Γιατί αποτελεί το θεμέλιο της "εθνικής παραίσθησης" σε μια πραγματικότητα που αλλάζει καθημερινά και καταγράφει χαμένες ευκαιρίες. Ο "μη θάνατος" δεν σημαίνει κατ' ανάγκην και "ζωή". Και οι πομφολυγώδεις πολιτικές δηλώσεις, για ολική επαναφορά της χώρας στον "κυρίαρχο ρόλο" της δεν καταγράφονται σε πραγματικό επίπεδο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ζούμε μια μακρά περίοδο, όπου ευδοκιμούν παντός είδους "ειρωνείες" και ο ωχαδερφισμός αποδεικνύεται αυτοφυής.
Συνειδήσεις πολιτών στρατευμένες στο καθολικό δόγμα που προσπαθούν να επιβάλουν διάφοροι ψευδοσωτήρες του λαού και της χώρας, διαμορφώνει εντός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος, τον ίλιγγο του κινδύνου και στα εθνικά μας θέματα και θα ξυπνήσει ακόμη και ίσκιους φόβου για το μέλλον του τόπου.
Με το να παραχωρούμε απεριόριστες πιστώσεις στο μέλλον φτάσαμε ακόμη και στον ευτελισμό της ίδιας της ιστορίας μας και των αξιών μας. Κι έτσι κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και επιτείνουμε την ουτοπία. Τι άλλο περιμένουμε να μας συμβεί για να αφυπνιστούμε;
Καταντήσαμε μια κοινωνία υποχείριο εκείνων που η αποδεδειγμένη οικονομία της τεχνοκρατίας, των συμφερόντων και της υποτελούς λογικής των εγχώριων πολιτικών βλακών, στις παρυφές της εθνικής προδοσίας πλέον, οπλίζει.
Και υποχείριο δίχως ελπίδα διάσωσης, δεν είναι παίξε γέλασε πρακτική.
Μια προσπάθεια εμφύτευσης "αισιοδοξίας", που συμβάλλει και στην κοινωνική ανθρωποφαγία με αντίτιμο τον ες αεί εξανδραποδισμό του Ελληνα, δεν είναι λύση και τόσο χαμογελαστή.