Μετά από τόσο pride για το τι κάνουμε στα κρεβάτια μας, όσο ακόμη τα έχουμε διότι αύριο μπορεί και να κατασχεθούν, ήταν καιρός για λίγη ντροπή. Τι λίγη δηλαδή. Προσωπικά δεν ξέρω για τι να πρωτοαισθανθώ ντροπή.
Του Στρατή Μαζίδη
Για το ότι ζω σε μια κατ' επίφαση δημοκρατική χώρα όπου μια μειοψηφική κυβέρνηση πηγαίνει ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αναγνωρίζοντας "μακεδόνες", "μακεδονική γλώσσα" και μια σεβέρνα Μακεδονία;
Για το ότι ο Αρχηγός του Κράτους χαζοχασκογελάει συναισθανόμενος τον πανωλεθρίαμβο του Αλέξη γαρνίροντας με το αγαπημένο του διεθνές δίκαιο;
Για τους νεοδημοκράτες που θυμήθηκαν το δάκρυ του Καραμανλή που θυμήθηκε να δακρύσει στο τέλος της ζωής του ενώ όσο ήταν ακμαίος δεν έβγαλε κιχ επί Τίτο για το θέμα της ψευτομακεδονίας;
Για τον ανηψιό του που βαριέται τόσο πολύ τη ζωή του ώστε να ζητήσει από τον ΠτΔ να παραιτηθεί;
Για τους Μακεδόνες που ενώ οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα ήταν γνωστές, του έδωσαν την πρωτιά σε 7 από τους 13 νομούς της πατρίδας τους; Ή για το ότι ο ένας στους δύο δεν είχε πάει να ψηφίσει;
Για το ότι ποδοπατήσαμε τις θυσίες των προγόνων μας που αγωνίστηκαν για να ελευθερώσουν τη Μακεδονία;
Για το ότι καταφέραμε χωρίς κανένα λόγο να εξευτελιστούμε ακόμη και από τους Σκοπιανούς. Ακόμη και από τους Σκοπιανούς ρε γμτ! Κι ο διασυρμός μας θα γίνει τέλειος αν στο δικό του δημοψήφισμα ψηφίσουν ΟΧΙ!
* photo: mintchipdesigns / pixabay