Πέτρος Χασάπης
Από: hassapis-peter.blogspot.com
Πιο κάτω δημοσιεύω τη δική μου εισήγηση στη συνέντευξη αυτή:
«Στην προκειμένη περίπτωση της Συνθήκης των Πρεσπών (όπως θα επικρατήσει να ονομάζεται) έχουμε μια τυπική συνθήκη (και όχι συνθήκη απλοποιημένης μορφής). Έχουμε μια τυπική συνθήκη με ρήτρα αιρεσιμότητας, δηλαδή στην ουσία με την αναβλητική αίρεση της ολοκλήρωσης των συμφωνημένων διαδικασιών κυρίως από την πλευρά των Σκοπίων. Η δική μας κύρωση στη Βουλή είναι απλά μια τυπική διαδικασία που θα ακολουθήσει. Άλλωστε η ίδια η συνθήκη το ορίζει ρητά, ότι η συμφωνία αυτή είναι τελική και οριστική και δεν θα επέλθει καμία μεταβολή επ’ αυτής. Επομένως, εδώ έχουμε μια κανονική και οριστική τυπική συνθήκη με αναβλητική αίρεση.
Είναι όμως η διεθνής αυτή συνθήκη έγκυρη ή άκυρη;
Για να είναι μια συνθήκη έγκυρη θα πρέπει, μεταξύ των άλλων, να έχει υπογραφεί από τα αρμόδια όργανα του κράτους
Η συνθήκη της Βιέννης για το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών 1969 (ΝΔ 402/1974, άρθρα 46 σε συνδυασμό με το άρθρο 14) ορίζει ότι:
1. Το κράτος δεν δύναται να επικαλεσθεί το γεγονός, ότι η συναίνεσή του όπως δεσμευθεί διά συνθήκης εδόθη κατά παράβαση διατάξεως του εσωτερικού του δικαίου, αναφερομένης εις την αρμοδιότητα συνομολογήσεως συνθηκών και ως εκ τούτου ακυρώνει τη συναίνεσή του, εκτός εάν η παραβίαση αυτή ήταν τόσο έκδηλη και αφορούσε κανόνα εσωτερικού δικαίου θεμελιώδους σημασίας.
2. Η παραβίαση είναι έκδηλη εφόσον τυγχάνει αντικειμενικά προφανής για οποιοδήποτε κράτος συμπεριφερόμενο επί του προκειμένου κατά τη συνήθη πρακτική και με καλή πίστη.
Εδώ λοιπόν θα διερευνήσουμε αν παραβιάστηκε κανόνας εσωτερικού δικαίου θεμελιώδους σημασίας. Και τέτοιους κανόνες φυσικά εμπεριέχει πρωτίστως το Σύνταγμα στο οποίο και θα πρέπει να ανατρέξουμε.
Πριν απ΄ όλα θα πρέπει να έχουμε προ οφθαλμών ότι ο ΠτΔ είναι αφενός ρυθμιστής και εγγυητής του Πολιτεύματος (30 Σ), αφετέρου είναι διεθνής παραστάτης της χώρας και είναι αυτός που συνάπτει τις διεθνείς συνθήκες, σύμφωνα με το άρθρο 36 Σ. Επομένως τυπικά και ουσιαστικά τον ΠτΔ βαρύνει αυτή η σύναψη της Συνθήκης των Πρεσπών.
Το Σύνταγμα στο άρθρο 36 παρ. 1 (σε συνδυασμό με το άρθρο 35 παρ. 1) επιτάσσει ότι ο Πρόεδρος της ∆ημοκρατίας συνάπτει τις προβλεπόμενες εκεί συνθήκες, με την προσυπογραφή του υπουργού των εξωτερικών και αφού τις συνάψει απλά τις ανακοινώνει στη Βουλή ''μετά των αναγκαίων διασαφήσεων, άμα το συμφέρον και η ασφάλεια του κράτους το επιτρέπουν''.
Η δε παράγραφος 2 του ίδιου άρθρου (36 παρ. 2 σε συνδυασμό και πάλι με το άρθρο 35 παρ. 1) απαιτεί τρία πράγματα για την έγκυρη σύναψη μιας διεθνούς συνθήκης από τις προβλεπόμενες στην ίδια παράγραφο: Πράξη από τον ΠτΔ, προσυπογραφή από τον υπουργό των εξωτερικών και τη ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ της βουλής στην ούτω υπογραφείσα συνθήκη, με την ψήφιση και κύρωσή της.
