Η οικονομική μας κατοχή είναι δεδομένη, μετά από έναν οικονομικό πόλεμο που χάσαμε αμαχητί από την πέμπτη πολιτική φάλαγγα. Η αντίσταση, ο οικονομικός ανταρτοπόλεμος στη δική μας περίπτωση, έχει πολλές διαστάσεις. Εν πρώτοις, ως Πολίτες πρέπει να απέχουμε από τη στήριξη όλων εκείνων των κομμάτων που μας πρόδωσαν - είτε υπογράφοντας μνημόνια, είτε υποστηρίζοντας την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, είτε σκύβοντας το κεφάλι. Άλλωστε, με οποιοδήποτε μικρό κόμμα χειρότερα δεν γίνεται.
Παράλληλα, ως καταναλωτές ή επιχειρηματίες, δεν πρέπει να αγοράζουμε προϊόντα από τις χώρες που μας επιβάλλουν τα μνημόνια ή/και μας εξευτελίζουν - γερμανικά κυρίως και ολλανδικά, ούτε βέβαια από γερμανικά καταστήματα, όπως η LIDL ή ο ΟΤΕ. Προφανώς οφείλουμε να αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα, ακόμη και όταν είναι πιο ακριβά - ενώ όταν δεν παράγονται στην Ελλάδα, όπως τα αυτοκίνητα ή μηχανήματα, αγοράζουμε ιταλικά, αφού η Ιταλία ήταν ανέκαθεν η πρώτη εξαγωγική μας χώρα. Για ταξίδια, επιλέγουμε κράτη μη εχθρικά, όπως η Ισπανία, η Γαλλία ή η Ιταλία - επίσης για σπουδές ή για άλλου είδους υπηρεσίες.
Περαιτέρω, αντιστεκόμαστε στο ξεπούλημα των κοινωφελών επιχειρήσεων, όπως η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ ή η ΕΥΑΘ, πλημμυρίζοντας τους δρόμους - ενώ οι επιχειρηματίες οφείλουν να ιδρύσουν ανταγωνιστικές επιχειρήσεις στον ΟΠΑΠ, στην (κινητή) τηλεφωνία ή σε ότι άλλο μας υφαρπάξουν οι ξένοι. Όσον αφορά την Τουρκία που απήγαγε τους δύο στρατιωτικούς μας παράνομα, δεν πρέπει να αγοράζουμε κανένα προϊόν της, ούτε να ταξιδεύουμε στις πόλεις της - ενώ η τροχαία οφείλει να ελέγχει συνεχώς τα φορτηγά αυτοκίνητα της, καθυστερώντας τα όσο περισσότερο μπορεί και τηρώντας κατά γράμμα το νόμο. Σχετικά με τα Σκόπια, ξανά ως Πολίτες πρέπει να διακόψουμε κάθε επαφή - ενώ οι 400 ελληνικές επιχειρήσεις οφείλουν να αποχωρήσουν, επιλέγοντας άλλες χώρες εγκατάστασης τους. Εάν δε η κυβέρνηση θελήσει να ενδώσει στο όνομα χωρίς δημοψήφισμα, οφείλουμε να κατασκηνώσουμε στο Σύνταγμα για να μην το τολμήσει.
Ταυτόχρονα πρέπει να εργαστούμε για να καταστήσουμε το δημόσιο χρέος βιώσιμο, καθώς επίσης για να ανακτήσουμε τις τιμές των περιουσιακών μας στοιχείων. Κανένας δεν απαιτεί να αποπληρώσουμε το χρέος, αλλά να το εξυπηρετούμε - γεγονός που σημαίνει ότι, εάν αυξάναμε το ΑΕΠ μας, εκμεταλλευόμενοι τους τρεις πυλώνες μας (ο πρωτογενής μπορεί γρήγορα να μας αποδώσει 25 δις, η ναυτιλία επίσης, ενώ ο τουρισμός 20 δις), στα 250 δις €, τότε το χρέος θα περιοριζόταν στο 130% του ΑΕΠ χωρίς να ξεπουλήσουμε τίποτα. Όσον αφορά τα ακίνητα, έχουμε χάσει πάνω από 600 δις €, λόγω της ύφεσης, τα οποία μπορούμε να ανακτήσουμε εάν αυξηθεί ο ρυθμός ανάπτυξης. Το ίδιο θα συνέβαινε με τα ακίνητα του δημοσίου (300 δις) και με τις χρηματιστηριακές τιμές (200 δις). Τέλος, πρέπει να αποφεύγουμε τις τράπεζες που έχουν αφελληνισθεί ή/και πλειστηριάζουν πρώτες κατοικίες, επιλέγοντας άλλες. Με μία ικανή κυβέρνηση πάντως και με τα 100 δις καταθέσεων πίσω, μπορούμε να πετύχουμε θαύματα.