Όλοι έχουμε ευθύνη σε τούτη τη χώρα που υποφέρει από την οικονομική κρίση , από τον πολιτικό τρόπο διαχείρισης της κρίσης μέχρι σήμερα, αλλά κυρίως από τη συνθλιπτική επιρροή της "μη αντίδρασης" των κοινωνικών ομάδων. Και η πείρα παρελθόντων χρόνων μας έδειξε πως τα διαστήματα αυτά της "μη αντίδρασης", ιδιαίτερα όταν είναι μακροχρόνια και οδυνηρά, καταλήγουν σε αναπόφευκτες εθνικές περιπέτειες.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και ήδη η συμφωνία για το "Μακεδονικό" μας οδηγεί σε μια ακόμη εθνική περιπέτεια, σ' έναν εθνικό εξευτελισμό με στοιχεία όχι απλώς γκροτέσκο και επιπολαιότητας, ανερμάτιστων πρακτικών και μεθοδεύσεων των Ταρτούφων της πολιτικής, αλλά με αποφύσεις εθνικής προδοσίας ενός "καταδικασμένου" πολιτικού συστήματος.
Η επονείδιστη "συμφωνία" με ό,τι αυτή συνεπάγεται για την εθνική μας υπερηφάνεια και τη σωρεία των επερχόμενων συνεπειών της, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν ως πολίτες δεν "πειθαρχούσαμε" μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα ίδια τα γεγονότα και δεν εναρμονιζόμασταν με το δράμα το καθημερινό, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας το αίτημα που η αγωνία για το αύριο αναδίδει.
Αν δεν είχαμε συνηθίσει να "ξυπνάμε" ένα πρωί και να βρισκόμαστε ενώπιον της πολιτικής προδοσίας, που πάντα ωστόσο "ακκίζεται" με την ανοχή μας και την αυταπάτη μας. Γιατί για τις ενοχές μας ούτε λόγος να γίνεται. Τόσες προδοσίες κι εμείς "χαμπάρι" με αποκορύφωση το θέμα της Μακεδονίας.
Αν δεν παραμέναμε αποξενωμένοι από τα μεγάλα θέματα της εθνικής ζωής. Αν η πνευματική ηγεσία του τόπου δεν παρέμεινε κλεισμένη στον ελεφάντινο πύργο του διανοητικού ή καλλιτεχνικού ναρκισσισμού.
Αν η αξιωματική αντιπολίτευση και γενικώς τα κόμματα ήθελαν πραγματικά να αποτρέψουν τούτη την κατάπτυστη "συμφωνία", χρησιμοποιούσαν όλα τα "εργαλεία" που τους παρέχει το Σύνταγμα, χωρίς να υπολογίζουν το όποιο πολιτικό κόστος, χωρίς να μένουν προσδεμένοι στη ραγιάδικη νοοτροπία τους στα όποια ξένα συμφέροντα και την ψυχική τους υποταγή στη λαγνεία της εξουσίας.
Αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης εγκατέλειπαν τη "τσιμεντένια" γλώσσα, την παρωχημένη πολιτική σκέψη της υποτέλειας, που ξενοδοχείται στη σατραπεία των ταριχευμένων ιδεολογιών του "έχειν και του κλέβειν". Αν δεν περιφρονούσαν τη λαική φρόνηση και δεν είχαν εθιστεί στο Video Ergo Sum (χαζεύω άρα υπάρχω, πιθηκίζω άρα ζω), αν δεν πιθήκιζαν με ό,τι γυαλίζει στην αφασική μητρόπολη των χλιαρών πολιτικών ονείρων τους.
Χρειάζεται να παραδώσουμε τα πολιτικά "προσωπεία" στη χλεύη της ιστορίας, αφού βέβαια συνειδητοποιήσουμε πως όταν ο καθένας ασχολείται με το δικό του σαράκι, αυτό το "σαράκι" καταντά η μικρή μας αναπόδραστη "ευτυχία" . Πως αλλιώς να ερμηνευτεί η θεληματική μας προσαρμογή στο ρυθμό της πολιτικής αυθαιρεσίας, βλακείας , ακόμη και της εθνικής προδοσίας;
Ετσι τείνουμε να αποδεχόμαστε τα τετελεσμένα και να προσαρμοζόμαστε στην επίπεδη ζωή. Στο πρόβλημα χωρίς προβληματισμό. Και να "απολαμβάνουμε" την κατάστασή μας, όπως οι αρρωστομανείς την αρρώστια τους.
Πατρίδα, γλώσσα, ιδανικά, στόχοι, προγραμματισμός ζωής, εθνική υπερηφάνεια, έγιναν κουρέλια στον άνεμο. Και επειδή ανεμίζουν, τα λέμε και σύμβολα. Αυτή είναι η αιχμαλωσία μας!
Κι αν κάποιοι εγκλωβισμένοι στο "βολικό" τους μικρόκοσμο, διαβάζοντας τούτες τις αράδες, με κατηγορήσουν ότι επιβραχύνω την απόσταση μεταξύ πραγματικότητας και μελοδράματος, ας κοιτάξουν τον εαυτό τους στο καθρέπτη του σπιτιού τους. Κι ας διερωτηθούν αν αξίζει η ζωή τους να μην είναι και πράξη αναμέτρησης με το έρεβος της ευπιστίας και της δουλείας στις παγίδες της εξουσίας.