Η Συνθήκη των Πρεσπών, περιέχει δύο ειδών ρυθμίσεις. Ρυθμίσεις που εμπίπτουν τόσο στις τυπικές συνθήκες του άρθρου 36 παρ. 1 Σ όσο και ρυθμίσεις που εμπίπτουν στις τυπικές συνθήκες του άρθρου 36 παρ. 2 Σ. Επομένως η παρουσία του ΠτΔ και στις δύο περιπτώσεις είναι απαραίτητη.
Τι από όλα αυτά έχει γίνει εδώ;
Μέχρι στιγμής γνωρίζουμε ότι μόνος του ο υπουργός των εξωτερικών, χωρίς την υπογραφή του ΠτΔ, χωρίς καν την εξουσιοδότηση του ΠτΔ και χωρίς καν απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου (αφού διαφωνεί το συγκυβερνών κόμμα), πήγε και υπέγραψε μια διεθνή συνθήκη που περιέχει διατάξεις τόσο της παρ. 1 όσο και της παραγράφου 2 του άρθρου 36 Σ, δηλαδή συνθήκες που κατά το Σύνταγμα συνάπτει ο ΠτΔ. Και το έκανε αυτό ο υπουργός, ωσάν να επρόκειτο για διεθνή συνθήκη απλοποιημένης μορφής, την οποία θα μπορούσε να υπογράψει μόνος του. Το μόνο που πρόσθεσαν στη συνθήκη, είναι η ρήτρα κύρωσης από την ελληνική βουλή. Όλο αυτό όμως ήδη έχει παραβιάσει ευθέως το άρθρο 36 του Συντάγματος κατά τα ανωτέρω.
Και εγώ ερωτώ: Που είναι ο ΠτΔ; Ποια είναι η βούλησή του επί της συγκεκριμένης συνθήκης; Είναι ή όχι ο εγγυητής του πολιτεύματος; Είναι ή όχι ο διεθνής παραστάτης της χώρας; Παραβιάστηκε ή όχι κανόνας εσωτερικού δικαίου θεμελιώδους σημασίας; Είναι λοιπόν ή όχι άκυρη η Συνθήκη των Πρεσπών;
Εύλογα επομένως, κάποιος καλόπιστος μπορεί να φανταστεί ότι εδώ συνέβησαν δύο τινά:
Είτε ότι η κυβέρνηση πήγε για υπογραφή στον ΠτΔ και αποπέμφθηκε από αυτόν, είτε από την αρχή παρακάμφθηκε ο ΠτΔ. Η συνθήκη υπογράφηκε από τον υπουργό των εξωτερικών ως συνθήκη απλοποιημένης μορφής (ενώ η ίδια η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι είναι τυπική συνθήκη και αυτό άλλωστε ορίζει και το σοβαρότατο περιεχόμενο της συνθήκης, το οποίο εμπίπτει στις διατάξεις του άρθρου 36 παρ. 1 και 2 Σ) και απλά θα έρθει στην ελληνική βουλή κατά το άρθρο 28 παρ. 3 Σ, σαν απλό νομοσχέδιο για να γίνει και εσωτερικό δίκαιο στην Ελλάδα. Τότε φυσικά, εφόσον συγκεντρώσει 151 βουλευτές ο ΠτΔ δεν θα μπορεί εκ των υστέρων να την σταματήσει (42 Σ) γιατί θα έχει μορφή απλού νόμου.
Καλούμε λοιπόν τον ΠτΔ να μιλήσει τώρα για το αν συμμετείχε ή όχι ο ίδιος, στη σύναψη της Συνθήκης των Πρεσπών, όπως το ίδιο το Σύνταγμα επιτάσσει. Τον καλούμε ως διεθνή παραστάτη της χώρας να εκφράσει στον ελληνικό λαό τη βούλησή του για το εάν συναινεί στη σύναψη της Συνθήκης των Πρεσπών ή όχι; Πρέπει ο ελληνικός λαός να γνωρίζει αν παραβιάστηκε εσωτερικός κανόνας θεμελιώδους σημασίας, σύμφωνα με τη συνθήκη της Βιέννης. Έχει αυτό το δικαίωμα.
