Πολλοί εξ' αυτών ανεπάγγελτοι, εκτρωματικές αποφύσεις των κομματικών συνευρέσεων, άτομα χωρίς έρμα ευθύνης, με ροπή στις επικύψεις και με εύκαμπτη σπονδυλική στήλη. Πολιτικοί που ακαριαία φέρουν την ευθύνη για τη φθορά των εννοιών όλων "ωραίων λέξεων", που έχουν αγιαστεί από θυσίες και ολοκαυτώματα τούτου του λαού.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Τους βλέπουμε καθημερινά να "εισβάλλουν" στα σπίτια μας από τους τηλεοπτικούς δέκτες, από τα διάφορα "παράθυρα" της τηλεοπτικής παραπληροφόρησης και αποχαύνωσης. Πολιτικοί που πυκνώνουν τις εμπροσθοφυλακές της πολιτικής, επιδεικνύοντας το πολιτικό τους ήθος χωρίς Ηθική.
Πολιτικοί "βολεμένοι" ενός κοινοβουλευτικού συστήματος που απέχει από την ιδέα του κοινοβουλευτισμού και της ευεργετικής της επίδρασης σε μια δημοκρατική κοινωνία. Πολιτικοί που συχνά με κυνικότητα και χωρίς αιδώ εκθέτουν στο φως της ημέρας τα έργα της νυκτός. Με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις, τους λεονταρισμούς και τις παλινωδίες, με τις παραμυθίες και την αναλγησία έναντι του κοινωνικού πόνου, συντηρούν μια πολιτική χωρίς σταθερές συντεταγμένες.
Ολα όμως στην Ελλάδα καλύπτονται εντός ολίγων ημερών από το πέπλο της λήθης. Και ακολουθεί η σιωπή των τετελεσμένων. Το ζήσαμε τούτες τις μέρες, ως αυθόρμητοι θεατές της πολιτικής φαντασμαγορίας, με το "Μακεδονικό" και με τη "συμφωνία" στο Eurogroup, που ακολουθήθηκε από τη φιέστα της κυβέρνησης και τους θεατρινισμούς ενός πρωθυπουργού, του οποίου η δραστηριότητα θυμίζει τη δραστηριότητα του...κώνωπα επί κέρατος βοός!
Υπάρχουν ωστόσο αλήθειες που δεν ιστορούνται, όπως κάθε συγκεκριμένη και επιστητή πραγματικότητα. Ούτε γίνονται αντικείμενα ψυχρής γνωστικής προσέγγισης. Αναδύονται και αναβλασταίνουν παρθενικά στη λαική συνείδηση. Και η ταλαιπωρία της κοινωνίας, όσο κι αν δεν μπορεί να αποτυπωθεί με γεωμετρική σαφήνεια, μετατρέπεται σε "κοινή" κοινωνική συνείδηση, που με τη σειρά της δικαιώνει τις υπερβατικές της αφετηρίες και ποδηγετεί τις εξελίξεις.
Η κοινωνική ερημιά δεν "γεμίζει" με γραβατωμένους ή αγραβάτωτους καραγκιόζηδες της πολιτικής. Ολοι αυτοί οι αναίσχυντοι δεν μπορούν να μιλήσουν με το στόμα της πίστης στα όσια και τα ιερά της πατρίδας, με το στόμα της ελπίδας, για να σιγάσει το λαχάνιασμα της εναγώνιας αμφιβολίας, που κρατεί την κοινωνική συνείδηση διστακτική.
Πως τα πλήθη τα βασανισμένα από τον κάματο της άτεκνης προσδοκίας να συλλογιστούν;