Οι εξελίξεις τρέχουν και εμείς , άλλοι ασθμαίνοντες και δυσπνοικοί τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα και άλλοι ράθυμοι με το συνεχές χάσμημα του καναπέ της "κουτσοβόλεψης", αρκούμαστε στο βαυκάλημα της τηλετύφλωσης. Και δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι μέχρι τώρα όλα "εν ύπνω και κατ' όναρ" μας τα επιβάλλουν οι εθνοσωτήρες μας!
Του Στέλιου Συρμόγλου
Αν συνεχίσουμε να επιτρέπουμε να επιχύνεται ύπνος επί των οφθαλμών μας, εξαιτίας των υπνογόνων πρακτικών και μεθοδεύσεων των πολιτικών "σωτήρων" μας, τωρινών και επίδοξων, τότε με δεδομένο όσα διαδραματίζονται τούτη την περιόδο δεν είναι αποκομμένα από την εθνική μας μνήμη, θα είναι πολυδιήγητη η εθνική μας περιπέτεια.
Και αναφέρομαι στην εθνική μας μνήμη, γιατί η μνήμη σ' ένα λαό δεν μπορεί να είναι απλώς η καταγραφή απολιθωμένων γεγονότων, αλλά η κριτική πορεία μέσα από αυτά. Ο,τι δεν αναλύεται πεθαίνει. Ούτε πάλι η μνήμη μπορεί να είναι μνησικακία που συντηρεί την εκδίκηση. Ούτε καταλογογράφηση που αχρηστεύει τον νου. Ούτε "λαβωματιά" που θηριεύει τα ψυχικά συμπλέγματα. Ούτε φιλολογική αναφορά που συντηρεί λείψανα. Ούτε εθνική λογόρροια που δικαιολογεί τη ραστώνη μας εν μέσω χειμώνα.
Ενας λαός έχει μνήμη και όταν μπορεί να ξεχνάει και είναι αμνήμονας και όταν θυμάται. Χρειάζεται κριτικός νους και ταυτόχρονα μια έγερση πάνω από την ιστορία. Τίποτα δεν μπορεί να έχει σημασία από τα παρελθόντα, αν τα εκλάβουμε ως δεδομένο. Αν όμως το δούμε μέσα στις συναρτήσεις που το γέννησαν, τότε προσλαμβάνει τη σημασία του και δηλώνει τη χρησιμότητά του, την αποδοκιμασία του, την καταδίκη του, την αποφυγή του.
Χρειάζεται η κριτική μνήμη στο λαό. Μόνο ο λαός που φροντίζει να διατηρεί τις μνήμες του και να είναι ώριμος, χωρίς να περιμένει να ωριμάσουν οι γύψοι των καθεστώτων, μπορεί να κοιτάζει μπροστά.
Τα πουλιά φοβούνται τα σκιάχρα και υποτάσσονται στην ανελευθερία και την πείνα τους. Και όταν τα συνηθίσουν δεν διανοούνται να τα προσπεράσουν. Κάπως έτσι στοιχειοθετήθηκε μέσα στην ιστορία η καθήλωση μας. Και κάπως έτσι στους δαιδαλώδεις θαλάμους της λήθης, περιπλανώμαστε οι Ελληνες, εξαιτίας ιδίως των στερουμένων πολιτικής εμπειρίας και ιστορικής μνήμης ποδηγετών μας.
Γι' αυτό στην Ελλάδα δεν υπάρχει εθνική πολιτική και στάση. Και ως λαός ερχόμαστε αντιμέτωποι με το αποτέλεσμα που είναι κατά κανόνα οδυνηρό.