Από την άλλη μεριά, αναρωτιέμαι που είναι τα κόμματα και ειδικά η ΝΔ, που μάλλον θεατρικά κόπτονται κατά της συμφωνίας και τα οποία θα μπορούσαν να ζητήσουν την παραίτηση του ΠτΔ και να σταματήσουν όλο αυτό το πράγμα;
Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα έχουμε σχετικά άκυρη διεθνή συνθήκη (δηλαδή την ακυρότητα θα πρέπει να την επικαλεσθεί το ένα από τα δύο μέρη) η οποία συνθήκη δεν παράγει, ούτε πρόκειται να παράξει αποτελέσματα (αν κάποια στιγμή γίνει επίκληση της ακυρότητας) και αυτό θα πρέπει να το γνωρίζουν από τώρα ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, αλλά και τα ίδια τα Σκόπια, καθόσον τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα ενδεχομένως δεν θα συνεχίσουν έτσι όπως πήγαιναν μέχρι σήμερα. Ο λαός πονάει στην ψυχή του και δεν αποκλείεται να βρει διέξοδο λύτρωσης.
Φυσικά, η κυβέρνηση θα αντιτείνει ότι στην πράξη δεν τηρούνται αυτά τα πράγματα και ότι η αναφορά του Συντάγματος στον ΠτΔ είναι συμβολική. ΛΑΘΟΣ. Από τις αρμοδιότητες που είχε ο ΠτΔ πριν το 1986, μια δεν του αφαιρέθηκε και αυτή είναι η σύναψη των διεθνών συνθηκών του άρθρου 36, διαφορετικά δεν θα δικαιολογούταν ο τίτλος του Αρχηγού του Κράτους και του Διεθνούς Παραστάτη της χώρας. Επομένως, παρότι η όποια κυβέρνηση κάνει ό,τι θέλει, δεν παύει να παραβιάζεται εδώ κανόνας θεμελιώδους σημασίας του κράτους και αυτό μπορεί να το επικαλεστεί μια άλλη όχι εθνοφοβική κυβέρνηση. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτή ακριβώς η «χύμα» αντιμετώπιση του Συντάγματος από κόμματα και Δικαιοσύνη μας οδήγησε στο σημερινό κατάντημα, με την αποδοχή αντισυνταγματικών μνημονίων.
Ένα άλλο επίσης σοβαρό θέμα είναι το γιατί η κυβέρνηση παρακάμπτει την αντίθετη βούληση του ελληνικού λαού και δεν κάνει δημοψήφισμα. Όμως κι αυτό, όπως και πολλά άλλα ζητήματα που αφήνει ανοικτά αυτή η συνθήκη, είναι κατά το διεθνές δίκαιο εσωτερικό μας θέμα και εφόσον ο λαός δεν αντιδρά για να επιβάλει την καταφανώς εκπεφρασμένη βούλησή του, τότε θα υποστεί τις συνέπειες της υπογραφής του υπουργού του.
Δυστυχώς, εδώ βλέπουμε ότι το πολιτικό και πολιτειακό μοντέλο της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας χρεοκόπησε και έφερε τα αποτελέσματα που έφερε. Επικαλούμαστε, ακόμα κι εδώ σήμερα το Σύνταγμα, λες και τηρείται από το πολιτικό σύστημα, λες και τηρείται από τη Δικαιοσύνη. Τα αντισυνταγματικά μνημόνια, όπως κι αυτό που γίνεται τώρα με τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού αντίθετη, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Έχω την αίσθηση ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να γίνει υπέρβαση αυτής της κατάστασης και να περάσουμε στην Δ΄ Ελληνική Δημοκρατία, δηλαδή σε ένα νέο πιο δημοκρατικό μοντέλο διακυβέρνησης με ουσιαστική συμμετοχή του λαού.
Ο αγώνας, όπως λένε και οι φίλοι εδώ του φορέα, θα πρέπει να είναι ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ μέχρι τη δικαίωση της Μακεδονίας μας
Μέχρι την εγκαθίδρυση πραγματικής δημοκρατίας στη χώρα μας»