινε τέχνη του υπογαστρίου.
Η ευθύνη τους, ευθύνη κακομαθημένου έως απροσάρμοστου παιδιού μπροστά στους χάρτινους πύργους του. Ο ατομισμός αυτός, με τη μυστικιστική προσήλωση στο εγώ και στο κομματικό συμφέρον, δεν έχει φτάσει ακόμη στις ακραίες εκείνες συνέπειες, με ό,τι αυτές συνεπάγονται για τον τόπο τούτο. Επεται συνέχεια όσο παραμένουν προσδεμένοι στο άρμα της εξουσίας, πάντα βέβαια με την "βολική ανικανότητα" της αντιπολίτευσης και την παθητικότητα των κοινωνικών ομάδων.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για να θυμηθώ τον Ροίδη, είναι συντεθειμένη από τα νοσηρά στοιχεία της κοινωνικής και πνευματικής παρακμής, που ενεργεί σαν ανασταλτική δύναμη σε κάθε επίμονη προσπάθεια κάποιων αμετανόητων, που αρνούνται να φορέσουν τις παρωπίδες, και η ματιά τους απλώνεται στο πολύχρωμο θέαμα της πραγματικότητας, που τους καλεί να διεκδικούν την εγρήγορση όλων των αισθήσεων.
Δεν τρέμουν την πανοραμική θέα. Δεν γίνονται θύματα των επικοινωνιακών τεχνασμάτων. Και η πανοραμική τούτη θέα βάζει σε δοκιμασία όχι μόνο την αίσθηση τους μα και την νόηση, όχι μόνο την όραση μα και τη σκέψη.
Σε τούτη την κοινωνία δεν υπάρχει η τόλμη του "ξεβουλέματος", με αποτέλεσμα ο κάθε επιτήδειος Ταρτούφος της πολιτικής και παραχαράχτης και της ιστορίας ακόμη, βαδίζει τον άνετο δρόμο της εξουσίας, πατώντας στα αχνάρια που πρωτοσημάδεψαν τα πέλματα άλλων Σαρδανάπαλων της πολιτικής.
Και ο λαός; Ο λαός έχει εθιστεί στη μετάθεση από το μερικό στο γενικό, να μην αναζητά μετά το απόσπασμα, το άρτιο. Και διανύει χιλιόμετρα ταλαιπωρίας, ακόμη και εθνικών περιπετειών, σ' ένα αυτοεπαναλαμβανόμενο αμέτρητες φορές κύκλο, με περίμετρο απελπιστικά μικρή.
Κάτι λείπει σε τούτη την κοινωνία. Δεν είναι μόνο η φωνασκούσα παχυδερμία και ανευθυνότητα των πολιτικών. Λείπει ο δεσμός της ατομικής ευθύνης με την ευθύνη των συνόλων. Και η ευθύνη των συνόλων δεν είναι ένα ασυντόνιστο άθροισμα ατομικών ευθυνών, όπως οι κοινωνίες συγκροτούνται από τα αθροίσματα των ατόμων.
Ομως, τα αθροίσματα τούτα γίνονται ενεργά και κατορθώνουν να αποκρυσταλλώσουν την ενιαία συνείδηση της ιστορικότητας τους, όταν τα μόρια που τα απαρτίζουν έχουν το καθένα τους αποκρυσταλλώσει την αντίληψη της δυναμικής κινητήριας δύναμης, που αφομοιώνει, μορφοποιεί και προωθεί το ομαδικό κοινωνικό σώμα προς την κατάκτηση ενός υψηλότερου αναβαθμού στη δημοκρατία και στον πολιτισμό.
Γιατί, τι είναι τελικά ο πολιτισμός στη βαθύτερη του ουσία; Είναι η κοινωνική ευημερία. Η αναζήτηση της ευημερίας αυτής αποτελεί τη βάση και το ζωτικό κίνητρο όλων των συστημάτων και όλων των θεωριών από τα πανάρχαια χρόνια. Και τα συστήματα και οι πολιτικοί δοκιμάζονται και σταθεροποιούνται ή φθείρονται ανάλογα με την ικανότητά τους να εξασφαλίσουν στον πολίτη το ανώτερο ποσοστό ευημερίας.
Σε τούτη τη χώρα οι πολιτικοί πλουτίζουν επινοώντας προσδοκίες και αυθαιρετούν από τη δυστυχία της κοινωνίας και την ερημιά των πολιτών με τον οραματισμό...