Ό,τι παρακολουθούμε και βιώνουμε ως απαθείς αποδέκτες των τετελεσμένων πρόκειται για πολιτική γενναιότητα ή πολιτική βλακεία;
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η απάντηση ανήκει στη δικαιοδοσία της ψυχοδιαγνωστικής επιστήμης. Το βέβαιο είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας, όπως και ο προκάτοχός του ο Αντώνης Σαμαράς, δεν καταλαβαίνει εκείνους που υποστηρίζουν ότι στα λιμνάζοντα βαλτόνερα της ελληνικής κοινωνίας ο φόβος είναι ένα υδροχαρές εκτόπλασμα.
Φαίνεται επίσης ότι η πολιτική του πρωθυπουργού αντανακλά μια πλούσια "πολιτική διάνοια" που πλησιάζει τα όρια του κυνισμού, ανεξάρτητα από την παρούσα ληθαργική κατάσταση του κράτους. Θα έλεγα καλύτερα ότι του ταιριάζει ο τίτλος του "ξέγνοιαστου καβαλάρη" στην ερήμωση της κοινωνίας, διαφωνώντας με τη φωτογραφία του κειμένου που τον παρουσιάζει ως "τούβλο".
Η κυβερνητική πολιτική ωστόσο, είτε ο εικονιζόμενος είναι "πυρότουβλο" είτε "ξέγνοιαστος καβαλάρης", αποτελεί απειλή για την κοινωνία, που προσλαμβάνει διαστάσεις τόσο πιο εφιαλτικές, όσο είναι περισσότερο αισθητή, θεαματική λόγω των επικοινωνιακών τεχνασμάτων, καθαυτό ύπουλη και σταθερά προιούσα.
Στους "μυθοποιούς" της πολιτικής ανήκει και ο παλαιοκομματικός εγκέφαλος του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και των "συντρόφων" του στα υπόγεια του Μαξίμου, των διαφόρων ανερμάτιστων συμβούλων, που ανήκουν σ' ένα ιδιαίτερο ανθρώπινο τύπο, όπως ο Καρανίκας για παράδειγμα.
Ολοι τους προσδεμένοι στο άρμα της πολιτικής πονηρίας, αλλά και της αναγκαιότητας συγκεκριμένης "συνταγής", δημιουργούν ή προσπαθούν να δημιουργήσουν υποκατάστατα λύσεων. Κάθε λογής μύθους, ψευδαισθήσεις, ισάριθμες διαφυγές και ελπίδες.
Πρόκειται αναμφίβολα για μια αποκτηνωτική πολιτική δουλειά, μια αλύτρωτη πολιτική αγγαρεία, που συνδέεται βέβαια με την έννοια του στενού πολιτικού συμφέροντος και τα μειονεκτήματα ακολουθούν γεωμετρική πρόοδο, αλλά ταυτόχρονα έτσι τα μειονεκτήματα λίγο πολύ κρύβονται, τα δε "στημένα" πλεονεκτήματα αρκούντως διαφημίζονται.
Ολα μυθοποιημένα σ' ένα πλέγμα ψευδαισθήσεων, με μια "σχιζοφρένεια" να προσδιορίζει το "νευρικό σύστημα" της κοινωνίας. Και, δυστυχώς, δεν υπάρχει η επιστήμη που θα αναλάβει να επιβάλλει στη ελληνική κοινωνία τη θεραπευτική της αγωγή κατά τον τρόπο που επιβάλλουν τις ψυχρολουσίες ή τα ηλεκτροσόκ σ' ένα φρενοκομείο.