Ξεπερνώντας τις επιφάνειες και τις αστικές αβρότητες, ξεπερνώντας την ανασφάλεια μας, θα συνεχίσουμε να έχουμε το κεφάλι μας καταχωνιασμένο στο μουμιοποιημένο μηδέν, που κάνει τον κοινωνικό θάνατο πιο πεθαμένο!
Του Στέλιου Συρμόγλου
Πόσο ακόμη θα παρατηρούμε ως ικέτες της ελπίδας μιας αντιαισθητικής πολιτικής; Μιας πολιτικής όπερας με το δραματικό στοιχείο ευτελισμού των θεσμών και του Συντάγματος ακόμη, με υποτείνουσα την κοροιδία, με το σαρκασμό του δυνατού και τη σάπια καρδιά των πολιτικών ιερουργών. Αυτή η πολιτική λειτουργία τελετουργείται μέσα στο απόλυτο μηδέν, που παριστάνει το απόλυτο είναι.
Οταν ευτελίζονται και απομυθοποιούνται οι θεσμοί και οι πολιτικές δυνάμεις, τότε η ευθύνη πέφτει στην κοινωνική ανευθυνότητα. Πόσο ακόμη θα συστοιχιζόμαστε στην ανευθυνότητα; Πόσο θα επιτρέπουμε πρόσωπα και οράματα να μένουν αδικαίωτα, γιατί δεν μπόρεσαν να υπάρξουν ποτέ; Πόσο θα ανεχόμαστε τους αυτεπάγγελτους γυρολόγους της "σωτηρίας" μας, που έκαναν τη μηδενιστική αναζήτηση, αναγκαιότητα των λιμασμένων για ολίγον άρτον και θεάματα;
Μέχρι πότε συνωστισμένοι στην όχθη της λίμνης θα παρακολουθούμε τους πολιτικούς να "πέφτουν" μέσα στη λίμνη για να πιάσουν τον ήλιο της Ελλαδας που πνίγεται;
Και δεν πρόκειται για μια ποιητική προσέγγιση, με κάποια αριστοφανική διάθεση και επιγραμματικότητα ιδεολογικής αποκρυστάλλωσης. Δεν πρόκειται απλώς για επιδερμικές διαπιστώσεις, αλλά για συναρθρώσεις του παράλογου πολιτικού λόγου και του αταλάντευτου κοινωνικού συναισθήματος, της αλλοτρίωσης που έγινε κατάσταση και μας σκιαγραφεί ένα μέλλον στον καμβά του τίποτα και του πουθενά...