Και το 2007 κάναμε τα ίδια. Θρηνήσαμε, πενθήσαμε, συλλογιστήκαμε, φωνάξαμε τους ειδικούς, κάναμε συσκέψεις επί συσκέψεων, πληρώσαμε μελέτες επί μελετών και ξαναγυρίσαμε στα ίδια: ανύπαρκτο κράτος, ανύπαρκτη ηγεσία, ανικανότητα λήψης απόφασης, ακόμα και για τα πιο μικρά.
Θάνος Τζήμερος
Οκτακόσιοι σύγχρονοι τρόποι υπάρχουν για πολιτική προστασία. Από τα δορυφορικά μάτια και τα drones που αναγνωρίζουν την εστία πυρός μόλις εκδηλωθεί μέχρι την αυτόματη ειδοποίηση για εκκένωση της περιοχής με sms στα κινητά των κατοίκων.
Αλλά τα αυτόματα συστήματα πυρόσβεσης με τους αισθητήρες τα λεηλατούμε και τα βανδαλίζουμε, χτίζουμε όπου νάναι, οι κυβερνήσεις νομιμοποιούν τα πάντα αρκεί να πάρουν λεφτά, τους ειδικούς - όσους είχαμε - τους διώξαμε και τους αντικαταστήσαμε με κομματικούς παρατρεχάμενους, τα δάση τα ρυπαίνουμε και ουδέποτε τα καθαρίζουμε, η βιομάζα που έχει συσσωρευτεί τόσα χρόνια τα έχει μεταβάλει σε μπαρουταποθήκες ενώ τη φύλαξή τους και τη δασοπυρόσβεση την μεταφέραμε (για ψηφοθηρικούς λόγους, το 1998) από τη Δασική Υπηρεσία στο Πυροσβεστικό Σώμα.
Αποτέλεσμα: ενώ το το μέσο ετήσιο κόστος της πυρόσβεσης πενταπλασιάστηκε (πάνω από 500 εκατ. ευρώ), ζούμε τις μεγαλύτερες καταστροφές από πυρκαγιές και τις περισσότερες ανθρώπινες απώλειες.
Ολόκληρη η πολιτική ιστορία της χώρας είναι το χρονικό μιας προαναγγελθείσης τραγωδίας.